Satyn Omnibus 8. Ettie Bierman
“Het jy dit gebak?”
“Nee, my ma.”
“Kom sy met die piekniek help?”
“Laas keer het sy. Hierdie keer het ek verkies om alleen reg te kom, met Millicent se hulp.”
“Weet sy … weet jou ma van ons probleme? Dat ons dalk gaan … e …”
“Nee,” help Nikka hom. Omdat sy ook nie daardie gewraakte woord wil hoor nie en steeds daarvan wegskram. “En jou ouers? Het jy hulle al gesê?”
“Nee. Ek wil hulle nie ontstel nie. Kom ons hou dit voorlopig so.”
“Voorlopig,” eggo sy met ’n onderstebo glimlag. Nuttige woord daardie …
Hy draai weg en bekyk die pienk muise in eenderse rye op die skinkbord uitgepak. “Is hulle ook vir vanmiddag se piekniek?”
“Ja. Eet een, as jy wil hê.”
“Gaan jy nie kort raak nie?”
“Nee, daar’s volop. Ek onthou hoe versot jy en …” begin sy, maar keer haarself, gedagtig daaraan dat Thys gisteraand een van die hoofrolspelers in hul argument was. “Hoe versot jy altyd op liquorice was,” voltooi sy die sin.
“Hondebloed,” onthou hy ook.
“Die oumense het dit so genoem.”
“Bobbejaanbloed, het jy dit genoem.”
“Dit het jou nie afgeskrik nie. Jy kon pakke vol daarvan inryg, tot jou mond later pikswart was.”
Hy lag, al bly sy oë somber. “En as ek gedreig het om jou te soen, het jy gegril en weggehardloop.”
“Dit was om jou te terg, sodat jy my kon jaag. Ek het geweet jy sal my inhaal, want jy kon twee keer so vinnig hardloop as ek.”
“Drie keer.”
“Tien keer,” erken sy, want sy wou hê hy moes haar vang.
Hy neem een van die muise, kou smaaklik en glimlag oor die herinnering. Hy lyk vir haar skielik weer soos altyd, soos voor die seerkry begin het. Soos toe sy gedink het dinge sal so bly vir altyd, daar sal nooit ’n skeiding tussen hulle kom nie.
Ruan is fisiek die aantreklikste man wat sy nog teëgekom het. Is dít waar sy ontrouheid begin het – by ander vrouens wat dit ook raakgesien het en vir hom flikkers gegooi het? En hy wat die aandag geniet het? Soos enige normale man sou, nie net een wat tuis afgeskeep was nie …
Dit skrei in haar om te weet ’n vreemde vrou het ook daardie lenige, atletiese lyf van hom gesien. Langs hom gelê, oor hom gebuig, aan hom geraak, gevat en gestreel.
Sy pluk ’n kasdeur oop en haal ’n halwe pakkie uit van die liquorice wat oorgebly het. Sy breek ’n stuk af, gaan voor Ruan staan en kyk hom stip in die oë. “Maak oop jou mond.”
Hy is op sy hoede. “Hoekom?”
“Omdat ek jou vra. Maak oop!”
Sy swaai die reep liquorice heen en weer, wag tot hy sy mond oopmaak, dan voer sy hom. Nie net die een strook nie. Nog een en nog een, speels en tergend. Een reep na die ander, totdat sy tong swart begin lyk.
Dan sit sy die pakkie agter haar op die toonbank neer. Sy kom nog ’n tree nader, rek op haar tone en leun met haar bolyf teen syne, so naby dat sy die molasse-soet geur van die liquorice op sy asem kan ruik. Haar rookblou oë daag hom uit en sy lig haar mond uitnodigend na syne. “Soen my!”
Ruan staan stokstyf, kyk net na haar met sy groen oë.
“Toe!” daag sy hom. “Ek weet jy wil. Ek kan dit op jou gesig lees. Jy is lus. Jy wíl … Doen dit!”
Sy sien ’n flikkering agter in die groen dieptes, soos ’n rimpeling oor die dam se water wanneer ’n dwarswind uit die suidekant waai. Sien hoe hy op sy tande kners, sodat die vel oor sy kakebeen styf span. Haar blik hou syne en haar mond tart hom – effe oop, terwyl die punt van haar tong oor haar vol onderlip lek. “Hierdie keer gaan ek nie weghardloop nie …”
Sy hoor sy asemhaling rukkerig versnel. Sien ’n aar teen sy nek pols en hoe hy om selfbeheersing veg. Dan plaas hy sy hande op haar skouers.
