Ettie Bierman Keur 12. Ettie Bierman
weet nie. Toe ek Heinz ontmoet het, het hy my voete onder my uitgeslaan. Ek het geglo hy is die mees fantastiese man op aarde. Die mooiste, slimste, wonderlikste ou wat bestaan. Of dit ware liefde was – die gevoel wat ’n vrou vir haar man moet hê – weet ek nou nog steeds nie. Heinz wou dat ons in Desember trou, maar ek het bly twyfel. En nou – noudat my vertroue in hom geskok is – weet ek nie meer nie. Waaraan kan mens jou gevoel vir ’n ou meet?”
“Ja, dis jammer daar bestaan nie ’n instrument soos ’n termometer om liefdeskoors mee te meet nie, nè? Ek dink jy het hom lief, Mynie. Hoekom anders was jy so gegrief om van Annette uit te vind?”
“Moontlik is jy reg. Maar aan die ander kant, as dit ware en opregte liefde is wat ek vir Heinz gevoel het, sou ek nie bereid gewees het om hom te vergewe nie? Sou ek hom nie kans gegun het om te verduidelik nie?”
Daarop het Elma Visagie egter ook nie ’n antwoord nie. Sy haal haar skouers op. “Dalk ontmoet jy binnekort ’n ander ou, dan sê jou hart vir jou: ‘Maryna, hierdie een is die ware Jakob. Die gevoel wat jy vir Heinz du Preez gehad het, was niks meer as kalwerliefde nie.’”
Mynie wonder: Dalk Wewenaar? Gaan sý naam dalk Jakob wees? Hy het seker reeds haar brief ontvang. Is daar dalk al ’n antwoord op pad?
“Kalwerliefde?” Mynie glimlag. “Op drie en twintigjarige ouderdom?”
“Goed, heldeverering dan. Niemand kan stry dat Heinz ’n oulike ou is nie. Jy het self erken dat hy jou asem weggeslaan het die eerste keer toe jy hom ontmoet het. Dis maklik om heldeverering, jammerte, vriendskap of kameraadskap met liefde te verwar. Ou Cupido kom in vele gedaantes. Maar die dag as hy sy pyl deur jou hart skiet, herken jy dit dadelik. Dan twyfel jy nie meer nie.”
“Dus, as ’n mens twyfel, is dit nie ware liefde nie?”
Elma is verlig toe die klok lui om ’n einde aan die gesprek te maak. Sy het nie antwoorde op al Mynie se vrae nie. Sy weet nie watter raad om te gee nie en soms was sy al spyt dat sy Mynie van die soenery op die lughawe vertel het. Moes sy nie liewer stilgebly het en die verhouding tussen Mynie en Heinz sy eie gang laat gaan het nie?
“Watter sadistiese klein monstertjies het jy nou?”
“Die dierbare klein 7F’s,” sug Mynie.
Elma lyk simpatiek. “Sterkte. Onthou van ons afspraak Sondag.”
“Dis te belangrik om te vergeet. Hoe laat kom jou tante se vlug aan?”
“Sewe-uur. As jy wil, kan ons vroeër uitry lughawe toe, dan skiet ek jou vir koffie.”
“Dankie. Jy sal egter verstaan as ek in die omstandighede tee sal verkies?”
3
Op die lughawe is daar ’n malende mensemassa. Daar is hordes blondines, dosyne van hulle. Almal ewe eksoties en beeldskoon, maar nie een van hulle Annette Basson nie. Al bekende op die lughawe is tant Dollie Visagie, hoogs ontsteld en erg ontstoke.
“My … my geld is weg,” stamel die ou dame toe sy by Elma en haar ouers kom. “Ek het daardie antieke stinkhoutkas in die Kaap vir vyfduisend rand verkoop. En netnou, toe ek die kruier ’n fooitjie wou gee, sien ek my geld is … gesteel. Kyk … !” As bewys hou sy haar beursie uit. Binne-in is geen geld nie, slegs ’n paar stukkies opgevoude koerantpapier.
“Wanneer laas het jy gekyk of die geld nog daar is, Ousus?” wil meneer Visagie weet.
“Tien minute gelede, toe daardie gawe jong man my tas van die vervoerband afgehaal het. Toe was my beursie met die geld nog daarin.”
Almal is ’n paar oomblikke sprakeloos terwyl hulle na die leë beursie en koerantpapier staar. Dan vra Elma se pa skerp: “Watter gawe jong man?”
“Die een wat agter my by die vervoerband gestaan het. Daar was ’n samedromming van passasiers en hy het self baie bagasie gehad – twee tasse en ’n sak – maar hy was so gaaf om my te help. Hy het per ongeluk eers amper my tas vir syne aangesien, maar toe keer ek: ‘Nee, daardie rooie is myne. Daar’s baie geld in en hy moenie wegraak nie!’”
