Annelize Morgan Omnibus 8. Annelize Morgan
“Drie-en-twintig jaar … en hierdie is die eerste nuus wat ek van my seun kry.”
Verdoorn vee moeg met sy hand oor sy voorkop.
“Ek is jammer dat ek u nie meer kan vertel nie.” Hy aarsel. “Ek is baie moeg, meneer Leyds. Sal u omgee as ek nou maar gaan slaap?”
Markus skud sy kop.
“Nee, gaan maar. Rustige nag, meneer Verdoorn.”
“Dieselfde vir u.” Hy laat Rosalie by Markus in die vertrek agter.
“Derek moet nog leef,” mymer die ou man. “Hy kan nie al dood wees nie.”
“Dan sal hy terugkom, oom Markus.”
“Ek hoop so, my kind, ek hoop so. Ek is al ’n ou man, maar as ek my seun net weer kan sien, sal ek in vrede gaan.”
“Ons moet net bly hoop, oom Markus.”
Hy glimlag vaag.
“Dis al wat daar nog is om te doen … hoop en bid dat hy nog leef.” Hy kyk na haar. “Bring vir my my Bybel, asseblief, Rosalie, ek wil ’n rukkie alleen wees.”
Sy glimlag toe sy opstaan om die Bybel te gaan haal. Sy sit dit op sy skoot neer en buk af om hom op sy voorkop te soen.
“Ek gaan nou maar slaap, oom Markus.”
“Nag, my kind.”
Rosalie neem een van die brandende lampe in die portaal en gaan daarmee na haar kamer. Sy voel jammer vir oom Markus wat nou alleen daar in die sitkamer met sy Bybel sit. Hy het troos nodig, maar hy ken niemand na wie toe hy kan gaan nie.
Môre sal die ou man weer met daardie verlange in sy oë loop. Sy sal met hom praat en hy sal antwoord, maar hy sal nie met haar wees nie.
Hanna, Clara en Samuel maak asof Rosalie glad nie bestaan nie. In die verlede het hulle darem nog met haar gepraat al was dit nie altyd baie vriendelik nie, maar sedert Frank Wepener die plaas verlaat het, bestaan sy net nie meer vir hulle nie.
Sondagoggend kom Frank op Poon se rug op die plaas aan. Hy lyk stowwerig, en sy baard is ten minste drie dae oud. Oom Markus het sy glad geskeerde vel altyd as onwaardig beskou vir ’n man van oor die sestig.
Markus sien Frank stadig in die stofpad aankom, en diep in sy hart kry hy sy swaer tog jammer. Miskien het hy nou berou gekry oor al die beledigings wat hy teen Rosalie se kop geslinger het. Hy self is al oud, en dan moet ’n mens nie so in onmin leef nie.
Wepener gly vermoeid uit die saal en hou ’n oomblik aan die perd vas voordat hy na die huis toe aanstap. Hy steek vas toe hy Markus op die stoep sien staan.
“Ek wil my vrou en kinders sien,” sê hy bars. “Vir jou het ek niks te sê nie!”
“Hulle is in die huis.” Markus byt op sy tande. Wepener gaan hardekwas wees, en dan gaan hy beslis nie sy simpatie vermors nie.
Frank stap sleepvoetend by hom verby na die deur toe.
“Net ’n oomblik, Wepener,” sê Markus.
Frank steek vas.
“Wat is dit?”
“Ek wil net sê dat ek jou nie langer van jou gesin af wil hou nie. Jy is welkom om terug te kom na Leydshoop.”
Frank kners op sy tande.
“Ek bly nie in een huis met jou of jou dogter nie! Ek sterf liewer van die honger!”
“Maskas, man! Ons is al oud, en nou staan ons en stry soos kinders!”
“Jy is ’n koppige ou bokram, Leyds. Hou maar liewer jou liefdadigheid vir jou optelkind!”
Markus se oë blits.
“Jy begin al weer!”
Frank druk sy ken vorentoe.
“Ek bly nie meer onder jou dak nie, ek kan sê wat ek wil!”
