Satyn Omnibus 6. Ettie Bierman
haar geweet hierdie oomblik en hierdie gesprek gaan kom. Dis waarom sy vir Berna gesê het sy sal dalk by Jakaranda moet bedank; dis waarom sy weggevlug en Henning vermy het. Sy het ’n voorgevoel gehad, vanaf daardie oomblik toe Tess vertel het een van die nuwe vlieëniers is ’n Suid-Afrikaner, toe daar op die bemanningslys gestaan het H.J.J. Reynecke (kapt.), en toe sy in die kafeteria sy stem agter haar gehoor het … Sy was voorbereid daarop, maar noudat die oomblik aangebreek het, is sy bang en kan sy net stom na hom staar.
“Ek weet dis ’n skok,” gee Henning toe. “Dalk moes ek jou vooraf van my planne laat weet het, vir jou geskryf het. Maar ek was bang ek kry ’n brander terug wat sê: ‘Bly waar jy is!’”
Anderkant die aardbol, waar jy uitgespoel het … Sou dit haar antwoord gewees het? Sy weet nie. Sy het so seergekry, sy is bang om weer lief te kry.
“Waar het jy my adres gekry?”
“Dave se adres was boaan ’n brief wat hy tydens die egskeiding vir my geskryf het. Ek het geweet jy woon by hulle en dat hy sou sorg dat ’n brief by jou uitkom.”
“Dave en Berna was aan jou kant tydens die egskeiding. Hulle het my geblameer vir alles wat gebeur het.”
Henning sê nie ja of nee nie; kyk net oor die straat na die stroom motors, bromponies en die driewieltaxi’s met die gestreepte seildakkies. Tuk-tuks, word hulle genoem, na aanleiding van die stotterklank van die enjin, amper soos ’n grassnyer met ’n vuil vonkprop.
Arabel kyk na Henning se profiel, wat skielik vir haar soos dié van ’n vreemdeling lyk. Hy is reg: hulle het destyds swak gekommunikeer en mekaar nie goed genoeg geken nie. Maar ken sy hom nóú? Die strand by Curepipe voel ’n leeftyd gelede, asof dit twee ander mense daar onder die skuit was. Hierdie is ook nie dieselfde Henning wat netnou in haar kamer ’n amper sensuele boodskap na haar uitgestuur het nie. Sy wens sy kan aan hom raak, sommer net sy hand vashou, maar sy het nie die vrymoedigheid nie. Hy is skielik anders: eenkant en geslote.
“Dit was vir my ’n moeilike keuse,” erken Henning. “’n Ingrypende besluit gewees om te bedank en terug te kom Suid-Afrika toe. ’n Besluit waaroor ek lank besin het en wat makliker sou gewees het as dit net ek was. Maar daar is ander mense ook by betrokke, mense vir wie ek verantwoordelik is en van wie ek jou moet vertel.” Hy betaal die rekening en staan op. “Kom ons stap, terwyl ons praat. Ek het gevind ’n ou dink beter op jou voete.”
Dit sou makliker gewees het as hy haar aan die arm geneem het, soos dit sy gewoonte was. Maar hy doen dit nie. Hy hou ’n afstand tussen hulle – fisiek sowel as figuurlik. “Waarheen sal ons gaan?”
Ander mense vir wie hy verantwoordelik is – bedoel hy ’n vrou en kinders? Die knop onder haar ribbes word ’n vuis wat om haar hart knel. “Net waar jy wil, dit maak nie saak nie. Iewers stil …” Haar stem is hees, asof sy verkoue het.
Henning neem die pers kajuitsak by haar. “Ek glo nie jy was op pad strand toe nie. Maar wat ook al hierin is, jy wil dit seker nie heelpad saampiekel nie. Sal ek die sak by ontvangs ingee, dan kan jy dit kry as ons terugkom?”
Nee, dink Arabel paniekbevange, hy kan nie. As dinge netnou dalk vir haar te veel word, wil sy wegvlug na die gastehuis toe …
“Of het jy iets daaruit nodig?” vra hy. “Ek sal die sak vir jou dra, ek gee nie om nie.”
Sy is verspot … neuroties. Natuurlik moet dinge tot ’n punt kom tussen haar en Henning. Hulle het baie bagasie en onafgehandelde sake. Daar is nog amper ’n week oor wat hulle saamgegooi is en noodwendig sal moet saamwerk. En ná hierdie vlug nog drie maande wat hulle gedurig in mekaar se geselskap sal wees, voor die vlugrooster roteer. Hoe gouer hulle die lug suiwer en tot ’n vergelyk kom, hoe beter vir hulle albei.
“Toemaar, ek sal dit gaan ingee,” antwoord Arabel.
Toe sy terugkom, wag hy by die hotel se ingang, hande in die broeksakke, terwyl hy ’n toonlose deuntjie fluit. “Ek het gedink ons stap hawe se kant toe, dis stiller daar.”