“Gaan voort,” sê meneer Visagie kortaf.
“Nee, dis al, Boet. Dit was ’n baie gawe jong man, maar hy het – net soos jy altyd – geraas omdat ek soveel kontantgeld in my tas gepak het. Hy het daarop aangedring dat ek eers kyk of al die geld nog daar is voor ek die lughawe verlaat.”
“En net om dubbel seker te maak, het ook hý die geld getel?”
“Hoe het jy geweet, Boet?”
“Kyk mooi na daardie beursie, Ousus. Is jy seker dis joune?”
Tant Dollie frons, maar bekyk die beursie noukeuriger. “Nee! Op die oog af is dit net so ’n bruin beursie soos myne, maar nou sien ek dis nuwer en effens kleiner en … en die knip lyk ook anders. Boet … Dink jy daardie jong man het die beursies omgeruil?”
“Jou gawe jong man klink vir my na ’n opperste skelm. Hy het waarskynlik meer as een beursie – almal verskillend en almal vol koerantpapier – by hom gehad, met die hoop ’n geleentheid duik op waar hy twee beursies ongemerk kan omruil. Jy was ’n gek om te sê daar is soveel geld in. En stapelgek om hom toe te laat om die geld te tel. Het jy nie gesien dis ’n ander beursie wat hy vir jou teruggee nie? Of gemerk hy steek joune in sy sak nie?”
“Nee.”
“Ousus,” sê meneer Visagie grimmig, “ek dink jy is jou geld kwyt, maar ons moet die saak nogtans by die polisie gaan aanmeld.”
Die lughawespeurder is in sy kantoor, besig met ’n verslag oor twee vermiste tasse en ’n kajuitsak. Hy is die afgelope maand deur klagtes oorval. Op sy lessenaar lê dertien onopgeloste gevalle van vermiste bagasie, geldroof, vervalste tjeks en ander misdrywe. Dis ’n ongekende vlaag misdade. Hy is tot oor sy ore in die werk, maar hy bly nogtans geduldig terwyl hy na tant Dollie se taamlik onsamehangende verhaal luister. Luitenant Hoekstra maak ’n aantekening in sy notaboek, frons en blaai ’n bladsy terug om sy geheue te verfris. Hy lees wat hy ’n paar minute gelede daar geskryf het en voel dan optimisties. Hier, vir die eerste keer in vier weke, is moontlik ’n bruikbare leidraad …
“Juffrou Visagie, u sê die betrokke jong man het ’n paar minute tevore per abuis amper u tas geneem?”
“Dis reg, luitenant.”
“Het u dalk opgelet na die bagasie wat die man toe wel van die vervoerband verwyder het?”
“Ja, toevallig het ek. ’n Groot bruin tas, ’n kleiner witterige een en ’n sak met Jakaranda-lugdiens se naam daarop.”
Tant Dollie se beskrywing strook met dié van die bagasie wat ’n paar minute gelede as vermis aangegee is. Ook is dit insiggewend dat die betrokke man mejuffrou Visagie se uitermatige groot, helderrooi tas aanvanklik as sy eie aangesien het … Die luitenant neem ’n volledige beskrywing van die jong man en beloof tant Dollie dat die polisie die saak sal ondersoek en weer met haar in verbinding sal tree.
Toe Mynie by haar woonstel kom, vind sy ’n nota teen die voordeur. Dis nie nodig om na die naam onderaan die briefie te kyk om te weet van wie dit kom nie. Mynie ken die handskrif te goed en verwens haarself toe daar ’n onstuimige bonsing in haar binneste is.
“Nee,” betig sy haar uitbundige hart. “Dit help nie om in my keel te bokspring en my bene lam te laat voel nie. Sien, ek gaan nie eens die briefie lees nie. Ek gaan dit fyn en flenters skeur en in die asblik gooi.”
Voor haar hart met haar verstand kan begin stry en dalk die woordewisseling wen, skeur sy Heinz du Preez se nota stukkend en gooi die flentertjies in die snippermandjie. ’n Vlugtige gedagte laat haar skielik omgekrap voel. Gooi maar my brief in die snippermandjie as jy besluit ek is nie die moeite werd om mee te korrespondeer nie, het sy vir Wewenaar geskryf. Het haar brief dalk dieselfde paadjie as hierdie een van Heinz du Preez geloop?
“Ek gee nie om nie!” sê Mynie hardop. “Ek wil niks meer met mansmense te doen hê nie. As