Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo
nodig. Hoekom het Diana hom nie ingelig nie? En vanaand … Sy is so ongelooflik mooi, hy kon nie help om om te kyk nie. Toe is sy besig om in Gunter se oor te fluister. Gek! Sy het ’n gek van hom gemaak en hy hou nie daarvan nie.
“Ek wens ons kan reguit huis toe gaan,” sê hy vir Sylvia toe hy die deur van die Maserati vir haar oopmaak.
“Oom Uncle onterf my as ons nie vanaand daar opdaag nie.”
Sy klim in. Die spleet aan die kant van haar rok gaan oop en haar been wys tot by haar heup. Hy buk oor, streel van haar enkel af boontoe. Sy hand verwarm oor die sygladde koelheid van haar vel.
“Nie hier nie, my darling.” keer sy. “Later …”
Oukei, dink hy, dalk help dit om my teleurstelling in Marissa du Plessis te versag. Hy gooi die deur toe en loop flink om na sy plek agter die stuurwiel.
“Is jy kwaad?” vra sy toe hy sy deur toeklap en die motor aanskakel.
“Nee, gefrustreerd.”
“Moenie alleen voel nie. Me too.”
Hy sit die CD-speler aan om verdere gesprek te vermy, probeer sy moerigheid oor die Marissa-meisie onder beheer kry, ry soos van hom vereis word reguit na oom Uncle se drieverdiepingkasteel in Houghton. Die ou skelm regeer die onderwêreld van korrupte sake met soveel sluheid, niemand durf in sy swart boekie beland nie. Vriend en vyand sal hom vanaand omring asof hy die begin en einde van hulle bestaan is, wat nie onmoontlik is nie aangesien hy baie toutjies in sy pofferhande hou en dit kan trek soos hy wil.
Ek is ook een van sy marionette, dink Theo, en ek hou nie daarvan nie. Hy pers sy lippe op mekaar. Maar dis die soort lewe wat ek gesoek het, dink hy, en een wat ek so maklik soos my luukse motors beheer. Sy Maserati, wat hy met sy pinkie kan bestuur, seil soos ’n droomskip oor hobbels en gate in die pad. Die klankstelsel is van die heel beste en die musiek is só suiwer. Wanneer hy sy oë toemaak, kan hy hom verbeel hy is terug in die konsertsaal en hoor die uitvoering eerstehands.
Musiek was destyds so deel van hul huishouding. Sy musikale susters het klavier en viool gespeel, hy nogal altviool. Hy was nie so geduldig met die lang oefentye nie, maar die musiek in hul huis het hom altyd kalmeer, soos nou ook. Dit, glo hy, is die rede waarom hy tot hiertoe die lewe wat hy gekies het, kan leef. Hy het musiek, ander luukshede ook. Vanaand of môreoggend, wanneer hy tuiskom, duik hy in sy swembad en raak ontslae van elke stukkie stres wat in sy liggaam opgebou het. Hy is in beheer. Waarom sal hy toelaat dat ’n plattelandse meisietjie soos Marissa du Plessis hom ontstig? Hy sal haar nog vasvat, maar nie vanaand nie. Vanaand is dit eers oom Uncle, en dan Sylvia.
Met die aankomslag by die kasteel, besef hy weer hoeveel mag die ou skurk oor sy volgelinge het. Motors staan bankvas reg om die blok geparkeer, maar Theo huiwer nie om na die hoofhek te ry nie. Hy word deur die hekwag deurgewuif en by die voordeur deur ’n lakei ontvang wat hom verseker dat hy weet hoe om ’n Maserati te parkeer. Theo het in die verlede daarop aangedring om self sy kosbaarste motors te parkeer, maar die mannetjie lyk vir hom bekwaam en hy oorhandig sy sleutels. Met die wegstap besef hy dat dit een van sy gewese renjaervriende is. Scotty was sy naam, sy van ontgaan hom. Hy onthou dat die kêrel omtrent uitgeroei is deur slegte skuld en enige werkie doen om kos op die tafel te sit. Skielik voel hy skuldig oor sy eie lewenstyl, die blink bestaan en die oorvloed wat vir gewone mense deur televisie en sosiale media opgedis en afgeshow word. En die fotograwe wag hulle weer eens in. Hy en Sylvia moet aan weerskante van oom Uncle poseer; ’n glimlaggende, drank-benewelde oom Uncle in sy luukse rystoel met sy verpleërs in aandpakke in die agtergrond gereed om enige aanval of toeval onmiddellik te hanteer. Hy gryp na hul hande met sy koue kloue en verklaar trots: “Om julle jongmense vanaand by my te hê, is net so goed soos om weer te kan loop!”
Joviaal bestel hy nog sjampanje en wend hom tot die volgende groepie aanhangers.
