Satyn Omnibus 6. Ettie Bierman
gelag en gefluit vol op die mond. Martie volg haar voorbeeld, so ook Madeleen en al ses die ander waardinne, bietjie meer beskeie as die uitbundige Tess.
Vince pomp Arabel met sy elmboog. “Gaan. Jy moet …”
Almal kyk na haar en Arabel kan nie weier sonder om ’n bloukous te wees nie. Toe hulle by ’n rooi verkeerslig stilhou, stap sy in die paadjie af tot voor Henning. Sy strek haar op haar tone en soen hom skrams op die wang. “Jy het mooi gevlieg, soos altyd.”
Hy kyk na haar met ’n geamuseerde uitdrukking om sy mond. “Ek is seker jy kan beter doen as dít, Arabel.”
Voor sy besef wat hy beplan, gaan sy hande om haar skouers. Hy trek haar ferm nader en soen haar behoorlik, onder luide aanmoediging van die bemanning. “Inderdaad,” knik hy goedkeurend toe hy sy kop oplig, “mooier én vreugdevoller as dié van die opposisie!”
Arabel kyk onthuts op in sy gesig, haar goudbruin oë stormagtig. Henning waag baie. Hulle is nie nou op die vliegtuig waar sy heeltyd “ja, baas, nee, baas” moet sê nie. Baie dapper met sy bewonderende bemanning om hom … Hoe kon hy so seker gewees het sy voorbarigheid sal hom nie ’n oorveeg besorg nie?
Arabel sien hy wys na die pleister op haar voorkop, maar die enjin raas en die mense lawaai. Hy haal sy skouers op, tel die lywige magnumbottel op en begin die prop losmaak. Dion het papierglase uit die toeristeklas-kombuis saamgebring. Onder gelag kry hulle die sjampanje oop en skink drie-en-twintig glasies, plus een vir die busbestuurder. Tess help aangee en Jaco stel die heildronk in.
’n Bus van Cathay Pacific kom verby en hul donkerpers bus word nuuskierig aangestaar. Toe die jolige Suid-Afrikaners die sjampanjebottel wys en hul glasies lig, wuif die ander terug. Een maak die venster oop en skree: “Happy-happy!”
“Ching-ching!” eggo hulle.
Die Edward Hotel is ’n toonbeeld van Victoriaanse grasie en ouwêreldse elegansie. In die ontvangsportaal hang Constable-afdrukke teen Regency-muurpapier – ’n herinnering aan die Britse koloniale era. Een hele muur bestaan uit glas, wat ’n panoramiese uitsig bied oor Kowloon en die kleurvolle hawe wat selfs sesuur in die oggend wemel van sampans, platboomskuite wat enigiets vervoer van boumateriaal tot babadoeke en wallah-wallah-taxi’s, met moderne oorlogskepe wat bokant die krioelende miernes uittroon.
Tess se mond hang oop. “Wow!” is al wat sy kan uitkry.
Jaco staan met ’n brosjure wat hy by ontvangs gekry het en klink soos ’n wandelende ensiklopedie terwyl hy vir hulle die nege heuwels uitwys waarna die skiereiland vernoem is.
“Kowloon beteken ‘nege drake’ en Hongkong ‘geurige hawe’. Vanaand gaan ons eet op een van die drywende restaurante in Aberdeen – waar die fliek Suzie Wong verfilm is. Op die spyskaart is Peking Duck, en ’n medisinale drankie gemaak van ’n slang se galblaas.”
“Ugh!” gril Tess. “Herinner my om jou nooit te soen nie!”
“Asof jy ooit sal,” spot hy terug. “Lyk my ek moet eers vir die opposisie gaan werk en dan terugkom as ek op een slag deur tien mooi meisies gesoen wil word.”
Dit was vir sy kaptein bedoel, wat luiweg glimlag. Arabel neem haar kamersleutel en klim in die hysbak. Jaco is so besig, hy het blykbaar hul ontbytafspraak vergeet. Ook maar goed, want haar voorkop brand asof dit infeksie het. Sy sal die sny netnou bekyk.
Tess roep buite in die gang, maar dit klink of sy met Alice de Villiers praat, een van die nuwe meisies. Arabel hang haar uniform op en gooi haar bloes, sykouse en onderklere op ’n hoop om dit later uit te spoel. Nou wil sy eers ’n bottel seepskuim rojaal in die bad omkeer en in amper kokende water lê en ontspan.
