Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo
“Ja, my kommissie vir daai joppie was genoeg om my woonstelhuur vir drie maande te betaal plus ander uitgawes, én die maatskappy wou my permanent aanstel. Gelukkig het Jerry Green my ook raakgesien, anders het my modelling-career gesneuwel! Maar ek het goed gedoen met die bote. Net besef – hier moet ek my useless jare op universiteit inspan en geleerd klink, anders maak ek nie ’n sent nie. Ek het een boot aan ’n vet miljoenêr verkoop en toe verkoop ek die volgende een aan Theo Wessels en hy verwys sy pelle na my. Marissa, mark my words, alle miljoenêrs is nie vet en oud nie. Weet jy wat kos daai bote? R900 000 en meer! Theo het dit gekoop asof hy ’n roeibootjie vir R900 aanskaf. Ek het aangebied om vir hom te demonstreer hoe die ding op die water werk, toe selfs agter hom aan gewaterski! Ons het ’n paar trips op die Hartbeespoortdam gedoen. Om dankie te sê het hy my uitgevat vir ete. Daar betrap ou Sylvia ons een Sondagmiddag en krap amper my oë uit. Hy was so gracious, hy’t vir my blomme gestuur om te sê hy’s jammer. Ek hou hom dop tot ou Sylvia ’n ander een optel of tot hy hom finaal verveel, dan’s ek by.”
“Ek dag jy is mal oor Vernon,” waag Marissa dit.
“Ek is, maar ek sal stupid wees as ek my kans om met ’n miljardêr te trou deur my vingers laat glip. Vriendin, daai mense leef soos gode, en hulle skaam hulle nie dat almal dit weet nie.” Sy sit haar glas neer, maak die koerant oop en blaai daardeur. “Jy kan hulle bewegings haarfyn navors, lees die koerante en hou jou oog op Facebook. Waar is die sosiale – en sakenuus? Voilà! Die opera en … die verjaardagpartytjie featuring Theo Wessels en sy verloofde, Sylvia de Wildt! Feast your eyes!”
Marissa buk oor die koerant. Ja, daar staan hy en sy Sylvia reg in die kollig. Sy lees die onderskrif hardop: “ ‘Die bekende ekonoom doktor Theo Wessels en sy verloofde Sylvia de Wildt het die De Wildts by die première van Madama Butterfly verteenwoordig.’ Doktor? Het hy ’n doktorsgraad?”
“Hy het alles, breins ook,” sug Diana. “Kyk hoe stunning is ou Sylvia. Lag net te oopmond vir sulke lang tande. Lyk of sy jou met een hap kan verorber. Nóg ’n foto: ‘Doktor Theo Wessels, Sylvia de Wildt en Frederick de Wildt van F.C. de Wildt-beleggings by meneer De Wildt se ses-en-sestigste verjaardagviering.’ O, en al die beroemdes! Weet net nie hoe die ploert van ’n Cecil Frank daar beland het nie. Seker een van sy afgryslike skilderye aan ou F.C. afgesmeer.”
“Is hulle regtig so belangrik?”
“Weet nie, maar hulle is all over. As jy ’n obsessie het, kan jy ’n plakboek maak van die een wat jou die meeste aanstaan. Ek debs vir Theo, plek-plek sal ek maar vir ou Sylvia moet afsny.”
Diana se selfoon lui en sy grawe dit uit haar handsak. “Sorry, dis Vern,” sê sy en stap daarmee uit.
Marissa bly staar na die foto’s van Theo en Sylvia, konsentreer eers op die een by die opera. Hulle lyk gelukkig, hulle lyk dolverlief, hy ook. Is hy régtig? Die foto is te klein om sy oë te sien, maar hy glimlag en hou sy verloofde se hand vas.
Sý het gisteraand nog in daai oë gekyk. Een oomblik was daar iets soos wedersydse herkenning en was hy so naby aan haar hy kon aan haar vat. Maar toe maak hy of hy haar nie ken nie en vanmiddag maak hy of hy haar glad nie gisteraand gesien het nie. Is hy skaam of spyt of terg hy haar? En sy? Moet sy haar skaam omdat sy drome droom oor ’n man wat uit die bloute haar lewe oorgeneem het? Hy was daar vir haar die middag toe hulle die tyding van Dawie se dood gekry het. Hy het haar getroos, haar vasgehou. Vroeër daardie dag het sy veld toe gery juis omdat sy haar angs wou afskud. Sy was hartseer en kwaad en deurmekaar en het besluit dat daar nêrens in die wêreld ’n man is wat haar onselfsugtig liefhet nie, een sou ook nie uit die bloute verskyn nie, beslis nie op die wye vlakte nie. Sy was klaar met mans en het probeer om haarself te oortuig. Maar sy is nie die soort meisie wat met ’n vakuum in haar hart kan leef nie. Sy wou weer iemand liefkry.