Dis reeds byna elfuur in die nag, maar dis asof almal nou eers opgestaan het. Vriende en vyande in die sakewêreld, meng met ander genooides: Die premier en sy aanvallige vroutjie, ook die nuwe burgemeester van Johannesburg, sangers van die einste Madama Butterfly, TV-sepiesterre, ’n hoogaangeskrewe kunstenaar en sy model, die skryfster van ’n seksboek en haar vriendin. Mense van alle rasse en tale met een bindende faktor – geld. Hulle eet kreef en kaviaar, gesels, lag en loer onderlangs na mekaar. Die Russiese kwartet spéél, die drank vloei en oom Uncle bulder kort-kort uit sy hoek waar die slimste gaste saamkoek.
“Wanneer verras jy en Sylvia ons?” vra Dewald de Wildt toe Theo ’n drankie vir die ouer man, sy aanstaande skoonpa, aangee.
“Watse verrassing?” hou hy hom dom.
“Julle moenie die troue langer uitstel nie. Dit lyk sleg.”
Dewald sluk sy glas met een teug leeg en hou dit weer na Theo toe uit.
Hy verafsku die man, groot en uitgevreet, te ryk vir sy eie beswil. Om te dink hy sal hom “Pa” moet noem – die man wat in der ewigheid nooit in sy eie oorlede pa se skoene sal kan staan nie! Theo kry die onuitspreekbare begeerte om vir Dewald de Wildt die waarheid te vertel, maar hy sluk sy woorde en belowe om met Sylvia te praat.
“Doen dit ordentlik en maak julle gesaamslapery wettig.”
Theo kyk om hom rond, maar dit lyk nie of iemand gehoor het nie. Dis nie asof ou Dewald self so onskuldig is nie. Sy affairs het al hofsake veroorsaak, hoewel Sylvia se ma, Irene, hom telkens terugneem en haar eie affairs meer diskreet hanteer. Ons volg net jou en Irene se mooi voorbeeld, wil hy sê, maar die ou man spring hom voor.
“Ek wil my kleinkinders sien voor ek afklok,” sê hy. “As jy te vrotsig is, beter Sylvia begin rondkyk vir iemand anders. Tommy Duckworth lyk my na ’n man met ambisie. Ek hou van sy geld – nie van hom nie. Jy’s ons man, ou Theo.”
’n Kelner kom verby met ’n skinkbord vol bestellings; bonkige glase gevul met whiskey op ys. Dewald gryp vir hom een. “U kan vir u bestel,” waag die kelner dit en word so blitsig uitgeskel dat hy vinnig wegdraf.
As jou liggaam al die drank kan verwerk, gee ek jou nog vyf jaar op die uiterste, dink Theo. Kanse is goed dat ek nie eendag jou skoonseun sal wees nie. Hy voel eerder verlig as beledig toe Dewald hom sonder waarskuwing los en op een van sy ou sakevyande afpyl.
Die partytjie hou aan en aan en dis byna dagbreek toe Sylvia eindelik die deur van haar tuinwoonstel oopsluit. “Nou wil ek net slaap,” sê sy en skop haar skoene in die portaal uit.
Theo se aandpak wurg hom en hy raak stuk-stuk daarvan ontslae. Sylvia het sleg uitgerafel. Haar hare is deurmekaar en haar grimering het deur die loop van die lang nag heeltemal verbleik. Dit tref hom dat sy sonder grimering ietwat alledaags lyk, anders as Marissa wat papnat en met geen grimering aan nog beeldskoon is. Verdomp, moet hy nou weer aan haar dink.
Sylvia loop voor hom uit kamer toe. Sy val op die bed neer, rok en al. Hy gaan lê langs haar, lig haar hare van haar nek af en skuur sy lippe sag oor haar skouers. “Jy kan nie met hierdie harnas aan slaap nie.”
Hy maak die knip van haar goue halssnoer los, haal dit versigtig af en sit dit op haar bedkassie neer. Sy sug ’n “thanks” en bly lê terwyl hy die rits van haar rok aftrek. Hy streel haar kaal rug, so volmaak, ook die oulike boudjies in die swart kantbroekie. Behendig stroop hy die broekie af en keer haar om sodat hy haar in die oë kan kyk. Sy giggel vaak. Klein korreltjies maskara klou hier en daar nog hardnekkig aan haar lang wimpers. So sou ek haar kon liefhê, dink hy terwyl hy op sy kant van die bed gaan lê. Die moegheid stroom uit sy lyf en maak plek vir begeerte. Hy leun oor na haar, sit sy hand op haar een bors, streel dit, volg die ronding tot dit voel of die sagtheid fermer word. Sy sug behaaglik, maar draai haar rug op hom. “Tomorrow … my darling. Let me sleep …”
Hy antwoord nie, rol van haar af weg en dink by homself: Môre is ek weg.
Sy haal ritmies asem, soos iemand wat slaap of kastig slaap.
Die drifte wat haar nakende lyf in hom opgewek het, bedaar geleidelik. Toe sy begin snork, staan hy stilletjies op en sluip badkamer toe. Daar vertoef hy seker vir vyftien of twintig minute lank onder die stort. In sy oornagtassie kry hy ’n slenterbroek en hemp. Hy trek dit aan,