Satyn Omnibus 6. Ettie Bierman
“As jy nie opstaan nie, gaan ek jou net hier los en loop!”
“Waarheen loop?”
“China toe. Alaska of Papoea toe!”
“Was jy al in Papoea?” vra hy belangstellend. “Dis net bokant Australië en waar daardie blink bloupers skulpe vandaan kom. Ek sal jou eendag soontoe neem. Hulle maak die heerlikste calamari met ’n peri-peri-sous. Of hou jy deesdae meer van kreef?” Arabel ignoreer hom. Sy trek sy hemp uit, vou dit netjies op en sit dit op sy bors neer. Dan begin sy doelgerig aanstap, om uit selfverdediging so ver moontlik van hom weg te kom. Hy doen dit opsetlik, weet sy. Hy maak haar kwaad sodat hy agterna vir haar kan lag. Haar kan soen en opmaak …
Sy tel ’n stuk bamboes tussen die opdrifsels op en smyt dit die see in. “Dêmmit, Henning!” kners sy tussen haar tande deur. “Ek is nie meer ’n naïewe en onverantwoordelike tiener nie. Moenie dit aan my doen nie! Vir jou was dit net ’n speletjie om te kyk hoe ek sal reageer. ’n Uitdaging om uit te vind of ek nog iets vir jou voel. Is jy nou tevrede jy het nie jou aantrekkingskrag verloor nie? Jy kan net aan my raak en ek swig opnuut voor jou …”
Sy is dankbaar dat hy nie agter haar aankom nie. Sy is skaam vir haarself omdat sy so min selfbeheersing gehad het. Skaam om hom in die oë te kyk. Sy loop al vinniger, verby die skeepswrak en palmbome, tot die hotel in sig is. Ná die reënbui is die patio weer vol sambrele, vakansiegangers en kelners wat drankies bedien.
Dis goed en wel vir hóm. Hy is seker hoogs in sy skik. Maar wat van haar? Haar trots en selfrespek? Sy het gesê sy haat hom en wil hom nooit weer sien nie. Maar kan ’n mens iemand een oomblik haat en die volgende oomblik soos was in sy hande wees?
6
Arabel stap agterom die patio en by ’n sydeur in. Sy sien nie kans vir mense nie. Nie Tess of Martie of enige van die bemanningslede nie. In haar kamer pluk sy haar nat klere uit en bondel dit in ’n plastieksak. Sy kan dit netsowel weggooi, sy sal dit nie weer aantrek nie. Dan gaan staan sy onder die stort, met die krane vol oop. Sy sjampoe haar hare en skrop haar vel met ’n luffa, eers met kokende warm water en dan yskoud, om die gevoel van Henning se aanraking uit te wis.
Sy is klaar aangetrek, gestryk en gepak, toe ’n klop aan haar kamerdeur opklink. Arabel kyk op haar horlosie. Dis nog nie sesuur nie, die portier is vroeg.
“Bonjour!” groet sy. “C’est tôt …”
“Pardon, Madam,” antwoord hy.
Sy knip haar tas toe en sleep dit deur toe.
Dis nie die portier nie, maar Henning wat buite in die gang staan: volle uniform aan, netjies skoongeskeer en betyds. Hy neem haar tas en sit dit teen die gangmuur neer. Sy dink eers hy gaan ’n grap maak oor die misverstand, maar hy sê niks nie, hou net haar sandale na haar uit. “Jy het hulle vergeet. Gelukkig het hulle nie weggeraak nie.”
“Het jy teruggegaan om hulle te gaan haal?” Sy was so onthuts, sy het nie eens agtergekom die ellendige goed is weg nie.
“Dis niks.”
“Dankie.”
“Plesier.”
Hulle staan na mekaar en kyk, albei ongemaklik. “Ek vra om verskoning,” sê hy styf. “Ek het dit nie vooraf so beplan nie. Dis nie hoekom ek jou op die strand gaan soek het nie. Ek het kop verloor; ek weet nie wat my besiel het nie.”
Sy vee met haar gewrig oor haar mond, asof sy sodoende die gevoel van sy lippe teen hare kan uitvee. “Ek ook,” beaam sy.
“Dit was ons hormone. Of sommer uit gewoonte gewees, niks anders nie.”
“Natuurlik. Wat anders? Ons voel tog niks meer vir mekaar nie.”
“En ons is geskei. Dit sal nie weer gebeur nie, dit belowe ek jou.”
