Christine le Roux Keur 3. Christine le Roux
die hond nie; hy staan net en kyk na die druipnat figuur aan die voet van die trap. Haar bene is modderig tot by haar knieë, sy is so nat dat dit lyk asof sy nie klere aanhet nie. Die dun wit romp klou aan haar skraal lyf, die nat trui aksentueer elke ronding.
“Die rivier het afgekom,” sê sy vir hom. “Dit was die wonderlikste gesig. Ek kon my nie wegskeur nie en ek vind toe te laat uit ek is aan die verkeerde kant.” Met die agterkant van haar hand vee sy oor haar voorkop. “Ek voel asof ek ’n marathon gehardloop het. Kan jy glo, ek moes al die pad tot by die brug loop om oor te kom en selfs daar moes ek ’n hele ruk wag, want die water het te hoog oor die bruggie geloop.” Sy gee ’n laggie en begin met die trap opstap. “Dit was ’n hele avontuur. Ek het enige oomblik verwag om meegesleur te word.” Sy kyk hom vir die eerste keer ondersoekend aan. “Aarde, jy is ook nat en vol modder. Is jy ook in die storm betrap?”
“Ja.”
Sy lag weer en gooi haar nat skoene op die stoep neer. “Ek is bevrore. As ek nie nou in ’n warm bad klim nie …” Sy stap verby hom. “Jy beter ook, anders gaan ons siek word. En ek is dood van die honger.”
Toe hy vyftien minute later in die kombuis kom, is sy voor die stoof besig om sop warm te maak. Sy dra ’n langbroek en ’n dik, liggeel trui met ’n los rolkraag wat haar gloeiende gesig omraam. Haar hare is nog klam, maar word vinnig droog in die warm kombuis en val die hele tyd in haar oë.
“Hallo,” sê sy toe sy hom sien. “Voel jy ook beter?”
“Ja dankie,” sê hy beleef. Hy trek die laai oop, haal die kurktrekker uit en maak ’n bottel rooiwyn oop. Hy sit haar glas langs haar neer en gaan sit by die tafel met syne.
“Jammer om te pla,” sê sy en kyk oor haar skouer na hom. “Kan jy my haarband vir my insit? My hare val aanmekaar in my oë.”
Hy staan op, tel die haarband op en stap nader. Dis nie so maklik nie, vind hy; hy doen dit aanmekaar verkeerd.
“Nee,” lag sy en gooi haar kop terug, haar een hand nog op die soplepel. “Sit dit agter my ore in en skuif dit van voor af teen my voorkop terug. Dis reg.” Sy glimlag vir hom. “Dankie.”
Sy hande bewe toe hy gaan sit. Kort daarna is die sop warm. Hy gaan haal hulle borde in die woonkamer.
“Dis warmer hier,” sê hy toe hy die borde hou sodat sy kan inskep.
“Jy’s baie stil,” sê sy toe sy hulle sopborde vir die tweede keer vol skep. “Ek dog jy gaan in die wolke wees oor die reën.”
“Ek is,” sê hy.
“Weet jy,” sê sy en leun vorentoe, haar grys oë lewendig, “dit was die wonderlikste ding om die rivier te sien afkom. Dit was amper asof iemand ’n groot kraan hoog in die berg oopgedraai het. En so skielik! Die een oomblik was dit ’n droë bedding en die volgende ’n rasende, bruin stroom wat net hoër en hoër opstoot.” Sy lag weer, vrolik oor haar avontuur. “En daar by die bruggie … Dit was klaar so donker dat ek eenvoudig nie kon oordeel hoe hoog die water oor die brug loop nie. Dis waarom ek my skoene uitgetrek het. Ek het gedink ek sal darem ’n beter vastrapplek kry met kaal voete.” Sy glimlag, haar gesig gloeiend van die warm kombuis. “Maar ek moet erken ek was nogal skrikkerig en Radar wou die piep kry. Hy kon seker aanvoel hoe bang ek was.” Sy trek die brood nader en sny nog ’n sny. “Is daar nog van die gesnyde biltong? Ek is nog honger.”
Hy haal die biltong uit die yskas en sit dit voor haar neer. Terwyl hy koppies uit die kas haal en vir hom solank koffie skink, praat hy meteens.
“My ma was siek,” sê hy met sy rug na haar. “Ek dink ek moet geweet het hoe ernstig dit was; ek wou dit net nie aanvaar nie. Ek het soos altyd skool toe geloop en toe ek terugkom, was sy weg. Die bed was leeg. Sy was dood en weg.”
Julia kyk ontsteld op, verras deur die skielike wending in die gesprek en getref deur die emosie in sy stem. “Hoe vreeslik!”
