Web. Naomi Meyer
jou brein, vroumens. Vir wat wil jy kinders in die lewe bring? This planet is going down, dis apocalypse now already.
Maar Sophia loop staan en neem eers ’n kind aan, en dan loop baar sy nog een van haar eie. Sy populate en multiply. En besoedel alles met haar lui gene. Wáár bly sy? Trouw wil haar vra om ’n persverklaring te laai en ’n uitgewer te kontak oor ’n PDF-dokument – die posdiens staak mos weer. Sy gaan nie self daarby uitkom as sy op Facebook sit en wag dat die volgende beledigende opmerking verbykom nie.
As Sophia nie opdaag soos in right about now nie, is dit nag vir haar.
Hierdie werk moet ook voortgaan, áángaan.
Jare gelede was hulle op dieselfde bladsy, daar in die BPhil-joernalistiekklas. Dis dié dat sy jare daarna die kans gevat en vir Sophia ’n e-pos geskryf het: “Waar is jy in die wêreld?”
Dit was ’n fout. Mens moenie in ’n besigheid met iemand probeer saamwerk met wie jy voorheen bevriend was nie.
Ongelukkig, ongeag die afstand, was dit ’n baie ontvanklike tyd vir Sophia om ’n soort werksaanbod te kry. Teen daardie tyd was Diederick al maande lank sonder werk en hulle geld aan die opraak. BoekWeb was ’n uitkomkans.
Mens sou dit nie nóú sê nie! Vandag is die laatste wat sy al ooit ná middagete opgedaag het. Verstaan sy nie hoe werk ’n ooreenkoms nie?
’n Paar dae gelede het ek haar haar eerste warning gegee, dink Trouw. Ek het haar gesê ons moet ons stats lig, anders waai sy die einde van die maand. Laaste kans, sy wéét dit. Al wat ek wil doen, is om vandag te oorleef. Hoekom maak jy dit so moeilik vir my en my besigheid, Sophia?
SOPHIA, DRIE DAE VOORDAT MAGRIET WEGRAAK
Maandag 10 Julie, Stellenbosch
Sophia staan saam met Jackson en Lynette voor BoekWeb se kombuisvenster en staar na binne. Op die vensterbank, met sy rug half na hulle toe, sit ’n man in ’n verblindende wit sweetpak. Sy hare is so kort geskeer dat ’n litteken op sy agterkop deurskyn. Teenoor hom staan Trouw met ’n gesigsuitdrukking wat Sophia nie kan kleinkry nie. Sy frons vir hom, maar haar oë is begrypend. Sy lyk gespanne, maar ook of sy na hom luister.
Die skelm het by hulle kantoor ingebreek, wat ís dit met haar?
Lynette pluk-pluk aan die losgeskroefde diefwering.
Sophia dink eensklaps hoe Diederick sou geredeneer het. “Moenie daaraan raak nie, Lynette …”
Die vrou steur haar nie aan die teregwysing nie. Sy is beslis ook nie bang dat die man iets sal aanvang as hy bewus raak van hulle hier by die venster nie. Toe hy nie gou genoeg reageer nie, slaan sy met haar plathand teen die ruit. Die baie ringe aan haar vingers klap-klap aggressief teen die glas.
Maar dis Jackson wat skree: “Haai, jy!”
Die man op die vensterbank spring orent en kyk om, sy oë groot.
Trouw se reaksie verbaas Sophia nog ’n slag, want nou kan enige swaap sien wat sy dink. Sy beduie met haar hande, groot swaaibewegings, en haar vlegsel swaai dramaties saam met haar lyf.
“Jy’s seker mal!” roep Lynette vir Trouw. Haar rooi naels sny in Sophia se arm in soos wat sy haar saamsleep. “Kom, vrou.”
Vrou-Sophia kom. Sy het nie ’n keuse nie; as hierdie vrou vir jou sê kom, dan maak jy so. Die meeste mans sou tog te bly wees as so ’n vrou hulle pad kruis.
Terug verby die kantoor se voordeur. Dis een groot dowwe waas waarin Sophia haar bevind, soos verfkwashale wat oor haar dag vee sodat tyd en ruimte en spoed ineenvloei.
Die kelners drom in ’n onseker troppie op die restaurant se voorstoep saam toe sy en Lynette daar aankom.
