Uit die beek 2018. Barend Vos
En dit was al. Verder het sy op die agtergrond haar gang gegaan, ongesiens, so geluidloos moontlik. En, sovele kere, in die Ou én die Nuwe Testament, ook naamloos.
Die vroue wat in die Bybel op die naam genoem word, is die uitsonderlikes, die sterkes, dié wie se benoeming wesenlike betekenis tot die vertelling byvoeg. En hier lees ons hoe een wie se naam wel genoem word, herbenoem word. Niemand minder nie as God gee haar ’n nuwe naam.
Wat was so uitsonderlik aan haar? Wat kan ons, die latere lesers van hierdie ou verhaal, oor Sarai/Sara sê? Onder meer sekerlik dat sy haar slavin bitter sleg behandel het (vgl. Gen 16:6); dat sy God uitgelag het (vgl. Gen 17:11); dat sy vir Hom probeer lieg het (vgl. Gen 17:15). Kwalik ’n bron van inspirasie …
Maar God het haar lief. Hy sonder haar uit. Hy maak haar meer en groter as wat sy ooit kon wees. Dit is maar sy manier, hierdie Naamgewer. Dit is hoe Hy met hulle maak wat sy Naam willens en wetens weggooi. Hy maak sondaars God se kinders. Hy het ’n groter plan met hulle as wat hulle ooit sou kon raai.
____________________
Ook ek is die naam van kind nie werd … Maar U sien ver, oneindig ver.
Dinsdag 27 FEBRUARIE 2018 Lees Psalm 22:23-25
Dankiesê
Die nood van die hulpelose het Hy nie
… gering geskat nie … (v. 25).
Dit was van altyd af die roepende Godskinders se vernaamste begeerte: dat God hulle hoor wanneer hulle Hom roep. Dat Hy hul nood ernstig opneem. Dat Hy só ernstig daaroor voel dat Hy daadwerklik ingryp.
Klaarblyklik is dit wat hier gebeur het – en daarom, sê die digter, sal hy sing. Hy sal sy triomfantelike getuienis voor almal lewer, hy sal sy lof aan God voor die hele gemeente bring. Want God het gehoor; Hy het nie gedink dit is niks nie.
Ja, gelowiges is gou om te roep. En meestal verwag hulle ’n spoedige antwoord. Onmiddellik selfs.
Hulle is wel nie almal ewe flink met hul dankbetuiging nie. En dankiesê, veral as dit in die openbaar moet wees, word soms ’n tameletjie. Almal sê mos nie op dieselfde manier “halleluja!” nie. Daar is dié wat dit stilweg en verkieslik met ’n geboë hoof wil doen; daar is ander wat dit arms-in-die-lug uitjubel.
Wie doen dit reg? Dié wat hul “prys die Here!” met blye galme die wêreld instuur, of hulle wat ’n skamele dankie in ’n mineurtoonaard prewel? Wie is reg, die loof-Hom-met-die-tromme-troepe of die saggies-en-teer-hakkelaars?
Wie is reg? God is reg, in alles wat Hy doen. In sy oë wat ons raaksien en in sy ore wat ons hoor. In die verhoring van ons gebede en in die tydsberekening van sy ingrype. Hy is altyd gereed om ons lof te ontvang, die jubeling én die stameling. Hy het nie ons lof nodig nie; Hy weet wel ons behoort dit te doen. Maar Hy weet ook dankiesê is nie ons sterkpunt nie.
____________________
U hoor ook my lof, Here! U weet dit kom diep uit my dankbare hart en my gesalfde siel.
Woensdag 28 FEBRUARIE 2018 Lees Psalm 22:26-32
Almal moet weet
Die nageslag sal Hom dien, en hulle sal van die Here vertel aan die volgende geslag (v. 31).
Dankiesê is veel meer as ’n privaat gebed of ’n openbare gedruis. Dit is ’n daad, of ’n reeks dade. Dankbaarheidsdade. Dankiesê is eintlik dankiedoen.
Die psalmdigter weet dit alte goed, en daarom maak hy hom gereed om sy belofte aan die Gebedsverhoorder na te kom: Daar sal ’n offermaaltyd wees, ’n dankoffer-ete. Hier, waar almal kan sien en hoor en aansit en eet, sal hulle dit feestelik vier: Die Here het gehoor; Hy sorg; Hy verlos. Kom ons eet en drink daarop!
Dit is ’n getuienismaaltyd vir klein en groot, vir arm en ryk. Die naklanke hiervan sal steeds verder en verder uitkring totdat almal sal weet: Die Here is die Koning van die konings.