“Ons het in ’n losieshuis gewoon,” gaan hy voort. “My ma het in ’n skoenwinkel gewerk totdat sy so siek geword het. Die eienares was … Ek het altyd gedink sy is my ouma. Aan die begin het sy vir my kom kuier in die weeshuis, maar later nie meer nie. Daar was niemand nie, totdat oom Septimus ons daardie vakansie plaas toe gebring het.”
“Het jy van die plaas gehou?”
“Soos jy,” sê hy. “Ek het om my rondgekyk en gedink as hulle my hiervandaan wegneem, sal ek doodgaan. Sedert daardie kamer in die losieshuis was dit die eerste plek waar ek gevoel het ek is tuis. Dit was dadelik myne. Ek het in vrees geleef dat oom Septimus my nie weer sou kom haal nie; dat hy die ander kinders ’n kans sou gee.”
“Maar hy het,” sê sy. “Het hy nie?”
Hy knik en kom sit weer oorkant haar, sy kop geboë. “Na die eerste jaar het hy self geskryf, self vir my gesê wanneer hy my sou kom oplaai die dag wanneer die skole sluit. Van toe af kon ek ontspan. Daardie eerste jaar het ek al om die matrone gedraai – hoe nader die vakansie gekom het, hoe dringender. Elke dag het ek gedink: vandag sal die berig kom, vandág sal ek ingeroep word, sal hulle vir my sê of hy my gaan kom haal. Terug op die plaas het ek vergeet van die weeshuis, het ek geglo die vakansie sal vir altyd aanhou.”
“Haai, André,” sê sy. “Ek kan my nie indink hoe dit moet gewees het nie. My lewe was so anders, so geborge. Het jy darem geweet … Ek bedoel, het oom Septimus vir jou gesê die plaas gaan eendag joune wees?”
Hy skud sy kop. “Nie in soveel woorde nie, nee, maar hy het my altyd verseker hy sal vir my sorg.”
Sy stoot haar bord eenkant toe. “Ek is vreeslik bly ek het met jou getrou,” sê sy opreg en skink vir haar ook koffie.
Hy kyk vinnig op, sy oë donker en onpeilbaar. “Waarom sê jy dit?”
“Wel,” sê sy effens ongemaklik, “ek het jou van geen kant af geken nie. Ek het nie al hierdie goed geweet nie, wie jy is en hoe jy grootgeword het en hoe belangrik die plaas vir jou is nie. As ek geweier het om met jou te trou, het jy die plaas verloor.”
“Ek weet.”
“Vir my is die plaas ’n bonus,” gaan sy voort. “’n Heerlike ekstra. As ek dit nooit gesien het nie, sou ek dit ook nie gemis het nie.”
Sy verskuif effens op haar stoel en lig haar voet op. By die mooi langbroek en trui dra sy haar pienk pantoffels. Sy trek die een uit en bestudeer haar voetsool. “Ek dóg dit brand,” sê sy en hou haar kaal voet uit na hom. “Kyk die sny. Ek moes op takke en goed getrap het. Dit was ook so donker.”
Hy staan op en hurk voor haar, die warm voet in sy handpalm. “H’m,” sê hy. “Ek het salf.”
Sy bly daar sit totdat hy terugkom. Sy weet die snytjies is nie ernstig nie, maar sy vind dit onverklaarbaar heerlik wanneer hy haar voet so in sy handpalm hou. Hy smeer die salf saggies aan die stukkende plekke terwyl sy sit en afkyk op sy geboë donker kop.
“Dit gaan alles afsmeer aan my pantoffel,” sê sy.
“Nee, nie as ek dit verbind nie.” Hy haal ’n rol verbandgaas uit die trommeltjie wat hy gebring het en draai dit om haar voet en enkel.
Sy is diep getref deur sy besorgdheid, maar probeer dit wegsteek. “Dit lyk nou veel ernstiger as wat dit is,” sê sy lig, “maar baie dankie. Jy is bedrewe.”
“Ek het ’n kursus in noodhulp gevolg,” sê hy en pak alles weer mooi weg voordat hy op die stoel gaan sit.
Sy staan stywerig op en begin hulle vuil borde bymekaarmaak. “Waar was jy toe die storm losgebreek het?” vra sy. “Jy was omtrent so vol soos modder soos ek.”
“Ek was nie in die storm gevang nie. Ek het by die huis gekom en jy was nie hier nie. Salmon het gesê hy het jou vroeër bo by die nek gesien.”
Sy kyk ontsteld op toe hy nie verder praat nie. “Jy het tog nie gedink ek … Ek bedoel, jy was tog nie bekommerd dat ek …?”
“Jy ken nie die rivier nie,”