Vroue van die Bybel 2. Esté Geldenhuys
nie. Dit is waarskynlik waarom sy nie so sterk soos Abraham kon staan wanneer die Goddelike opdragte gekom het nie.
Vir ons vandag, om nie Sara se pad te stap nie, is om ons wese daarin uit te stort om te verstaan wie hierdie EK IS, die enigste Lewende God, is. Solank ons nie in ’n verhouding met God leef nie, sal ons besluite uit ons vlees kom. Besluite wat uit die vlees geneem word, baar meer vleeslike gedrag en die proses dra in sy momentum die moontlikheid dat baie mense seergemaak word.
Teenoor Sara is daar Hagar. Sy was net ’n slavin wat nie vir een van die dinge gevra het nie. Sara se besluit het vir Hagar in die bed van haar meester laat beland. Sara se besluit het veroorsaak dat hierdie slavin, met kind en al, in die woestyn ingestuur is. Hierdie kind se nageslag is vandag baie miljoene mense sterk. Enkelinge uit hierdie groep het al getuig dat hul grootste verlies gelê word voor die feit dat hul aartsvader deur sy bloedpa weggejaag is. Een van die grootste wêreldwye maatskaplike probleme tans is Vaderlose (en vaderlose) generasies.
Die uitvloeisel van Sara se besluit, en derhalwe Hagar se lot, is vandag steeds met ons. Dit is ook merkwaardig en hartseer dat Hagar se pyn so diep was oor dit wat Sara en Abraham aan haar gedoen het dat sy, selfs ná haar twee ontmoetings met die Lewende God, Hom nooit as haar persoonlike God gekies het nie.
Is dit vir ons ook bekend dat ons beloftes van ons Vader ontvang wat ons regtig nie kan dink vir ons bedoel is nie? Raak ons nie ook benoud en gee dan soos benoude katte benoude spronge nie? Benoudheid kom uit ongeloof. Jakobus leer dat geloof ’n gawe is. As ons weet dat ons geloof kortkom, moet ons daarvoor vra. Wanneer ons eie planne nie werk nie, raak ons nog meer benoud, sodat twyfel en selfs agterdog teenoor God en ons verhouding met Hom ons net verder verwar.
’n Besluit wat van God af kom, bring vrede in ons binneste. Hoe groot ook al die uitdaging, dit sal steeds verpak wees in innerlike vrede. Wanneer ons sonder God ’n besluit neem, kry hierdie planne dikwels koersaanpassings. ’n Plan van God af bly op koers. Vir ons eie planne moet ons baie hard werk. Goddelike planne kom gereeld met Goddelike ingrepe wat geen mens kon bewerk nie.
In die dae voor elektroniese navigasie was daar ’n hawe in Italië wat net deur ’n betreklik nou kanaal bereik kon word. Omdat baie skepe in hierdie kanaal op rotse vernietig is, is drie hoë pale in die kanaal, volgens spesifieke afmetings in die see geplant, elk met ’n sterk lig op sy bopunt. Inkomende skepe moes hulle koers so kies dat die drie ligte presies agter mekaar gelê het sodat net een lig sigbaar was, dan was hulle veilig. Die oomblik wat daar twee ligte sigbaar was, kon hulle op rotse beland.
Wanneer ons besluite neem, het ons ook drie “ligte” nodig vir ons navigasie.
•Bid dat ons Vader bevestiging sal gee uit die Bybel. Woord uit die skrif gee vir ons sekerheid en hoop en moed, dit stuur ons en hou ons op ons Vader se beplanning vir ons.
•Vertrou die Heilige Gees se leiding. Dit kom hoofsaaklik deurdat ons vrede beleef oor besluite – of dalk totale onvrede wat ons in ons spore moet laat vassteek. Moet nooit beweeg sonder vrede nie. Dinge sal in plek val of nie. As alles bly skeefloop, is dit tog ’n aanduiding van ’n “nee”. Daarteenoor is daar kere wat alles moeiteloos net bymekaar kom – dit is tog ’n duidelike ja.
•Wanneer ons aan Hom aanbid, soek ons sy aangesig … of sy hand?
Voor hulle nog roep, sal Ek antwoord, terwyl hulle nog praat, sal Ek hulle gebed verhoor (Jes 65:24, 1983-vertaling).
Ons Vader, ek wil asseblief leer wat dit vra om op U te wag, om u stem te ken en slegs volgens u opdrag op te tree. Ek kies om gehoorsaamheid te leer! Ek vra dit in die naam van Jesus. Dankie, Vader. Amen.
1 Ongeregtigheid verhinder die mens om in God se teenwoordigheid te kom. Abraham se geloof in God was so sterk dat die stand van sy geloof vir hom geregtigheid by God bewerkstellig het.
