Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux
versier met koringblomme en madeliefies.
“Haai,” sê sy kalm toe sy vir Roland sien.
“Jammer ons is laat,” sê hy uitasem. “Dis Peter Ruthven. Victoria Malan.”
“Aangename kennis,” sê Peter en skud haar hand.
Vir ’n oomblik staan hulle rond asof hulle nie weet wat om volgende te doen nie, dan wys Victoria na die ingang en hulle stap soontoe.
Die kort seremonie is saaklik en sou letterlik binne drie minute verby gewees het as daar nie ’n vertraging gekom het toe Roland besef hy het nie ’n trouring nie. Hy kyk pleitend na Peter, maar sy vriend dra nie eens ’n seëlring wat tydelik gebruik kan word nie. En nadat die magistraat goedig gelag het, maak Roland maar asof hy ’n ring oor Victoria se vinger skuif en toe is alles verby.
“Ag, ek is jammer,” sê Roland nadat hulle die register geteken het en in die son uitstap. “Wat nou?”
Peter besluit hy moet sy plig as assistent verrig. “Ek stel voor ons gaan drink ’n glas sjampanje,” sê hy ferm. “Die Plaza Hotel is hier naby. Ek sal die motor gaan haal.”
“Wat van jóú motor?” vra Roland vir Victoria terwyl hulle ongemaklik saam staan en wag.
“Ek het met die bus gekom,” sê sy. “Hier is nooit parkeerplek nie.” Sy haal haar hoed af en begin haar gesig koel waai.
Peter laai hulle voor die Plaza se deftige ingang af en probeer met oogbewegings en liptrekkings vir Roland iets beduie. Roland het nie ’n idee wat sy vriend van hom verwag nie, maar lei Victoria deur die goudkleurige glasdeure en sien toe die ry deftige boetieks aan die regterkant.
“Kom,” sê hy en neem Victoria aan haar arm. “Daar’s ’n juwelier.”
Dit is kennelik wat Peter vir hom probeer sê het, want Peter kom reguit by die juwelier ingestap nadat hy die motor afgegee het. Die klerk het reeds die twee trouringe eenkant gesit om hulle te verpak, maar Peter stamp liggies aan Roland se skouer en draai sy oë oordrewe in die rigting van die skitterende diamantringe.
“A,” sê Roland. “Ja, natuurlik. Wat van ’n verloofring?”
“Nee wat,” sê Victoria. “Dis nie nodig nie. Ons was nooit eintlik verloof nie.”
Die verkoopsman lyk verbaas, maar hy hou sy gesig op ’n behulpsame plooi en lig ’n skinkbord vol diamantringe uit.
“Dit sal mooi lyk,” sê Peter vir Victoria toe hy sien hoe sy na die ringe kyk.
“Ja-a-a,” sê sy twyfelagtig.
“Die trouring op sy eie gaan so afgeskeep lyk.”
“Dis waar,” sê Roland en beduie na die uitgestalde ringe. “Pas aan.” Victoria lyk asof sy in haar slaap loop, maar sy pas gedweë aan, al kyk sy kort-kort skuldig na Roland. Hy is klaarblyklik verlig toe sy op een besluit en haal sy kredietkaart uit om te betaal. Minute later sit hulle in die elegante sitkamer en die kelner bring ’n bottel Franse sjampanje.
“Op julle,” sê Peter en lig sy glas.
Al drie drink ’n sluk en Victoria hoes effens toe die borrels in haar keel afgly.
“Die ringe,” fluister Peter vir sy vriend en Roland haal die dosies uit sy sak en sit hulle op die tafelblad neer.
Eers probeer Roland sy eie ring aan Victoria se skraal vinger sit. Toe dit afgly, kry hy die regte een en stoot dit oor haar vinger. Hy sukkel om die diamantring uit die dosie te kry en glip dit ook aan.
“Daar,” sê Peter tevrede. “Nou lyk julle ten minste getroud.”
Victoria draai haar hand heen en weer. “Ek sal versigtig moet wees,” sê sy. “As ek met deeg werk, sal dit om die diamant vaskoek.” Roland kry nie kans om iets hierop te sê nie, want twee mans kom van die hysbakke af, sien hom en Peter en pyl reguit op hulle af. Die volgende paar minute praat hulle besigheid en dis eers na ’n ruk dat Roland besef hy is onbeskof.
