Satyn Omnibus 6. Ettie Bierman
van voor af, net ter wille van die opmaak agterna …
Die sandale was ’n fout en dit sal ’n verligting wees om van die paar stelte af te klim. Arabel is bereid om hierdie ronde aan Henning af te staan. Nie net oor die simpel sandale nie, oor die reën ook. Maar dan bederf hy alles, soos op Clifton toe hy haar ’n dom bobbejaan genoem het.
“Ek wil nie vannag op die vliegtuig met ’n lugwaardin met ’n gebreekte enkel sit nie.”
Is dit al wat sy vir hom is – ’n lugwaardin met ’n enkel?
“Gaan blaas doppies!” Sy ploeter aan en val haar disnis oor die res van die stuk dryfhout wat onder die sand begrawe was.
Henning kom nader om haar op te help. “Het jy seergekry?”
Sy hand om haar elmboog stuur rillings teen haar ruggraat af. Dit laat ’n warm gloed deur haar ribbes en haar bors sprei, tot waar haar hart onstuimig begin klop. Sy kyk na hom en hul oë hou mekaar vas. Hulle staan roerloos. Woordeloos. Hy los nie haar arm nie en sy probeer ook nie wegrem nie.
Die donderweer rammel en dan maak die sluise oop. Arabel knyp haar oë toe terwyl die reën oor haar uitgiet. Dis te ver om terug te hardloop na die skuiling en vorentoe is net oop sand, met niks wat beskerming bied teen die gordyn water en tierende wind nie.
“Kom!” Henning pluk sy denimhemp uit en gooi dit oor haar. Hy mors nie asem op ’n argument waarin hulle weer verstrik gaan raak nie. Toe sy nie dadelik in beweging kom nie, gryp hy haar en trek haar soos ’n halfverdrinkte kuiken onder een van die visserskuite in wat bokant die hoogwatermerk op stutte uitgesleep lê. Hy lag terwyl hy op sy maag agterna kruip, tot teen haar.
Die hemp is nog warm van sy lyf se hitte. Dit ruik na speserye. Na hóm, daardie besondere manlike reuk eie aan hom … Hy het nog ’n T-hemp aan, wat sopnat oor sy rug klou. Sy hare is oor sy voorkop gepleister. Hy lyk nie soos ’n nougesette, streng makro-747-bevelvoerder nie, meer soos ’n sorgvrye jong seun met vakansie by die see. Sy arm druk teen haar skouer, maar Arabel skuif nie weg nie. Die skuit demp die klank van die druisende reën en skerm die wind af, sodat dit voel asof hulle in ’n kokon is. Net hulle twee, met die wêreld daar buite uitgesluit …
“Het jy soms op Qantas-vlugte in Suid-Afrika geland?” vra Arabel.
“Soms,” antwoord hy neutraal.
Dis vir haar nuus. Sy het aanvaar hy is ver weg, op sy helfte van die aardbol; êrens tussen Karatsji, Shanghai en Auckland.
“En jy het nooit gedink om my te bel nie?”
Sy is bly dat dit nie na ’n verwyt klink nie, eerder ’n belangstellende navraag. Maar langs haar kan sy voel hy verstyf. Hy laat rus sy ken op sy voorarms en kyk lank na die reën en die vlugtende meeue voor hy antwoord.
“Nee.”
Sy vra nie hoekom nie. Henning is terughoudend en dis beter om die onderwerp te verander. Daar is soveel ander dinge waaroor sy gewonder het en wat sy wil vra, vrae waarvoor sy onder ander omstandighede nie die vrymoedigheid sou gehad het nie.
“Dra jy deesdae kontaklense?”
“Nee.”
“Het die 5/6-visie reggekom?”
Dis gemakliker terrein en hy antwoord meer geredelik: “Ek het ’n tyd lank ’n leesbril gedra en nog las van hoofpyn gehad, maar ’n oogarts in Perth het ’n roetine voorgeskryf wat ek vier keer ’n dag moes volg. Dit het wonderlik gehelp, saam met senumedikasie en antidepressante. Anders sou ek nie Qantas se medies geslaag het nie.”
“Ek is bly, ek was bekommerd oor jou. Attie het my gesê jy vlieg vir Qantas. Hoekom het jy by hulle bedank?”
Arabel voel hoe hy sy skouers optrek en sy wonder of hy vies is oor die persoonlike vrae. Toe hy antwoord, is dit versigtig, asof hy eers moes nadink.