10
Op die kaai, by die boeg van ’n Amerikaanse torpedojaer, bly Henning staan en bekyk die bedrywighede van seekadette op die dek. “Ek was destyds mal verlief op jou, Bellie,” sê hy sonder om om te kyk. “Obsessief verslaaf aan jou.”
Sy wens hy wil haar nie Bellie noem nie, dis te intiem, terwyl sy objektief wil bly.
“Ná ons uitmekaar is, het ek nie gedink daar sal ooit weer iemand wees wat jou plek kon neem nie. Ek het vrouens vermy en soos ’n monnik geleef. Impalas gevlieg, Pipers, selfs ’n vooroorlogse Dakota en ’n Pilatus vir ’n valskermklub. Self ook valskerm gespring en ’n duikinstrukteurskursus by die Great Barrier Reef gedoen – alles kompensasie om my aan die gang te hou tot ek eindelik weer mens kon word.
“Oorkant die strandhuis wat ek gekoop het, het ’n sewejarige seuntjie gebly. Ek het vir Danny leer elwe vang en hy het my geleer om billy tea te maak en my pet agterstevoor te dra, soos ’n bofbalspeler. Hy het ’n hond gehad, Buster – sommer so ’n steekbaard wat ons gedeel het. Danny se ma was ’n fiksheidsinstruktrise op die plaaslike televisiekanaal – haar het ek eers lank daarna ontmoet, toe ek en Danny al dik tjomme was. Toe hy al ’n kite van die grond af kon kry en ek ‘Waltzing Mathilda’ kon sing.”
Henning kyk om na Arabel. “Bellie, is jy nog hier? Jy is so stil, ek dag jy het die pad gevat.”
Sy skud haar kop. “Nee, ek luister.”
Hy beweeg aan na ’n Amerikaanse vliegdekskip. “Kiki,” sê hy. “Haar naam is Kiki Wallace. Haar man was ’n alkoholis, wat haar aangerand het. Sy het hom jammer gekry, vir hom verskonings gesoek. Tot hy op ’n dag aan Danny geslaan het. Dit was die sneller en sy het die buffel te lyf gegaan. Hy het berserk geraak: die TV deur die venster gegooi, ’n bofbalkolf gegryp en die hele plek verwoes, vensters gebreek, kaste uitmekaar geslaan en gedreig om haar te vermoor. Danny het kopgehou en my kom roep. Ek het die ghwar opgefoeter en die polisie en ’n ambulans gebel. Kiki was sleg beseer en sy het harsingskudding opgedoen. In die tyd wat sy in die hospitaal was, het Danny by my gebly en ek het baie lief vir hom geraak.”
Een van die halfdosyn seuns wat hy altyd wou gehad het … Arabel sê niks, wag net op dit wat sy intuïtief weet nou gaan kom.
“Geleidelik vir sy ma ook,” gaan Henning voort. “Ek is saam met Kiki deur haar egskeiding, en toe sy haar werk verloor het omdat die sny aan haar gesig ’n lelike litteken gelaat het. Ons het mekaar se pyn verstaan en ook die letsels aan die binnekant geken. Haar huis was verwoes en sy was sonder ’n inkomste. Omdat ek ’n groot huis gehad het, was dit vanselfsprekend dat sy en Danny en Buster by my sou intrek. Dit was vir my ’n helingsproses om weer ’n vrou in my lewe te hê wat vir my sorg. Vir my omgee … Maar ons het nie ’n kamer gedeel nie.”
“Jy skuld my nie verskonings nie. Wettiglik is jy ’n vry man wat verhoudings kan hê met wie jy wil.”
“Wettiglik, ja. Op papier …” Hy kyk na haar en Arabel sien ’n trek in sy oë wat sy nie ken nie. “Ek dink hoekom ek tot Kiki aangetrokke geraak het, was oor haar oë. Sy is blond, maar haar oë is bruin met goue vlekkies in, soos joune. Ek het haar van jou vertel. Van die swartkop in die Kaap by wie my hart agtergebly het, maar wat my weggejaag het.”
“Is nie!” roep Arabel uit. “Ek het jou nie weggejaag nie.”
“Jy het gesê jy haat my en wil my nooit weer sien nie; ek moet in Ysland gaan bly en nooit terugkom nie.”
Sy herken haar woorde van daardie laaste Vrydagaand aan die einde van die maand, toe sy oortyd moes werk …
“Ek het rede gehad.”
“Om my koueplek toe te stuur?”
“Om emosioneel uit te bars …”
Oom Gerber van die apteek was suinig en skynheilig, met ’n oog vir jong meisies. Die onsmaaklike grappe en insinuasies kon sy hanteer. Sy het maar links gehou, haar oorjas tot bo toegeknoop en gesorg dat hy haar nie alleen in die