Hy gaan, dink sy. Gáán haar soen. Diep en talmend, met sy warm mond oor hare. Dringend, soos ’n honger man wat lank gewag het. Driftig en driftiger, totdat sy na haar asem snak … Sy sluit haar oë om haar oor te gee aan die heerlike afwagting wat deur haar spoel. Dinge gaan regkom tussen hulle, alles gaan weer wees soos altyd.
Maar hy doen dit nie. Soen haar nie. Net liggies op haar wang.
Nikka se oë gaan oop en kyk vas in syne. Wat sy daarin lees, laat haar hoop steeds opvlam. Hy wíl uitreik en haar soen, soos altyd, soos hy gewoond was om sy vrou te soen – met hartstog en oorgawe. Hy wíl. Maar hoekom hou hy terug?
“Ruan?” pleit sy.
Sy hande op haar skouers stoot haar saggies weg. “Dit sal nie reg wees nie.” Sy stem is skor.
“Nie rég nie? Hoekom nie?”
“Nie billik nie.”
Sy verstaan steeds nie, kyk vraend op na hom. “Teenoor wie?”
Haar keel klamp toe. Bedoel hy Stefni? Is hy te lojaal aan háár om sy eie vrou van sewe jaar te mag soen?
“Teenoor julle albei.” Hy tree agteruit en staan weg van haar, asof hy homself nie vertrou nie. “Ek kan nie verwagtinge skep en dan … dan miskien later dit weer uitsny en vernietig nie. Ek sal myself verag, myself haat.”
Sy hoor die pyn in sy stem, die wroeging. Op ’n vreemde manier verstaan sy. Maar in plaas van troos, vryf dit sout in die seer. Niks het verander nie, behalwe dat ’n emmer koue water op haar hoop omgekeer is.
Sy het haar aantrekkingskrag vir haar man oorskat. Hy is nie meer die smoorverliefde jong outjie van sestien wat glo sy is die son en die maan en die sterre, die spil waarom sy lewe wentel nie. Hy het gewoond geraak aan haar en die blink van verlief wees het dof geword. Sy het haarself vir hom aangebied, en hy het nee gesê. Nie toegelaat dat herinneringe en sentiment sy logika beïnvloed nie; nie kop verloor en toegelaat dat lyflike drange sy denke oorheers nie.
Hy worstel steeds om te kies tussen haar en die ander vrou. By wie om verwagtings te skep, en by wie om dit te vernietig.
“Ek is jammer, Nieks.”
“Moenie my so noem nie!” Sy vryf met haar gewrig oor haar oë, probeer om nie te huil nie.
“So ontsettend jammer …” herhaal hy en sug diep. “Ek weet nie hoe ek met myself sal kan saamleef nie.”
Sy kyk deur ’n tranewaas na hom. “Ruan, voel jy darem nog … iéts vir my? ’n Klein bietjie?”
Hy druk sy palm teen sy voorkop, vryf dit deur sy blonde kuif en agtertoe oor sy hare. “Natuurlik.” Hy trek sy asem diep in, sluk hoorbaar. “Meer as net ’n bietjie. Jy weet dit.”
“Het jy my nog lief?”
“Die tye saam met jou was die gelukkigste tyd van my lewe. Ek sal altyd … vir jou ’n gevoel hê.”
Dis nie ’n antwoord op wat sy gevra het nie.
“Kyk in my oë, Ruan,” dring sy aan. “Kyk my in die oë en sê vir my dis verby tussen ons, en jy het my nie meer lief nie.”
Hy wil nie. “Dit sal nooit verby wees tussen jou en my nie. Ek hoop ons kan vriende bly, kontak hou, al gebeur wat. Wie weet, as ek eendag dalk weer vry is …”
Die sin bly in die lug hang en dit lyk of hy na die regte woorde soek om dit te voltooi, maar dan blaf die honde buite en ’n motordeur klap toe. “Haai daar, mooiste!” roep Thys. “Is jy reg?”
Hy stap by die agterdeur in – en steek vas toe hy Ruan sien. “Môre,” groet hy, sy stem plat en sy gesig sonder uitdrukking.
Ruan