Satyn Omnibus 6. Ettie Bierman
geskrik – haar vinger in haar keel gedruk en die res in die toilet afgespoel …
Het hy ook soms alleen in die donker op ’n trap gesit? As hy het, hoekom het hy nie net die foon opgetel nie? Net gevra of sy regkom nie? Sy sou op haar knieë gepleit het hy moet terugkom. Die dag van hul huweliksherdenking het sy oortyd gewerk omdat sy bang was om alleen te wees. En omdat sy die geld nodig gehad het. Henning het oplaas al die rekeninge betaal en onderhoud aangebied, wat sy te trots was om te aanvaar. Maar sy was onprakties en het nie besef hoe duur die lewe is nie.
“Ek is jammer,” sê hy.
Sy kyk hom stil aan. Waaroor? Omdat hy ooit met haar getrou het? Of omdat hy nie al vroeër geloop het nie?
“Oor die kopsere.” Hy vee ’n nat haarstring van haar voorkop af. Hy aarsel; dit lyk of hy iets anders wou sê, maar van plan verander. “Noudat ek terug is, sal ek na Boetie omsien.”
Sy draai haar kop weg. “Jy hoef nie. Ek het ’n goeie werktuigkundige.”
“Ek verstaan die MG se nukke en grille.” Sy oë is onleesbaar toe hy sy vinger onder haar ken sit, haar kop terugdraai en die res van haar nat hare uit haar oë vee. “Soos ek destyds jou nukke en grille ook beter moes verstaan het.”
Dié erkenning vang Arabel onkant. Is dit sy manier om ’n verskoning aan te bied? Te min, te laat, dink sy. Henning het stringe vorige nooiens gehad, terwyl dit haar eerste ernstige verhouding was. Hy moes van beter geweet het as om haar adolessente uitbarstings ernstig op te neem. Hy moes gebly het en die huwelik probeer red het. Tensy hy ook besef het hulle het te gou getrou, voordat hy gereed was vir die verantwoordelikhede van ’n vrou en huishouding. Die egskeiding was dalk vir hom ’n gerieflike uitkoms, dié dat hy nie gekibbel of die skeisaak betwis het nie.
Arabel is bly dis skemerdonker onder die skuit, sodat hy nie die seer in haar oë kan sien nie. “Jy het gesê ek is histeries. Paranoïes.”
“Neuroties,” korrigeer hy.
“Dis dieselfde ding!”
“Dit is nie. Neuroties is minder erg.”
“Wie gee om? Ons is nie nou besig met ’n taalles nie.”
“Ék gee om. En dit was ook nie histéries nie. As ek reg onthou, het ek een keer, toe jy my baie verkeerd opgevryf het, gesê jy is kinderagtig.”
“Asof jý so danig volwasse was!”
“Arabel,” sug hy. “Asseblief, kan ons nie net vir hierdie een gesprek vir mekaar ’n olyftakkie gee nie, sonder om te kyk wie die ronde kan wen?”
Sy byt haar onderlip. Ses jaar ouer, maar niks uit die verlede geleer nie.
Henning se stem is laag, sodat sy mooi moet luister. “Ek het nie gebel nie omdat ek verwag het jy gaan die foon neerplak.” Hy gooi klippies oor die branderskuim hier naby hulle – plat, sodat hulle wipwip-wip in die water verdwyn. Hy kon altyd sulke dinge doen en sy, wat nie broers het nie, was gefassineer daardeur.
“Ek het baie aan jou gedink en dan ’n brief begin, partykeer ’n hele skerm vol geskryf, maar in plaas van send die delete-knoppie gedruk en die rekenaar afgesit. Attie het vertel dit gaan goed met jou. Jy het die egskeiding verwerk, weer begin swot, jou diploma ge-cum en gaan skoolhou. Ek wou jou nie ontwrig en indring waar ek onwelkom is nie. Jý was die een wat wou skei, nie ek nie. Jy het gesê dis finaal, jy wil my nooit weer sien nie. Niks wat ek gesê of gedoen het, kon jou van plan laat verander nie. Hoe meer ek verduidelik het, hoe harder het jy gehuil. Só erg, ek was bang jy word siek en voer jou dreigement uit om van ’n toring af te spring. Ek het nie ’n keuse gehad nie. Vredesonthalwe moes ek jou besluit respekteer en jou laat gaan.”
Arabel wens sy het ook ’n uitlaatklep gehad van klippe gooi. Grotes. Rotse. Teen haar eie kop.
“Ek was in so ’n toestand, ek kan nie alles onthou nie. Watter toring?”
“Ek weet nie.”
