Satyn Omnibus 6. Ettie Bierman
om te trou nie.”
Arabel sit versteen. Hy is reguit, soos sy hom ken. Maar dit was ’n mondvol en sy weet nie hoe om te reageer nie.
“Gevrá vir die Hongkong-vlug? Het jy vooraf geweet ek is daarop?” vra sy.
“Natuurlik. My fokus was aangetas, nie my sig nie. Ek kan nie net lugwaardinne se mates en bates lees nie, maar ook hulle vlugroosters.”
Arabel is verbaas dat hy grappe kan maak. Dis meer as wat sý kan doen. Sy moes geweet het hy sal nie tyd mors en dinge aan die noodlot oorlaat nie. Dis waarom hy haar sommer dadelik op Johannesburg-lughawe te sien wou kry.
“Moenie lyk asof ek jou op die treinspoor vasgebind het nie, Arabel. Ek is nie besig om jou en Kiki teen mekaar op te weeg en ultimatums te stel nie. Ons twee was voorheen oorhaastig; ons moenie weer dieselfde fout maak nie. Kiki stel nie eise aan my nie. Sý was die een wat gesê het ek moet eers van my bagasie ontslae raak voor ons aan trou kan dink. Dit was haar voorstel dat ek Suid-Afrika toe kom en jou uit my gestel kry.”
“Sy klink selfversekerd.”
“Nee. Sy is baie onseker van haarself. Amper neuroties afhanklik en bang vir die pyn van ’n huwelik wat weer kan misluk.”
“Ons klink nogal eenders.”
“Jy en sy? Hoegenaamd nie.”
“In watter opsig?”
Henning sit sy glas neer. “Dis moeilikheid soek, Bellie, om jou en haar te vergelyk – en ’n slaggat waarin ek nie gaan trap nie. Ek is lief vir jou en lief vir haar en lojaal aan julle albei, daarom kan ek julle nie oor en weer met mekaar bespreek nie.”
Arabel weet hy is reg, tog voel sy afgehaal, asof hy haar uitsluit.
“Ek gaan jou nie van nuuts af die hof maak nie,” terg hy om die atmosfeer te verlig. “Dit het laas nie gewerk nie en ek is nou te oud daarvoor. Of dring jy aan op blomme en sjokolade en komplimente en gepaardgaande hulpmiddels wanneer ’n ou na ’n nooi vry?”
Sy bly koel. “Asseblief nie. Spaar my die vatterigheid en sweterige handpalms.”
Hy is verontwaardig. “Is dit hoe ek was?”
“Alle mans is vatterig – vat ’n kans as hulle dit kry.”
“Ek was nie. Toe ek jou uit die see gevis het, huis toe geneem het en vir jou pajamas aangetrek het, was ons alleen. Jou ma het lank daarna eers by die huis gekom. Ek kon ’n kans gevat het, maar ek het nie.”
“Hoekom nie? Was ek te lelik?”
“Jy was die mooiste meisie wat ek nog gesien het. Ek het net geweet dis my toekomstige vrou en die ma van my kinders. Ek wou niks doen wat ons verhouding kon kelder nie.”
Soos sy ook gevoel het …
“Die betowering is steeds daar. Dit het my soos ’n tienpondhamer tussen die oë getref toe ek jou daar in die kafeteria weer sien. Ek was gefrustreerd toe jy my so vermy het. Ek kon dit nie hanteer nie en dis hoekom my emosies op die strand handuit geruk het.”
Hy maak nat kringetjies met sy glas op die toonbank. Dan kyk hy op, skielik verleë. “En amper weer, netnou in jou badkamer, tussen die borrels. Weet jy wat jy aan my gedoen het, vroumens? Ek kon dit nie waag om enigsins in jou rigting te kyk nie, want ek het geweet wat die gevolge sou wees. Dis waarom ek bang is om aan jou te raak, waarom ek liewer my hande in my broeksakke steek en ’n veilige afstand tussen ons hou: omdat ek myself nie vertrou nie.”
Arabel beny Henning se eerlikheid, want sy is anders en maak nie so maklik oop nie. Weet hy sy is jaloers en wil daardie Kiki-blondine se oë uitkrap? Sal hy gevlei voel of haar afskryf, op die eerste vliegtuig klim en teruggaan Perth toe?
“As ek netnou daar in die badkamer aan jou … e … geraak het,” sê hy, “sou jy toe ook gesê het ek is vatterig?”
“Ja, ek sou.”
“En ses jaar gelede, as ek my skeermes of tandeborsel neergesit het om aan jou te raak?”