Sifra en Pua
Die vroedvroue wie se vrees op die regte plek was (en toe sit Satan se turf)
Lees Eksodus 1:15-22
Hoewel ’n mens nie weet hoe bekend die name van die twee vroue, Sifra en Pua, nou eintlik is nie, sal elkeen wat hul verhaal hoor heel moontlik êrens met die bene in die son op ’n bank wil sit – sommer net om ’n bietjie te dink.
Die boek Eksodus vertel die verhaal van Moses wat wonderbaarlik as prins in die paleis van die farao beland, 40 jaar lank, tot hy ’n man doodslaan, vlug en nog 40 jaar in die woestyn deurbring. Ná sy ontmoeting met die Almagtige EK IS, moes hy terug Egipte toe om deur tien ontsaglike plae soos ’n bastion teen ’n geweldige storm te bly staan voordat hy uiteindelik met drie miljoen mense 40 jaar deur die woestyn sou trek. Wat ’n verhaal! Dit is so oorweldigend dat ’n mens die juweel van twee vroue reg aan die begin van hierdie verhaal skoon miskyk!
Dit is ook wonderbaar om te onthou dat hierdie hele verhaal lank, lank tevore reeds aan die stamvader Abraham geopenbaar is. Dit het gebeur toe Abraham nog Abram was – voordat sy naamsverandering met die belangrike verbondsluiting ingetree het.
Daarop sê Hy vir Abram: Weet verseker dat jou nageslag vreemdelinge sal wees in ’n land wat aan hulle nie behoort nie; daar sal hulle diensbaar wees en verdruk word vierhonderd jaar lank. Maar Ek sal ook die nasie oordeel aan wie hulle diensbaar moet wees, en daarna sal hulle uittrek met baie goed (Gen 15:13-14).
As hierdie nageslag van Abraham maar geweet het van hierdie belofte, sou die lewe in Egipte vir hulle draagliker gewees het. Daar word immers ’n tyd gekoppel aan die duur van die verdrukking. Altesaam 400 jaar. Of hét hulle geweet daarvan? Was dit juis hierdie belofte wat vir die mense van God se volk moed gegee het om aan te hou en uit te hou?
Ons weet wel van een baie belangrike rolspeler wat nie van hierdie aankondiging geweet het nie. Die farao (Egiptiese koning) self. Hierdie farao het nie geweet van Josef nie, nog minder van sy broers en sy pa. Al wat hy geweet het, was dat hierdie klomp vreemdelinge, wat nie Egiptenaars was of wou wees nie, op sy drumpel geleef het … en daar was so baie van hulle dat dit die farao vreesagtig gemaak het.
Talm ’n rukkie by die woord vrees. Die farao het gevrees. Wat as hierdie klomp mense op ’n dag opstaan teen hom? Nog erger, wat as hulle saamspan met vreemde magte uit Asië en teen hom oorlog voer? Hy sou ’n plan moes maak – ’n slim plan wat uiteindelik meer van ’n slu plan blyk te gewees het.
Dwangarbeid om met die farao se reusebouwerk te help, was die volwassenes se lot. Hierdie dwangarbeid is onder die ritme van swepe aangevoer. Dit word bereken dat 10% van hierdie werkers onder swepe gesterf het. Maar dit was nie sy enigste plan nie, die farao het iets in die trant van ’n volksmoord in die kleine beplan toe hy besluit het om alle babaseuntjies te laat doodmaak, sommer by geboorte. En dit is hier waar die twee heldinne in hierdie mooi verhaal verskyn.
Sifra en Pua was vroedvroue. Juis met die skryf van hierdie hoofstuk is daar in ons gesin ’n baba gebore. Watter vreugde! Wat ’n ongelooflike wonderwerk van God Almagtig. ’n Nuwe lewe wat deur membrane bars en deur ’n geboortekanaal beur om uiteindelik self daardie eerste asemteug te neem! Dit bly ’n wonderwerk wat elkeen wat geen benul het wat die geboorteproses behels nie heeltemal senuweeagtig laat voel. Sifra en Pua het van hierdie dinge geweet. Niks kon dié twee ontstel nie. Selfs nie die koning van Egipte nie.
Dit is interessant om vir jouself uit te klaar of hulle Egiptiese vroue was of uit die Hebreeuse volk gekom het. Ons lees dat die farao vir Sifra en Pua laat haal het en hulle opdrag gegee het om alle seuntjies wat gebore word, dood te maak. Met hierdie opdrag het hy laksmanne van die twee vroue gemaak. Hulle moes die lewe neem van weerlose babas wat hulle veronderstel was om veilig in die lewe in te bring. Sou die farao regtig van vroue uit die volk van die Hebreërs verwag het om so ’n afskuwelike daad teenoor hul eie mense te pleeg? Sou hulle bereid wees om so iets te doen? Sou hy sy demoniese planne so oop en bloot teenoor Hebreeuse vroue openbaar gemaak het?
Sifra en Pua moes vroue van Egipte gewees het. Dit was waarskynlik ook waarom die farao met soveel gemak die bevel aan hulle kon oordra. Maar