“Menere,” sê hy. “Mag ek julle voorstel aan my … e … vrou?”
“Hallo,” sê Victoria skamerig en skud hulle hande. Die een man druk haar hand so hard dat dit voel asof hy haar vingerbeentjies vergruis. Hulle bly ook nie langer nie, maak verskoning dat hulle hulself sommer opgedring het en verdwyn in die rigting van die deur.
“Ek dink ek moet nou huis toe gaan,” sê sy toe haar glas leeg is.
“Watter huis?” vra Roland.
Peter rol sy oë en neem die leisels oor. “As jy saam met ons kantoor toe gaan, kry ek die bestuurder om jou verder te neem. Sal dit jou pas?”
“E … ja,” sê sy.
“Het jy al ingepak?” vra Roland.
“Ja,” sê sy. “Maar ek het nogal baie goed. Al my boeke en kookgereedskap en …”
“Smuts kan jou help,” sê Roland. “Hy kan jou huis toe neem en dan jou goed gaan oplaai.”
“Watter huis?” vra sy.
“Myne. Jy moet jou goed van jou woonstel af na my huis toe bring.”
“Oukei,” sê sy inskiklik en staan op.
Peter kyk na Roland. “Wil jy nie saam met haar huis toe gaan nie?”
“Nee, genugtig,” sê Roland. “Vyfuur kom die mense van Consolidated en …”
“Natuurlik” sê Peter. “Ek kry gou die motor.”
“Moet ek vir jou aandete maak?” vra Victoria toe hulle weer op die trappe staan en wag.
“Nee. Ja. Ek veronderstel so, maar ek sal seker nie voor agtuur by die huis wees nie.”
“Goed,” sê sy. “Ek sal nie iets maak wat kan bederf nie. O, en nog ’n ding. Waar slaap ek?”
Hy kyk haar verward aan. “Enige plek. Ek bedoel, jy kan enige kamer kies. Nes dit jou pas. Ek gee nie om nie.”
Peter bring die motor en hulle ry terug na Roland se kantoorgebou. Peter draf in, kry vir Smuts en oomblikke later vertrek die motor. Toe stap hulle die gebou binne asof die gebeurtenisse van die afgelope uur-en-’n-half bloot ’n klein onderbreking was.
By haar woonstel wys Victoria vir meneer Smuts wat alles gelaai moet word en hy stem saam dat hy dalk nie alles op een slag in die motor sal kry nie. Hy neem haar na Roland se huis met die eerste klomp tasse, neem haar woonstelsleutel by haar en belowe om die res binnekort daar te hê.
Sy stap die koel, stil huis binne en verken eers al die slaapkamers. Onder die omstandighede voel sy dis beter as sy ’n kamer kies wat ver van Roland s’n af is, en die een aan die punt van die gang het ook die mooiste uitsig oor die tuin. Sy sleep haar tasse soontoe, maak die leë ingeboude kaste oop aan begin uitpak. Nou en dan kyk sy af na haar hand en draai dit heen en weer sodat die lig die fasette van die diamant vang en flikkerend teen die mure van die kamer weerkaats.
Marlise is ongetwyfeld reg, sy is mal. Haar baas dink ook so, sy kon dit sien. Hy was suur toe sy hom vertel sy loop nou dadelik en het haar verseker dat sy haar laaste maand se salaris sou verbeur. Sy gee nie eens om nie. In Roland se huis hoef sy nie huur te betaal nie en haar inkomste uit spyseniering behoort genoeg te wees vir haar skamele behoeftes. Sy het nog nooit baie geld aan haarself spandeer nie. Toe sy jonger was, was dit belangriker dat haar susters alles kry wat hulle nodig het, en nou gee sy nie meer om nie. As Roland haar toelaat om rustig haar gang te gaan in ruil vir huishoudelike pligte, is sy tevrede.
Nadat sy uitgepak het, bring meneer Smuts al haar kombuisgereedskap en sy bedank hom, dra die kartondose kombuis toe en kyk waar sy alles kan uitpak. Sy ondersoek sommer die res van die huis ook, kyk waar die wasmasjien is en maak ’n opname van kosvoorrade en die inhoud van die vrieskas.
Toe Roland teen halfnege by die huis kom, het sy al geëet, maar sy dek vir hom ’n plek aan die groot eetkamertafel en bring