Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux
net een keer.”
Roland kyk haar vraend aan. “Een keer? Waar was dit?”
“Tydens ’n ete.”
“Ek dog jy maak net die kos!”
“Ja,” sê sy geduldig. “Maar ek het jou mos vertel van die man wat verstik het. As daar een ding is wat ek geleer het, is dit dat mense na ’n paar glase wyn heeltemal hulpeloos raak. Dit was verlede somer en verskriklik warm en ek het net een kelner gehad, sodat ek moes help bedien. Ek het gesien die vrou lyk vir my baie ongemaklik en toe ek die nagereg indra, krul sy skielik op en begin kreun.”
“O, vader,” sê Roland. “Ek sou daar en dan die hasepad gekies het.”
Sy kyk hom vies aan. “Dit was min of meer soos die ander gaste ook gevoel het. Heeltemal paniekbevange. Die vrou se man het gehardloop vir sy motorsleutels en die gasvrou wou die dokter bel, maar ek het sommer dadelik gesien daar gaan nie tyd wees vir enigiets nie. Daardie baba was op pad – en haastig.”
“En toe?” vra Peter.
“Ek het gesê hulle moet liewer ’n ambulans bel en ek kon die vrou darem uit die eetkamer help. Net betyds. Ek het haar nog nie eens op die bed gehad nie, toe is die baba daar.”
“Hoe het jy geweet wat om te doen?” vra Roland beïndruk.
Sy gee hom ’n lang kyk. “Ek het niks gedoen behalwe om almal te kalmeer nie. Babas kom vanself. Gelukkig was die ambulansmense vinnig daar en het hulle oorgeneem.” Haar oë versag. “Lieflike ou babatjie. ’n Dogtertjie. Hulle was baie bly, want hulle het toe al twee seuntjies gehad. Dié dat dit so vinnig gegaan het.”
“Omdat dit ’n dogtertjie was?” vra Roland.
“Nee, omdat dit die derde kind was.” Sy kyk op. “A, hier is ons ontbyt. Ek is vreeslik honger.”
Die twee mans is tjoepstil terwyl hulle eet en eers toe die koffie bedien word, praat Roland weer. “En ek was onder die indruk jy kook net die kos. Ek het glad nie geweet jy moet so dikwels eerstehulp toepas nie.”
“Mens moet net kalm bly,” sê sy redelik. “Dit het ek geleer met my twee sussies. Tussen kneusplekke en skrape en gebreekte enkels deur leer mens nogal baie. O, en daar is nog iets.”
“Wat?” vra Roland onthuts. “’n Hartaanval en jy het die man met mond-tot-mond-asemhaling gered?”
Sy lag. “Nee, my kat. Ek het haar in die woonstel gelos by my vriend wat die woonstel oorgeneem het, maar ek mis haar. Kan ek haar maar huis toe bring as ons weer terug is?”
“Ja, natuurlik,” sê hy. “Jy kon haar van die begin af gebring het. Ek het nog nooit ’n troeteldier gehad nie, maar dis nie omdat ek gewetensbesware daarteen het nie.”
“Gaaf. Omdat ek geweet het ek gaan nou saam oorsee, het ek haar maar daar gelos. Mens wil nie ’n dier te veel ontwrig nie.”
“Ek sou nie weet nie.” Hy kyk op sy horlosie. “Dis seker nou nie meer lank voor ons land nie.”
Haar oë blink. “Ek kan nie wag nie!”
“Ons gaan besig wees,” maan hy. “Sal jy jouself kan besig hou?”
Hy besef later dit was ’n onnodige vraag. Sy vind alles wonderlik en nuut, selfs die koffie ruik vir haar anders. In hulle hotelsuite staan sy vasgenael voor die venster en afkyk op die rivier, of anders op na die kasteel en katedraal wat oor die ou stad toring.
“Is dit die Moldau?” vra sy vir hom.
“Ek dink so.”
“Ek wil langs die rivier gaan stap. Ek wil net daar gaan sit en kyk en nooit ophou kyk nie.”
“Moenie verdwaal nie,” waarsku hy, sy aandag by die papiere voor hom. “Onthou, jy kan nie Tsjeggies praat nie.”
“Het jy al daar gestap?” vra sy en draai om om na hom te kyk. “Is daar plekkies waar ek kan koffie drink en net kyk?”
“Nee, ek het nog nooit daar gestap nie. Ek is altyd te besig.”
Sy gee hom weer een van haar lang kyke. “Wat ’n jammerte,” sê sy.
