Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux
sy redelik.
Hy is op die plek kwaad. “Natuurlik is dit! Ek het nie eens geweet jy voel siek nie, maar Peter het.”
“Ag, Peter is ’n liewe ding,” sê sy.
Hy het nie geweet hy is in staat tot jaloesie nie. Dit sny soos ’n lem deur hom. Vir ’n oomblik voel hy wrewelrig teenoor sy heel beste vriend, maar hy hou hom in. “Ja, hy is,” sê hy kortaf.
“Jy moet liewer nie hier staan nie,” sê sy. “Nou-nou steek ek jou aan.”
“Onsin. Ek word nooit siek nie.”
“Ek ook nie.”
Hy haal sy hande uit sy sakke. “Jy is seker dors. Wat kan ek vir jou bring?”
Sy wil eers bedank, maar sien hoe seergemaak hy lyk. “Tee sal lekker wees, dankie.”
“En om te eet?”
“Ek is nie eintlik honger nie.”
“Maar het jy al vandag geëet?”
Sy skud haar kop. “Ek het biefstuk uitgehaal vir vanaand. Ek sal dit vir jou kom braai.”
“Jy sal niks van die aard doen nie. Ek is nie hulpeloos nie.” Hy verdwyn weer en bly so lank weg dat sy begin wonder of hy weet hoe om die ketel aan te skakel, maar toe hy weer inkom, dra hy ’n swaar skinkbord. Hy dra nie meer sy pak nie, maar ’n langbroek en trui.
“Ek het vir jou roosterbrood gemaak,” sê hy ongemaklik.
“Dis vriendelik van jou.” Sy sit regop, skik die kussings agter haar rug en eet dapper die effens verbrande roosterbrood en kaas wat hy vir haar gee. Die tee is baie lekker en hy drink ’n koppie saam met haar, al is sy seker hy sou liewer nou ’n glas wyn wou gehad het.
“Dankie,” sê sy toe sy klaar is en hy die skinkbord aanvat. Sy lê moeg agteroor. “Ek gaan nou weer slaap, as jy nie omgee nie.”
Net voordat hy die deur agter hom toetrek, praat sy weer. “Jy’s ook ’n liewe ding, Roland.”
Hy kyk verras om na haar, maar haar oë is toe en sy het skuins gedraai teen die kussing.
As hy egter gedink het hy gaan nou minder skuldig voel, is hy verkeerd. Hy is pas in die kombuis toe die telefoon lui. Dis ’n onbekende vrouestem.
“Goeienaand,” sê sy. “Is dit moontlik om met Victoria te praat?”
“Sy slaap,” sê hy. “Ek wil haar nie nou wakker maak nie. Kan ek ’n boodskap neem?”
“Dis Marlise. Haar suster. Jy is seker Roland? Ek wou net hoor hoe dit met Vicky gaan.”
Roland staar na die gehoorbuis. Weet almal behalwe hy dat Victoria siek is? “Die dokter was netnou hier,” sê hy. “Dis net griep, maar hy het medisyne gegee.”
“Ek is bly,” sê sy. “Ek het gewonder hoekom jy haar nog nie by ’n dokter gehad het nie. Al word sy nie dikwels siek nie, het sy ’n geneigdheid om ’n verkoue te kry wat net so omsit in longontsteking. Die laaste keer was sy tien dae in die hospitaal en ons het op ’n tydstip gedink … wel …”
Roland weet glad nie wat om te sê nie. Hy voel net weer van voor af verlam deur skuldgevoelens. “Ja,” sê hy uiteindelik. “Ek hou haar dop.”
Marlise se stem klink vriendeliker. “Dis darem hoog tyd dat ons mekaar ontmoet. Ek moet Woensdag by die ginekoloog wees en Eric, my man, het gesê hy sal my neem. Dis eintlik ook wat ek met Vicky wou bespreek het, want …”
“Ons wil julle baie graag sien,” sê hy. “Wil julle nie Woensdagaand hier oorslaap nie?”
“Wel, ja,” sê sy verras. “Dankie, maar net as Vicky beter is.”
“Ek sal sorg dat sy haar nie ooreis nie,” belowe hy en bedoel dit. “Ek en … e … Sara kan sorg dat alles reg is vir julle koms.”