Markus byt sy antwoord terug. Dan draai hy vinnig om en stap woedend van die huis af weg. Hy en Wepener sal nooit langs een vuur sit nie. Dis nou ’n uitgemaakte saak dat hulle geswore vyande is. Hy was bereid om Frank Wepener te vergewe, maar dit het nie gewerk nie. Frank is te koppig om sy verskoning te aanvaar.
Hy stap haastig na die kapkar waar Rosalie alreeds op hom wag. Hulle sal moet roer as hulle nog betyds by die kerk wil wees.
Op pad na Harrismith praat hulle nie veel nie. Rosalie het Wepener voor die huis sien stilhou, en sy brand om vir oom Markus te vra of hulle vrede gemaak het, maar aan die broeiende uitdrukking op sy gesig, weet sy dat dit nie so iets is nie. Hulle het weer stry gehad …
Ná die kerkdiens wil hulle dadelik terugry Leydshoop toe, maar Charles Bennet keer Rosalie voor. Oom Markus maak van die geleentheid gebruik om met van sy vriende te gaan gesels.
Charles beskou Rosalie se skoonheid met teësinnige bewondering. Dis juis haar besondere bekoorlikheid wat haar sondig maak, dink hy en besluit vasberade dat hý die een is wat haar moet teruglei na die goeie paaie. “Ek wil ernstig met jou praat, Rosalie.”
Sy sug liggies.
“Ek is nie vanoggend in ’n bui om te luister na jou preke nie, Charles.”
Hy lyk seergemaak.
“Ek wil nie vir jou preek nie. Daar is iets anders wat ek vir jou wil vra.”
Sy gaan staan en kyk na hom. Haar ongeduldige houding moedig hom geensins aan om te praat nie, en hy wonder skielik of hy die regte ding doen.
“Dit gaan oor ons … oor jou en my.”
“Wat van ons?” wil sy ontoegeeflik weet.
“Ons ken mekaar al amper ’n jaar, en nou het ek gedink …” Hy steek vas en lek oor sy lippe. “Ek het gedink dat dit tyd geword het dat ons verloof raak. Ek het ’n vrou nodig om saam met my Bethlehem toe te gaan, en jy is nou in só ’n moeilike posisie omdat die mense jou veroordeel. Ek is dalk die enigste man wat jou ooit sal vra om met hom te trou.”
Rosalie snak na haar asem.
“Jou vermetelheid is ongelooflik, Charles Bennet! Jy aanvaar te veel dinge as vanselfsprekend!”
“As ons eers getroud is, kan ek jou help om weer geluk te vind … ’n soort geluk wat jy nie eens geweet het bestaan nie.” Charles is seker van sy saak. Hy weet dat die ongelukkigheid Rosalie opknaag, en hy weet dat die jong mans lugtig is vir hulle ouers omdat sy ’n aangenome kind is. Sy kan hom nie weier nie.
Rosalie haal diep asem.
“Jy dink jy het my in ’n hoek, maar jy het nie. Ek sal veel eerder alleen gaan woon met my perde as dat ek met jou trou en gaan sit en muf in jou pastorie. Ek is nie ’n predikantsvrou nie, Charles! Ek het genoeg van my eie probleme sonder om nog ander mense s’n om my nek te kry! Ek is net nie die soort mens wat alles sal kan opoffer vir ander nie.”
Hy glimlag stadig.
“Jy sal leer, en jy sal dan die grootste geluk ondervind wat ’n mens kán. Geluk is vir jou belangrik, maar dit sal jou altyd bly ontwyk tensy jy besin, Rosalie.”
Sy begin onbedaarlik bewe.
“My geluk lê nie by jóú nie, Charles! Ek kan nie met ’n man trou wat ek nie liefhet nie.”
Haar woorde skrik hom nie af nie. Dit versterk eerder sy gevoel dat hy die regte ding doen.
“Menslike liefde is van geen belang nie. Dis van verbygaande aard. Daar is net een soort liefde … die liefde vir jou Skepper.”
Rosalie byt op haar tande. Die gesprek het reeds te lank geduur, en sy is hewig ontsteld.
“Een keer in jou lewe gaan jy ’n eenvoudige antwoord aanvaar!” sê sy skielik kwaad. “My antwoord is en bly nee! Ek wil nie met jou trou nie, ek wil nie jou lewe met jou deel nie, ek wil nie wees wat jy my wil maak