Theo het op die toneel verskyn asof hy altyd daar was, asof hy iewers in die toekoms vir haar gewag het. Was hul ontmoeting by die Rooivlerkdam deel van haar heling, wonder sy nou, of is dit deel van haar pyn?
Sy staar so intens na die foto, sy skrik toe Diana skielik agter haar praat. “Yslike teleurstelling! Ons kan nie meer Sun City toe nie. Vern sê hulle sukkel heeldag met kragonderbrekings, die opwekker gee probleme. Hulle werk vanaand oortyd om in te haal, miskien maak hulle ’n draai vir ’n laatsessie by die Blues Club. Jammer van Sun City. Ons kon Sondag gaan, maar ek moet heeldag by die kinderhuis se opedag wees. Dis my charity, help vir my image en ek’s mal oor kinders. Jy kan saamkom as jy wil?”
“Ek sal met plesier môre saamgaan weeshuis toe,” sê Marissa met nadruk, “maar ek dink jy en Vernon moet vanaand alleen uitgaan. Gunter verkies hopelik ’n warm bad en ’n vroeë nag.”
“Jy blykbaar ook.”
“Ek is moeg, al het ek vanoggend heeloggend geslaap. Daar is in elk geval nie juis vuurwerke tussen my en Gunter nie. Dis nie sy skuld nie. Hy’s ’n gawe ou, maar ek is nie reg vir ’n nuwe vriendskap nie.”
“Is jy seker? Ek wil nie hê jy moet later terugdink aan die verveligste kuier van jou lewe nie.”
“Diana, ek is regtig baie moeg.”
Daar is opregte simpatie in Diana se oë. “Vriendin, ek verstaan en ek vra om verskoning. Ek vergeet dat jy ’n tragedie moet verwerk, en jy was gisteraand so gaaf om saam te gaan. Moet vir jou sê Gunter was op sy beste, maar hy kan hom nogal opwerk as hy probleme kry in die ateljee en dan wil jy hom nie ken nie. So, miskien kom Vern in elk geval alleen hier aan.”
“Maak net seker, Diana, ek sien eerlikwaar nie kans nie.”
“Hoe lyk dit my ek het jou gemoor toe ek jou gisteraand saamgesleep het?”
“Nee, die opera was lieflik. Boonop kon ek huil sonder om nog redes uit te dink.”
“Jou arme ding!” Diana slaan haar arms om haar en hou haar ’n rukkie lank vas. “Jy was altyd so vrolik en vry en lig soos ’n veertjie. Nou lyk dit asof iets jou aftrek grond toe.”
“Ek moet erken, ek is swaarmoedig.” Marissa haal diep asem. “Sal my moet regruk, anders verander ek in ’n spoilsport.”
“Onthou net – ek en Theo het vanmiddag grappe gemaak, niks anders nie.”
“Julle ken mekaar mos lank genoeg om mekaar soms te terg.”
“As jy nie so hartseer was nie, sou jy seker saam kon lag.”
Marissa knik asof sy saamstem. Sy probeer hard om ’n glimlag iewers vandaan op te tower, maar die trane is skielik so naby, die behoefte om haar hart uit te praat so intens, sy moet keer of sy gooi die hele mandjie patats net daar uit. Toevallig lui Diana se selfoon weer en die oomblik is verby. Diana gaan praat in ’n ander kamer. Marissa kyk vir oulaas na die foto’s, maak dan die koerant toe en haal haar selfoon uit om haar ma te bel.
***
“Jy moet jou oor niks bekommer nie. Ons maak oor tien dae toe vir die feesseisoen.”
“Ek is nog hier vir die laaste direksievergadering van die jaar, oor vier dae.”
“Ek en Bernie sal die fort hou.” Peter Colyn klap sy skootrekenaar toe. “Ek gun jou hierdie vakansie.”
Theo sit agteroor in sy stoel. “Hoe lank is jy nou al my assistent?”
Peter is bo-gemiddeld bekwaam en sy brein werk net so vinnig soos Google. “Vyf jaar, drie maande en twee weke,” sê hy sonder om een oomblik te twyfel.
“Voel jy nie partykeer of jy ’n verandering wil maak nie?”
Peter lyk effe van koers af en Theo kan hom nie kwalik neem nie. “Is daar iets fout met my werk?”
“Glad nie, jy sit nie ’n voet verkeerd nie. Maar hoe voel jy? Word jy nie moeg vir die roetine nie? Jy het maande se opgehoopte verlof.”
Peter frons. “Ek volg jou voorbeeld, die firma kom eerste.”
Theo knik. Peter is reg. Hy wat Theo is, neem selde vakansie en kon hom ’n maand gelede skaars van die kantoor af losskeur om