“Dis te hope!”
Tess kom in die gang verby en steek vas. “Hallo, Henning. Reg vir die Hongkong-marathon?”
“Jip. Hoe sê hulle: Liewer vlieg as roei …”
Tess giggel. “Tensy dit volmaan is en ek my voete in die water kan laat hang.”
“Terwyl ek vir jou ’n serenade sing …”
“Kan ek môreoggend vir jou ’n spesiale brekfis koop as jy nie met ons in die see land nie?” bied sy aan.
Henning grinnik. “Ek sal my bes doen, maar hou daardie pienk bikini van jou reg vir ingeval.”
Tess trek groot oë. “Is daar nie haaie nie?”
“Net van die tweebeen-soort.” Sy bloos en lyk skuldig toe sy uiteindelik van Arabel onthou. “Vreemdeling! Skies, jou nie gesien nie … Hoesit met jou?”
Staan reg langs haar, maar haar nie gesien nie? Omdat sy net vir Henning oë het … Arabel loop nie oor van vriendelikheid nie, nie teenoor een van die twee nie. “Uitstekend, dankie.”
Tess kyk takserend na haar. “Jy klínk nie uitstekend nie … Wat is dit? Weer maagpyn?”
“Ja, dieselfde ding wat my nog steeds ’n pyn gee,” antwoord Arabel met ’n soet glimlag. “Het jy onthou om jou tas buite te sit, Tessie?”
“O heng, nee!” Tess druk haar pet vas en draf terug in die gang na haar kamer.
Arabel kyk na Henning. Sy is lus en druk die paar platforms in sy keel af. Pienk bikini en tweebeenhaaie … Skaars van een ontslae, en hy vry al weer na ’n ander meisie.
Henning is baie bedees. “Ek is jammer om te hoor jy het weer ’n pyn.”
“Ja, en jy weet wat sy naam is!”
Sy gryp die sandale by hom, draai om en klap die deur toe. Sy is kwaad en seergemaak, sonder dat sy weet hoekom. Wat gee sy om as dit vir Henning net ’n speletjie is, die hele episode op die strand net ’n flirtasie?
Wat was sy verduideliking? Kop verloor. Sommer net ons hormone, sommer net uit gewoonte …
“Vlieg maan toe, Henning Reynecke!” roep sy uit. “Ek is nie verleë oor jou nie; was dit nog nooit nie.”
Sý is immers die een wat uitgestap het uit die huwelik. Hy hoef nie van die pille en die trap in die donker te weet nie. Attie Strydom het haar ’n guns gedoen toe hy gesê het dit gaan voor die wind met haar, sy swot, gaan aan met haar lewe en is gelukkig. Net jammer Attie het nie bygelas van rye kêrels wat toustaan om haar uit te neem nie. Maar dis nooit te laat om iets daaraan te doen nie. As Henning sy flikkers vir Tess kan gooi, kan sy dieselfde doen. Jaco is ’n goeie kandidaat, al dooi hy oor haaivinne. Dis makliker om ’n man dít af te leer as om hom broccoli en spinasie te laat eet.
Sy gooi die sandale in die snippermandjie, saam met haar drome van romantiese lewensredders en vegvlieëniers. Die wulpse Franse kamermeisie kan al drie maar erf. Brigitte is in elk geval meer Henning se styl as sy preutse eks.
In die bus sit Tess langs Arabel. Sy vertel van die snorkeluitstappie wat toe eintlik flou was, want Henning – die een wat aanvanklik die duikery voorgestel het – het toe nie opgedaag nie. Sy wag tot die raserige enjin dreun, sodat hulle privaatheid het. “Wat het hy met jou sandale gemaak?” wil sy nuuskierig weet.
“Ek het hulle op die strand vergeet en hy het hulle vir my gebring.”
“Was julle saam stránd toe? Ek dag jy hou nie van hom nie?”
“Ek hou steeds nie van hom nie. Hy is arrogant, met net een ding op sy brein.”
Tess lyk geïnteresseerd. “Watse ding?”
Arabel kyk deur die venster na die visserskuite. “Jy wil liewer nie weet nie …”
“Hoe weet jý?”
“Jy kan mos sien hy is ’n rokjagter. Dink al wat meisie is, val oor haar voete vir hom. Jaco is ’n beter proposisie; ten minste eerbaar en ordentlik.”
“Jaco?”