Toe hy so teen tienuur weer by Victoria gaan inloer, kom sy net uit die badkamer. Haar wange is nog onnatuurlik rooi, maar dit lyk asof die slapie gehelp het.
“Het jy iets nodig?” vra hy. “Water? Lemoensap?”
“Nee, dankie.” Sy stap terug bed toe, sien nie haar pantoffels op die mat lê nie en struikel daaroor. Sy probeer haar balans herwin, maar miskien omdat die medisyne haar reaksie vertraag, slaag sy nie daarin nie en val half teen die bed.
“Victoria!” Roland is in een beweging by haar. Hy steek sy hande onder haar in en lig haar op. Sy is glad nie swaar nie, dink hy deurmekaar, en sy ruik na babapoeier of … of so iets.
“Jinne,” sê sy dronkerig en skud haar kop. “Wat het jou dokter my ingegee?”
Hy lê haar op die bed neer en trek die beddegoed oor haar. “Moenie opstaan nie,” sê hy ru. “Roep my.” Haar hare het oor haar gesig geval en hy vee dit versigtig weg.
“Ek wens jy wil dit vasmaak,” sê sy klaend. “Dis al in my nek.” Sy beduie na die spieëltafel, waar hy ’n borsel en ’n soort rekkie sien lê.
Dis vir hom ’n totaal nuwe ervaring om ’n vrou se hare te borsel en hy is nie baie handig nie. Sy lag, neem die borsel by hom en trek die hare vas om dit in ’n poniestert te bind.
Roland is totaal ontsenu. Hy weet nie waar die vreemde begeertes vandaan kom nie, want hy wil haar optel en op sy skoot hou en oor haar hare streel en …
“Marlise het jou gebel,” sê hy in ’n poging om sy gedagtes by die alledaagse te bepaal. “Jou suster. Sy en haar man kom Woensdagaand hier slaap. Ek en Sara sal sorg dat alles reg is vir hulle. Jy mag nie …”
“Teen Woensdag is ek lankal gesond,” sê sy vaak.
“Ek hoop so.”
“Was Marlise kwaai met jou?” vra sy en gee ’n slaperige glimlag.
“Ja, nogal, maar sy het goeie rede. Sy sê jy kry maklik longontsteking.”
“Ag,” klik sy haar tong. “Dit was lank terug.”
Die volgende oggend lyk sy beter, maar Roland maak ’n punt daarvan om vir Peter te noem dat die dokter by Victoria was en dat dit net griep is. Peter sê niks nie, maar die kyk wat hy Roland gee, spreek boekdele. Daardie middag en die volgende gaan Roland vroeg huis toe.
Victoria kyk hom tergend aan toe sy hom weer so vroeg by die huis sien. Sy het nog ’n effense hoesie en loopneus, maar origens is sy haar gewone bekwame self. “Het iemand jou laat skuldig voel?” vra sy waar sy in die kombuis staan en werk.
“Hoekom?” skerm hy.
“Dis die derde dag dat jy so vroeg huis toe kom.”
“Ek wou vroeg huis toe kom.”
“Moenie dat hulle dit aan jou doen nie,” sê sy simpatiek. “Ek en jy weet tog wat die situasie is en dit pla ons nie. Wat ander mense dink, maak nie regtig saak nie.”
Hy dink aan haar woorde toe hy Woensdagaand by die huis kom en vir Marlise en Eric ontmoet. Hy en Eric kom dadelik goed oor die weg en alhoewel Roland niks van boerdery af weet nie, stel hulle al twee belang in finansies en ekonomiese tendense. Marlise is ’n ander saak. Sy lyk asof sy eers sy vingerafdrukke wil neem voordat sy met hom praat. Sy luister aandagtig as hy iets sê en hou hom en Victoria met valkoë dop. Dit inhibeer hom so dat hy te bang is om met Victoria te praat, doodseker dat haar suster dit verkeerd sal vertolk.
Selfs Victoria kom dit agter. Toe sy en haar suster na ete in die kombuis staan en koffie maak, kyk sy Marlise kopskuddend aan. “Jy kan maar ontspan, sus,” maan sy. “Roland is nie ’n ontsnapte misdadiger nie.”
“Ek wil weet hoekom hy met jou getrou het.”
Victoria sug. “Ek het jou mos gesê. Ek wou hê wat hý my kon aanbied en omgekeerd, en dit werk uitstekend.”
“Behalwe as jy siek word of so