“Ek het die polisie gebel,” sê ’n kelnerin in wie se brillense die wit winterlug en die naaste boom se takke weerkaats. Sophia sien ook haar eie weerkaatsing. Klein soos wat dit is, sy lyk onwillig. Kon sy tog maar net hier op die stoep bly staan. Sy sal enigiets doen om nie terug te gaan kantoor toe nie.
“Maar almal van julle stáán ook net hier!” baklei Lynette.
“We didn’t know if it would be safe to go in there,” maak ’n kelner beswaar.
“Safe se gat, laat ek daai stuk gemors …”
Niemand anders nie as Jackson. Dis hy wat by BoekWeb se kantoordeur instap – die eerste keer in sy hele bestaan – en toe het Sophia en Lynette ook nie meer ’n keuse nie.
Jackson is vooruit die kombuis in en teen die tyd dat sy en Lynette in die kombuisdeur staan, het hy reeds die sweetpakman beet. Die man grom uit sy keel en mik met die vingers van een hand na Jackson se oë. Net toe dit lyk of hy iets met sy ander hand in sy sak beetkry, bring Jackson sy knie tussen die man se bene op en hy sak vooroor van die pyn.
Alles gebeur so vinnig dat niemand kans kry om te reageer nie. Trouw is die een wat hoog gil: “Los hom, los hom uit!”
Terwyl ’n blok van ’n man – ’n wildvreemdeling – by die kombuis inbars met ’n botteltjie pepersproei in sy hand waarmee hy na die sweetpakman mik terwyl dié orent kom, besef sy dat dit Jackson is op wie Trouw so skreeu. Sy het haar verstand verloor.
“Hande uit jou sakke, hande waar ek dit kan sien …” beduie die man met die pepersproei vir die sweetpakman.
Toe steek die sweetpakman en Jackson gelyk hulle hande in die lug. Die sweetpakman vir die man met die pepersproei en Jackson vir Trouw, wat lyk of sy Jackson te lyf wil gaan.
“Haai, hallo, vroumens!”
Dis sweetpakman wat Trouw se aandag wil trek, terwyl hy sy oë hou op die man met die pepersproei. Agter haar hoor Sophia nog voetstappe – kelners en voetgangers kom BoekWeb se kantoor binne, want hulle het agtergekom dinge is nie meer lewensgevaarlik nie, net opwindend.
Trouw draai haar kop na die sweetpakman.
“Sê hulle, vroumens … sê vir hulle …” pleit hy by haar. Ook toe drie polisiemanne by die kantoor instap: “Hulle is agter my aan … sy weet dit alles …”
En dis Trouw wat Sophia aanhou verbaas. Die oomblik toe een van die polisiemanne hom nader, skree sy: “Los hom uit! Hy het net kom skuil. Daar’s ’n hele gang agter hom aan!”
“I work on a farm,” vertel hy terwyl die polisieman hom rof aan die arm beetkry. “They are trying to intimidate and kill me.”
Die polisieman beduie vir een van sy kollegas om hom weg te neem. Sophia sug. Sy ken nie een van die manne nie. Almal nuut, hoë omset in die polisiestasie vanjaar.
Maar dalk is dit ’n bedekte seën as hulle haar nie met Diederick verbind nie. Daar is baie politiek tussen die polisie en die speurders; kleurpolitiek onder meer.
Die sweetpakman stap ontsteld saam met die polisieman by die deur uit.
“I want a lawyer!”
Die laaste wat Sophia sien, is die litteken op sy agterkop.
Die polisieman in beheer gaan sit op ’n stoel by die kombuistafel. “You can go now,” sê hy vir die klomp wat lyk of hulle ’n dieretuin kom besoek het. Met ’n handbeweging beduie hy sy kollega na die venster toe.
“Has anybody touched anything in here?” vra dié met ’n swaar aksent in die vroue se rigting.
Sophia voel soos ’n kind wat ’n storie aandra terwyl sy vertel van Lynette en die diefwering. Die sittende polisieman krabbel iets op ’n papiertjie.
“You two must make a statement.”
Met ’n swaai van sy hand beweeg die gedeelte van die skare wat nie na hom geluister het nie, uit die kombuis. Lynette loop, nadat sy Sophia ’n vuil kyk gegee het, saam met die res na buite. Dis net Sophia en Trouw wat agterbly.
“What happened?”
Trouw sê: “Daar was ’n bende agter die man aan …”