Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux
bly vir ten minste twee weke uit elke maand in ’n hotel. Dit irriteer my selfs meer. Ek het die huis nodig; ek hou van die stilte, die swembad, die tuin. Dis net dat ek nie gemoeid wil wees met die onderhoud daarvan nie.”
“Ek sien. Soos as die suiker op is.”
“Ja, maar ek het mos verduidelik dit behels ook meer as dit. Jy sal my moet vergesel na geleenthede. Soms selfs saam met my oorsee gaan.”
Haar oë skitter. “Regtig? En ek sal na die Verbode Stad toe kan gaan?”
“As jy wil, ja.”
“Oukei,” sê sy. “Dis ’n ooreenkoms, maar ek dink jy moet ’n kontrak opstel. Dis altyd die beste, dan kan niemand later verwyte rondslinger nie. Ek sal met vreugde die beheer van jou huis oorneem, maar jy mag nie met my lol nie. Dit moet neergeskryf word.”
“Lol?” herhaal hy. “Ek kan jou verseker …”
“Ja, maar ek wil dit nietemin swart op wit hê. Mens weet nooit nie. Vir vatterige mans is ek lankal moeg.”
“Ek kan jou verseker,” val hy haar gesteurd in die rede, “ek is nie die soort man wat …”
“Skryf dit in die kontrak,” sê sy gelykmatig. “Ek sal môreoggend redelik vroeg hier wees om die blomme te doen en die tafel te dek, maar ek sal jou nie hinder nie. Tot siens.”
Hy loop effens onseker na die rand van die swembad en spring weer in. Die derde glas wyn op sy nugter maag was ’n fout. Sy kop voel glad nie baie helder nie, maar as hy lank genoeg in die koue water bly, kom hy dalk weer tot sy sinne.
Hoofstuk 3
Toe Roland Saterdagoggend wakker word, voel sy kop asof iemand daarop trom gespeel het. Hy verstaan dit hoegenaamd nie. Normaalweg kan hy twee whiskies voor ete, ’n hele paar glase wyn tydens die maaltyd en miskien nog ’n glas port na die tyd drink sonder om noemenswaardig beïnvloed te word. Hy onthou wel dat hy nie die vorige dag middagete geëet het nie, juis omdat hy sy werk vroeg moes afhandel om eers supermark toe te gaan. Dit moet dit wees, besluit hy – die koue water van die swembad en drie glase wyn te vinnig gedrink. Hy druk sy handpalm teen sy kop, loop badkamer toe en sluk twee hoofpyntablette voor hy sy tande hardhandig borsel en kombuis toe loop om koffie te maak.
Hy het net die ketel aangeskakel toe hy bewus word van ’n sagte geneurie. Eers dink hy dis sy kop wat so sing, maar nadat hy die koffie gemaak het, loop hy na die spensdeur en steek vas.
Victoria is besig om blomme te rangskik. Onder die venster staan ’n hoë rangskikking irisse, rose, delphiniums en veelkleurige loof. Voor haar is ’n plat silwerbak waarin sy pienk rose en wit madeliefies rangskik. Sy kyk op toe sy hom sien en haar oë gly krities oor sy kaal bene, die donkerblou kortbroek, sy kaal bolyf, verkreukelde gesig en deurmekaar hare.
“Môre,” sê sy en gaan voort met die blomme. “’n Nuwe blik op Roland Meyer, sakeman.”
“Ek het nie iemand hier verwag nie.”
“Ek het gesê ek kom vroeg.” Sy lig die skêr op en sny ’n stingel korter. “Ek het gedínk jy’t daardie drie glase wyn te vinnig gedrink.”
“Drank het geen uitwerking op my nie,” sê hy kortaf.
“Uh-huh.” Sy los die rose, tel haar verweerde skouersak op en begin daarin rondvroetel. Sy kry blykbaar waarna sy gesoek het – ’n bruin botteltjie wat sy oopmaak en in haar handpalm uitskud. “Hier,” sê sy. “Vitamiene.”
Hy neem dit en loop terug kombuis toe, waar hy dit met water afsluk. Hy is ’n praktiese, metodiese man, dink hy. Hy kan ’n probleem in ’n oogwink analiseer en die voor- en nadele, knelpunte en oplossings identifiseer. Hy maak lyste van goed wat gedoen moet word en hy tik hulle een vir een af soos hy of een van sy assistente hulle afhandel. Daarom verstaan hy nie sy verwarring nie. Hy loop terug spens toe.