Hy haal net sy skouers op. “Het Peter gesorg dat jy Tsjeggiese geld het?”
“Ja, dankie.”
“En trek warm aan. Jy’t gesien dis bitter koud hier.”
Sy stap na haar slaapkamer en kom na ’n ruk uit in ’n langbroek, dik trui en jas. Dis die eerste keer dat hy haar in ’n langbroek sien en sy lyk dadelik jonger en meer eietyds.
“En moenie met vreemde mans praat nie,” sê hy streng. “Ek weet nie hoe laat ons vanaand terug sal wees nie, maar jy kan hier in die hotel eet.”
In die loop van die dag dink hy soms aan haar en hoop sy is veilig. Hy en Peter kom eers elfuur die aand terug by die hotel en toe is hy so moeg dat hy omtrent kan omval. Maar hy maak haar kamerdeur suutjies oop en sien verlig dat sy vas aan die slaap lê, een hand argeloos uitgestrek en haar donker hare uitgesprei oor die kussing.
Die volgende drie dae sien hy haar net soggens as hulle ontbyt eet en soms vir aandete ook. Haar wange gloei altyd van die koue en moontlik ook van opgewondenheid. Sy vertel vir hom en Peter van alles wat sy gesien en gedoen het. Sy beskryf die katedraal, die wonderlike Barokgeboue en die vriendelike mense, en Roland wonder skielik of hy nie ’n tydjie moet afknyp om saam met haar te gaan rondstap nie.
“Luister,” sê hy die oggend van die vierde dag vir haar. “Die mense met wie ons onderhandel, gee vanaand ’n ete. Ek was onder die indruk dat dit net ons mans is, maar dis blykbaar nie. Hulle vrouens kom ook, wat beteken jy is ook genooi. Kan jy sewe-uur reg wees?” Hy kyk haar ondersoekend aan. “As jy nie iets saamgebring het nie, moet jy miskien vir jou ’n rok gaan koop.”
“Ek het ’n rok saamgebring,” sê sy. “Vir die wis en die onwis.” Hy lyk skepties, maar sê niks verder nie.
Toe hy teen die aand terugkom by die hotel, is sy in haar kamer. Hy stort en trek aan en gaan sit saam met Peter in die sitkamer en drink solank ’n drankie. Nie een van hulle is voorbereid op wat hulle sien toe Victoria haar kamerdeur oopmaak nie.
Sy dra ’n ryk, gloeiende wynrooi fluweelrok. Die bostuk is van een of ander rekbare stof gemaak, want dit pas haar soos ’n handskoen. Die hals is laag gesny, die moue lank en noupassend. Die middellyf is effens gesak tot op haar heupe en van daar hang die ryk fluweel in sagte voue tot net bokant haar knieë. Sy dra dun swart kouse en swart hoëhakskoene. Haar hare hang los tot op haar skouers en sy dra lipstiffie en klein pêreloorkrabbertjies. Sy hou haar arms effens weg van haar lyf af en haar gesig is onseker.
“Liewe vader!” sê Roland, en stik in sy whisky.
“Magtag.” Peter trek sy asem hoorbaar in. “Jy lyk fantasties,” sê hy.
Sy hou haar oë op Roland, wat klaar gestik het en nou keel skoonmaak.
“Lyk ek reg?” vra sy weifelend. “Moet ek liewer iets anders aantrek?”
Hy waai met sy hand deur die lug. “Nee, nee, jy lyk … jy lyk absoluut pragtig.”
Sy ontspan en kom nader. “Kan ek ook iets kry om te drink?” Sy gaan sit oorkant hulle, haar lang bene skuins gedraai.
Roland skink vir haar wyn en mors die helfte oor sy hand omdat hy nie kyk wat hy doen nie. Hy kan dit eenvoudig nie glo nie. Dis nie net ’n paar bene wat hy nou vir die eerste keer sien nie; sy het prágtige bene. Sy het die lyf van ’n model, dink hy onsamehangend. Toe sy vorentoe buk om ’n hand vol neute te vat, verstik hy amper weer. Haar vel is melkwit teen die wynrooi fluweel en bokant die halslyn sien hy die rondings van haar borste opkelk. En sy is totaal onbewus van die prentjie wat sy maak. Sy vertel van een of ander katedraal en die blinkswart hare swiep heen en weer oor haar wit skouers.
“Waar kry jy daardie rok?” vra hy, net om iets te sê.
“Ek