“Ek weet nie. Baie redes, en moeilik om een uit te sonder. Lus om aan te skuif, wanderlust uitgewoed, verveeld met dieselfde roetes, verlange na my land, moeg vir kangaroe-steaks. Ek weet nie. Net dat ek soos jou pa ook ’n distant drummer in my kop gehoor het, een wat gesê het dis tyd om huis toe te gaan.”
’n Klomp redes, op die oog af almal aanvaarbaar. Maar nie een wat régtig genoeg sê nie, dink Arabel. Hy maak toe, asof daar meer aan verbonde was en hy haar nie die volle waarheid wil vertel nie.
“Ek het jou pa gebel, maar ek glo nie hy het mooi geweet wie ek is nie. Hy het my Hendrik genoem. En ek glo nie hy het onthou om jou my boodskap te gee nie. Of het hy?”
Arabel trek haar asem afwagtend in. “Nee, hy het nie. Watse boodskap?”
“Groete. Ek het gevra hy moet vir jou groete sê.” Sy onthou hoekom sy hom destyds met die blompot wou gooi. As daar nou een naby was, het sy beter gemik.
“Hoe gaan dit met Berna en Dave?” vra hy.
“Goed. Die seuns word groot. Erik is op hoërskool en Derek in graad sewe, en albei is mal oor rugby.”
“Ek sal hulle graag wil sien. Jou suster-hulle ook.” Sy wonder hoekom hy haar pa gebel het, maar nie vir Berna of Dave nie. Miskien omdat hy weet sy woon by hulle. Seker bang gewees sy antwoord die foon of maak die deur oop as hy gaan inloer. Asof sy aan ’n aansteeklike siekte ly of in sy arms gaan spring en hom smeek om haar terug te vat.
Arabel se stem is ’n paar grade koeler. “Jy hoef nie. My suster is nie meer familie van jou nie en jy het nie ’n plig teenoor haar en jou eks-swaer nie.”
“Dis nie plig nie. Noudat ek terug is, sal ek hulle graag opsoek. Ek het goed met my skoonfamilie oor die weg gekom.”
“Beter as met my.”
Hy lag, maar reageer nie.
“En jou ma?” vra Arabel. “Hoe gaan dit met Mabett?”
“Aan die gang soos altyd. Sy is in ’n ouetehuis op Stellenbosch.”
“Ek weet. Ek het met haar kontak gehou.”
Hy knik. “Sy het my gesê. Sy is nog steeds lief vir jou.”
Liewer as wat haar seun vir my is, voeg Arabel in haar gedagtes by. Dis die hartseer daarvan … Ma Bettie het destyds gereeld kom kuier, haar geleer stryk en hoe om haar bedorwe seun se fiemies te omseil. Kamoefleer die broccoli met gerasperde kaas en gooi mayonnaise by die spinasie …
Maar ná die skeisaak was dit asof hulle katvoet om mekaar geloop het, omdat hulle verdeelde lojaliteite gehad het en bang was om kant te kies. Die tragedie van ’n egskeiding … vriende en familie is ongemaklik met die situasie. Die maklikste is om die probleem te vermy; liewer te sms as te bel, liewer ’n e-pos as ’n kuier.
’n Geskeide vrou is persona non grata. Almal is bang jy is uitgehonger en vry hulle mans af. Die gevolg is dat jy alleen tuis sit, ten beste dalk vir tee genooi word as die mans by die werk is, of vir ’n kombuistee of ooievaarspartytjie. Jy leer gou om te sê jammer, jy’s vreeslik besig – jy moet jou selfoon laai, ’n virus-check op jou rekenaar doen of jou potplante natgooi. Ná ’n ruk raak hul gewetes afgestomp en droog selfs die sms’e op.
“Ek en Attie het ook nog kontak,” sê Henning. “Hy sê jy het Boetie gehou. Ek dag jy het hom lankal op die skrootwerf gegooi.”
“’n Mens gooi nie ’n MG weg nie.”
“Het hy jou nie baie kopsere gegee nie?”
“Nie meer as jy nie,” antwoord Arabel reguit. Besef hy hoe verlore sy was en hoe die verlange in haar binneste geknaag het? Dit was makliker vir hom: hy het ’n nuwe lewe in ’n nuwe omgewing begin, terwyl sy alleen agtergebly het tussen die herinneringe, die skerwe en die eggo’s. Party van die CD’s en foto’s kon sy nie na kyk nie en lê nou nog in ’n boks bo in ’n kas.
Daar was ’n hemp, groen-en-wit gestreep, wat Henning die dag tevore nog aangehad het en in die wasgoedmandjie vergeet het. Snags as sy nie kon slaap nie, het sy die hemp in ’n bondel teen haar vasgehou, haar