Só vestig Hy sy ewige majesteit hier by sy brose kinders. Hulle sal tussen die ete-en-drinke deur Hom vir sy voorsienigheid vereer. Hy sal dit goed vind en hulle sal altyd onthou waar alles vandaan kom.
Wat is daar dan nóg wat die koninkryk se kinders te doen staan, behalwe om hul Here se goedheid te ontvang en voluit te geniet en Hom met oorgawe daarvoor te dank?
Hulle moet daaroor praat. Hard en aanhoudend. Hulle moet dit in hul doen en late wys, sodat hul kinders en dié se kinders met iets van hierdie refrein kan grootword: Die Here is goed. Die Here sorg. Hy verhoor. Hy verlos.
____________________
Ek ken U van kindsbeen af, Here. Ek dank U vir hulle wat my destyds van U geleer het, en vir hulle wat my elke dag wys hoe die Here se kinders Hom dank.
Donderdag 1 MAART 2018 Lees Romeine 4:13-25
Geloofsheld
Toe daar geen hoop meer was nie, het Abraham nog gehoop en geglo … (v. 18).
Prysenswaardig, Abraham se geloof. Volgens Paulus is dit die rede vir die vryspraak wat dié ou vader-van-vele van God ontvang het.
Dit is wonderlik om weer eens te hoor, hard en duidelik, dat die onderhouding van Moses se wette nie jou saligheid bewerkstellig nie. Dat “geloof” en “genade” (v. 16) in een asem genoem word. Dat die Godsbelofte aan die gelowige Abraham ook vir latere geslagte gelowiges sou geld.
Hoe allertroostend om te weet dat daar hoop anderkant hoop is. Dat dit dalk juis hierdie volgehoue hoop-ten-spyte-van is wat “geloof” genoem word. ’n Geloof wat ons vryspreek van al ons oortredings.
Ook maar goed so. Vir ons, en vir Abraham. Want sy persoonlike geloofslewe was nie onbesproke nie. Inteendeel. Ons weet mos presies hoe effens óns geloof is, hoe broos, hoe maklik dit onder die geringste druk padgee.
Abraham sal ons boonop kan vertel van Hagar, sy vrou se slavin. Hoe hy, toe God te lank na sy sin talm, sake in eie hande geneem het. En voorspelbaar genoeg toe nie te goed gevaar het nie.
Nee, ons is nie juis kampioengelowiges nie. Abraham was straks ook nie een nie. Tog word hy deur die Bybelskrywers as ’n geloofsvoorbeeld genoem. Dit help ons, al leer die Bybelverhale ons dat hy ook ’n voorbeeld van feilbaarheid is. Want nou weet ons immers dat God se genade groter as ons geloof is. Dat sy verbysterende volharding met ons alle verstand – en ons én Abraham se wankelrige geloof – te bowe gaan.
____________________
Ek glo, Here. Kom tog my kleingeloof te hulp!
Vrydag 2 MAART 2018 Lees Markus 8:31-38
Wat mense wil hê
“As iemand agter My aan wil kom, moet hy homself verloën, sy kruis opneem en My volg …” (v. 34).
Petrus reken dat Jesus se lydensweg totaal onnodig is. Jesus maak hom stil en noem hom selfs “Satan” (v. 33), die een wat net sê wat mense wil hoor.
Jesus stippel die gevolge van sy lydensweg uit en spesifiek hoe dit hulle, sy volgelinge, sal raak. Die tyd vir glans en gewildheid is nou verby. Hiervandaan is dit die hele pad afdraand, Jerusalem toe, Golgota toe. Dié wat op hierdie pad agter Hom wil aankom, moet weet hulle sal ’n kruis dra.
Dit is klaarblyklik nie wat Petrus en sy makkers wou hoor nie. Hulle volg Hom dan op ’n triomftog: Hy genees siekes; Hy doen wonderwerke; Hy trap die hoogheiliges uit; Hy vertel die vreemdste stories oor God se koninkryk. Nou kom Hy met ’n storie oor lyding, oor verwerping, oor doodgaan. Hulle wil dit nie hê nie. Hierdie verhaal kan tog nie só verloop nie!
Maar dit sou. En die meeste volgelinge sou die pad te swaar vind. Hulle sou teleurgesteld omdraai. Terugkeer na hul ou, bekende weë. Na veiligheid, voorspelbaarheid. Na stilbly en stilsit. Na die gedweë toekyk hoe Gods water maar oor Gods akker loop.
Nee, die pad agter Hom aan is heeltemal te steil. Die kruis is loodswaar. En selfverloëning? Hoekom? Ek is mos wat ek is.