“Die kerktoring was te ver en jy sou my soontoe moes neem, en die watertoring so laag, ek sou hoogstens my enkel verstuit het. Het ek nie gespesifiseer nie?”
“Nee.”
“Hoekom het jy nie gevra nie?”
“Ek was te bang. Jy was baie kwaad vir my.”
Arabel wou haar woorde lig hou, maar Henning is ernstig. Sy onthou hoe gestres hy in daardie stadium was, bleek en moeg en gedurig met hoofpyn. Hy het sy werk verloor, sy visie was in sy maai, hy kon nie op sy instrukteurshandboeke fokus nie en sy vrou wou hom verlaat. Geen wonder Berna het gesê sy is aaklig en sy skaam haar vir haar selfsugtige suster nie.
“Pleks dat jy my ’n opstopper en ’n paar klappe gegee het.”
Hy skud sy kop. “Al het dit hoe woes gegaan, sou ek nooit my hande vir jou gelig het nie. Jy weet dit.”
Sy draai op haar sy sodat sy Henning se gesig kan sien. “Of my gesoen het,” spot sy, “dan was ons nou nog getroud, met tien kinders en twintig honde.”
Hy lag nie. Maar sy oë word sag. Hy reik na haar en rol haar om, styf teen hom vas, met sy mond in die holte van haar sleutelbeen. “Ek moes, ja – gebly het en dinge probeer regmaak het.”
“Jy moes …” Arabel wil meer sê, maar sy arms sluit om haar en hy soen haar. Eers veersag. Vraend, soekend en voel-voel, asof hy onseker is oor haar reaksie. Dan, toe haar lippe geleidelik onder syne oopgaan en hy haar warm lyf teen syne voel reageer, maak teerheid plek vir ’n sterker emosie en word sy mond hard en dwingend, honger en eisend teen hare.
Dis hoe sy geweet het dit sal wees. Wild en wonderlik … ’n Tinteling bruis deur haar are, iets tussen vonkelwyn en ’n borrelbad. Dit word ’n waterval wat oor haar spoel. ’n Krieweling vorm in ’n kol agter haar naeltjie en haar hande gly onder sy T-hemp in, vryf oor sy klam rug en skouers, dan om na sy ribbes en plat maag bokant sy styfpassende jeans.
Sy asem jaag in sy keel en met ’n kreun skuif Henning oor haar. Hy fluister haar naam oor en oor, in haar hare, in haar nek en teen haar keel, terwyl sy bobene haar vaspen en sy hande liefkosend oor haar lyf beweeg.
Arabel weet sy moet kophou, protesteer, losruk … Maar dis salig om in sy arms te wees en sy laat haar meesleur deur sy drif en die ekstase wat sy bekende aanraking in haar wek. Haar sinne duisel en sy soen hom terug met al die verlange en opgekropte hunkering van ses eensame jare, met al die vuur en hartstog wat hy van die heel eerste dag af in haar kon wakker maak.
Sy vingers voel onder die hemp en skuif die skouerbandjie van haar top af. Dis die gevoel daarvan, meer as die passie van Henning se hande teen haar kaal vel, wat Arabel met ’n skok na haar sinne terugruk. Dis asof ’n sirene in haar ore loei en waarskuwingsliggies agter haar ooglede flikker om haar tot besinning te bring.
“Nee, moenie!” roep sy uit en beur weg. “Henning, hou op! Jy kan nie, ons is nie meer getroud nie … Vat weg jou hand!” Toe hy nie dadelik reageer nie, stoot sy hom met geweld eenkant toe.
“Bellie?” fluister hy skor. “Ons –”
“Nee, Henning!” herhaal sy skerp. “Daar is nie meer ’n ons nie. Dis oor en verby, en wat ons doen, is verkeerd!”
Sy oë is donker en troebel. “Wie sê dis verkeerd?”
“Natuurlik is dit, ons is geskei. Staan op! Die reën is verby. Ons moet by die hotel kom. Ons vlieg vanaand en ek moet gaan klaarmaak.”
Hy soen haar op die voorkop, dan oorkruis op elke wang. ’n Eksperimentele wysvinger lig die soom van haar rooi toppie op en hy buig sy kop om met sy lippe die gleufie vel tussen die top en die wit kuitbroek te soek.
“Klaarmaak? Ek sal graag wil klaarmaak wat ons begin het …” beaam hy en steek hoopvol ’n arm uit om haar weer nader te trek.
“Henning!” sê sy ferm en wriemel onder hom uit. “Jy is nie nou by die huis nie. Kom by! Jy vlieg vanaand. Jy is die kaptein, jy kan nie laat wees nie.”
Kaptein