“Nee, natuurlik nie. Jy was mos my man.”
“Het dit my die reg gegee om vatterig te wees?”
Die gesprek raak netelig en Arabel sluk senuweeagtig. “Ja, seker …”
“So, al uitweg sal wees om weer met jou te trou.”
“Wie sê ek wil weer met jou trou?” kap sy teë. “Jy maak asof ek ’n ryp pruim is wat sit en wag om gepluk te word. Daar is baie ander mans. As ek kamma so desperaat is, kon ek lankal met enigeen van hulle getrou het.”
Henning se skertsende houding verander in erns. “Ek weet. Dis waarvoor ek bang was.” Hy tel haar hand op en druk sy mond teen haar palm. “Drink jou wyn. Dan gaan ons met die funikulêr op tot bo-op Victoria-piek. Van daar het mens ’n wye uitsig oor Kowloon, wat nogal help om ’n ou se eie visie ook te verbreed. Of ons kan ’n veerboot haal en op die dek sit en luister hoe die water teen die boeg klots. Dis rustig en kalmerend. Ek weet, ek het albei beproef in die dae toe ek op ’n laagtepunt was en meer vrae as antwoorde gehad het.”
Sy trap alleen in die donker? wonder Arabel. Die bestaan van die ander vrou en haar seuntjie het haar geskud. Sy vertrou nie haar eie emosies nie. Sy’s bang as Henning weer aan haar raak, gaan sy uitrafel – haar arms om hom gooi en hom smeek om te bly, van Kiki te vergeet en haar nog ’n kans te gee.
“Miskien het ons albei alleentyd nodig om ons gedagtes te orden,” stel sy voor. “Ek dink dit sal beter wees as ons teruggaan hotel toe.”
“Miskien, ja,” stem hy in. “Vanaand gaan ons glo by Suzie Wong eet. Ek het gehoor Jaco nooi jou. Jy moet maar self besluit wie jy verkies – hy of ek.”
Asof daar ’n keuse is …
Maar sy gaan nie saam nie, besluit Arabel. Dit sal ongemaklik wees met sy en Henning wat oorbewus van mekaar is en spanning tussen hulle wat almal kan aanvoel. Sy is skaam vir Tess, wetend sy leef ’n leuen omdat sy niks gerep het van haar en Henning se egskeiding nie. Arme Tess weet nie eens dat sy hoegenaamd getroud was nie, wat nog te sê met hulle kaptein vir wie sy so ’n heldeverering het. En sy voel sleg oor Jaco. Hy het haar eerste genooi, maar sy weet Henning sal weer oorneem en hom sleg gedra. Dis beter dat sy haar skaars maak, dat sy afstand kry tussen haar en hom.
11
Op pad terug hotel toe is albei stil, verdiep in hul eie gedagtes. Teen die tyd dat Arabel haar kajuitsak by ontvangs kry, het sy finaal besluit. Uit selfverdediging en om perspektief te kry, moet sy ’n paar dae wegkom. Henning het sy sê gesê en sy verstaan wat die situasie is. Om dit te ontleed en tot snuif te trap sal futiel wees. Hy sal waarskynlik bly wees om ook tyd vir homself te hê en sy eie dinkskrum te hou.
Henning loop saam tot by haar kamer, neem die sleutel en sluit die deur vir haar oop. Hy staan opsy, maar toe sy wil verbykom, druk hy sy hand teen die kosyn om die opening te blokkeer. Sy oë hou hare gevange en hy is so naby dat sy deur die materiaal van sy hemp die hitte van sy lyf kan voel deurslaan.
Arabel staar asof gehipnotiseer na hom. Sy probeer padgee, maar sy is vasgekeer met haar rug teen die kosyn en Henning reg voor haar. Sy mond sluit oor hare en hy soen haar soos die aand toe hulle galjoen op die strand gebraai en die wind hulle knus in die slaapsak in gedryf het. Stadig, ervare en met verpletterende effek.
“Mag ek inkom?” fluister hy met sy arms om haar en sy tong warm teen hare in ’n ontdekkingstog van haar mond.
Daar is niks wat sy méér begeer nie. Arabel se hart stoomroller, maar sy draai haar uit sy omhelsing los. “Nee,” antwoord sy skor. “Ek sien nie kans daarvoor nie …”
“Waarvoor nie?”
“Om deel van die eksperiment te wees nie, om vas te stel wat jou gevoelens vir my is.”
“Dis nie ’n eksperiment nie. Ek is ernstig oor jou.”
“En ook oor Kiki. Besluit