“Het ons gisteraand ooreengekom om te trou?” vra hy.
“Uh-huh,” sê sy, haar aandag by die blomme.
“Ek het so gedink, ja.”
Sy gee hom ’n goedige blik. “Ek sal vanaand vir Jeff sê om vir jou net koue water te skink.”
“Wie’s Jeff?”
“Een van die kelners.”
“Moenie laf wees nie,” sê hy. “Natuurlik sal ek wyn drink. Gisteraand was net … ek dink ek was moeër as wat ek gedink het. Ek het nog nie tot stilstand gekom vandat ek van die vliegtuig afgeklim het nie.”
Sy staan effens terug en bekyk haar handewerk. “Ek los die blomme vir eers hier, dis lekker koel. Sal ek vir jou ontbyt maak, of kan ek maar begin om die silwer op te vryf?”
“Nee, nee, Eva kan dit doen.”
“Eva is weg.”
Hy stort ’n bietjie koffie oor sy hand. “Weg? Wat bedoel jy met weg? Sy’t gesê sy sal vandag help en dan môre en Maandag afvat.”
“Nee, sy is weg.” Sy stap by hom verby, trek een van die hoë kroegstoeltjies nader aan die toonbank en maak die kissie met swartgevlekte silwerware oop. “Wanneer het jy dié laas gebruik – net na die Groot Trek?”
“Ek weet nie,” sê hy ongeduldig. “Kom Eva nie weer terug nie, of is sy net vir die dag weg?”
“Sak en pak,” sê sy. “Sak en pak. Ek het probeer pleit en gesê dinge gaan nou verander en sy sal nie weer sonder kos of geld gelos word nie.”
“Ek het haar nie sonder kos of geld gelos nie!”
“Dis hoe sy dit sien,” sê sy rustig. “En dis wat tel. Sy het ook iets gesê van haar dogter. Ek dink sy was lus vir weggaan en jy kan niks daaraan doen nie.” Sy kyk op en glimlag vir hom. “Ek kan my huishulp saambring. Sy stryk net een middag per week vir my, maar ek weet sy is moeg om elke dag by iemand anders te werk. Sy sal hou van hierdie huis.”
Dis asof daar diep binne-in Roland ’n klein liggie begin brand, asof daar ’n las van sy skouers afrol. “En jy sal dit alles organiseer?” vra hy hoopvol. “Ek hoef niks te doen nie?”
“Niks nie,” verseker sy hom. “Ek gaan Maandag my bedanking indien, en nes jy die kontrak opgestel het, kan ons trou.”
“Uitstekend,” sê hy en gaan haal brood uit die blik. “Kan ek vir jou roosterbrood maak?”
“Nee dankie, ek het klaar ontbyt gehad.”
Hy bring die roosterbrood en ’n botteltjie duur, ingevoerde marmelade terug na die toonbank en begin eet.
“Genade!” sê sy toe sy die prysetiket op die botteltjie sien. “Ek sal self marmelade kook. Moet asseblief nie sulke belaglike pryse betaal nie.”
“Jy hoef nie suinig te wees nie. Ek het meer as genoeg geld.”
Sy gee hom ’n baie streng kyk. “Dis ’n kwessie van beginsel.” Sy sit die blinkgevryfde messe eenkant en kyk hulle tevrede aan. “Het jy nie werk om te doen nie?”
“Ja, ek het,” sê hy verontwaardig. “Ek het net gedink ons moet miskien … wel, mekaar beter leer ken.”
“Hoekom?” vra sy. “Dis mos ’n saketransaksie.”
“Ek weet, maar tog. As ons een van die dae gaan trou … Het jy nie ouers wat sal wil kom nie? Moet ons hulle nie laat weet nie?”
“Nee wat. My ma is lankal dood.” Sy kyk vinnig op. “Dis hoe ek leer kos maak het, want ek het twee jonger susters. My pa is weer getroud en bly in Kaapstad.”
“Sal hy nie wil kom nie?”
“Miskien, maar dit sal veel minder moeite wees om hulle net na die tyd te laat weet.” Haar wenkbroue lig. “Ons gaan tog nie in wit rokke en sluiers trou nie, gaan ons?”
“Nie ek nie,” sê hy