Iemand klop net toe sy haar in die badwater uitstrek. “Dis oop!” roep sy teësinnig. Dis seker een van die ander waardinne en sy is nie lus vir kos óf mense nie.
Voetstappe weerklink, wat huiwer en dan vassteek.
“Ek is in die bad, ek gaan nie nou uitklim nie!” herhaal sy. “Kom in, kom praat hierso …”
“Is jy seker?” vra ’n manstem reg agter haar.
Arabel verstar van skok. Vlokke seepskuim spat in alle rigtings soos sy onder die borrels induik. Sy kyk verskrik om. Henning staan in die badkamerdeur met gevoude arms teen die kosyn aangeleun, sy een wenkbrou takserend gelig terwyl hy haar betrag.
Wat op aarde maak hý hier? Sy sak dieper onder die water in en gooi die waslap oor ’n stuk skouer wat bokant die skuim uitsteek.
“Daar wys meer as net jou kaal skouer,” merk hy geïnteresseerd op.
’n Blos stoot in haar gesig op. Sy krap handevol skuim oor alles wat bulte en punte het, selfs haar knieë en elmboë. “Is nie, jy jok!”
“Ja,” erken hy, “maar dit was die moeite werd.”
Hy lag sowaar vir haar … Sy mik ’n skeut water na hom, hopend sy uniform raak sopnat en gevlek. Maar hy het dit blykbaar verwag, want hy tree rats agteruit. Dis mis, val kort en bemors haar badkamervloer.
“Sien jy nou wat het jy gemaak … Kyk hoe lyk die plek!” roep Arabel kwaad uit. “Hoe kan jy sommer links en regs hier instap asof my kamer aan jou behoort?”
“Jy het gesê ek moet inkom en hierso kom praat.”
“Jy kon mos gedink het ek weet nie dis jy nie. Ek dag dis Tess of Alice. Loop! Jy kan nie hier staan terwyl ek in die bad is nie, Henning! Ek het nie klere aan nie.”
Hy is onverstoord. “Dis logies. Jy het soms mal dinge aangevang, maar ek kan nie onthou dat jy ooit met klere en al gebad het nie.”
“Dis nie snaaks nie. Wat maak jy hier? Jy het niks in my kamer verloor nie.”
“Dalk net my hart …”
“Wát?”
“Nee, niks. Ek het kom hoor waarvoor die pleister op jou voorkop is. Dion sê jou kop het die rand van die bagasierak getref – die sny het glo erg gebloei.”
“Nie te erg nie. Dit was net ’n ongeluk, niks ernstigs nie,” antwoord sy ontwykend.
“Mag ek daarna kyk?”
“Nee.”
“Ek het ’n vorige keer gesê jy is kinderagtig en jy was vir my woedend,” sê hy ongeduldig. “Moenie dat ons ’n herhaling daarvan maak nie, Arabel.”
“Jy kan nie na my voorkop kyk terwyl ek in die bad is nie,” herhaal sy koppig. “Jy weet mos jy kan nie. Jy moenie eens in die deur staan nie. Dis onbetaamlik!”
“Hou op om jou soos ’n histeriese tiener te gedra. Ons was getroud en ek het dikwels in die badkamer ingekom om te skeer of tande te borsel terwyl jy gebad het.”
“Dit was lank gelede. En die ander mense weet dit nie. Ek skaam my dood as iemand sou instap en jou hier kry.”
“Verwag jy iemand?”
“Natuurlik nie.”
“Jaco dalk?”
Sy kyk hom verstom aan. “Is jy laf? Wat insinueer jy?”
“Hoekom was die deur dan oop?”
“Ek sê mos: ek het gedink dis Tess of Alice.”
“Jy kan nie in ’n vreemde hotel met ’n oop deur sit en bad nie. Dis gevaarlik. Sê nou dit was iemand anders as ek wat hier ingestap het?”
“Dan sou ek hande geklap het.”
“Ek is ernstig. Wat as dit ’n wildvreemde man was?”
“Henning,” sê sy moedeloos, “asseblief, gaan baklei met iemand anders. Ek is moeg, my badwater word koud en die sny aan my voorkop brand. Moenie rang gooi nie, ek het nie die krag daarvoor nie.”
“Dit was ’n lang vlug, ek weet. Maar die bemanning se veiligheid is my verantwoordelikheid. Ek word daarvoor betaal,