Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo
gees uit.”
“Oranje?”
“Ek bedoel die rookwolk, die rook was oranje.”
“En hy?”
“Kaal bolyf. ’n Aantreklike duiwel met spiere soos Daniel Craig en oë soos Sean Connery, goue oorbelle, goue Rolex.”
“Goue wát?” Regina giggel.
“Rolex en ’n selfoon – een van die heel nuutstes.”
“Oukei, different times call for different measures. Praat hy?”
“Ja, diep stem.”
“Your wish is my command?”
“Nee, suiwer Afrikaans. Hy’t gesê … Wag nou …”
Teen dié tyd krul Regina soos sy lag. “Wat?”
“Skone dame. U woord is my bevel.”
“Ag nee, dis outyds.”
“Wat? Dis mooi, dis sjarmant.”
“Goed, elke meisie het haar eie droom. Wat sê jy toe vir hom?”
Alinda se gesig val. “Ek was lelik.”
“Met wie?”
“Irmina, wie anders?”
“En?”
“Ek’t gesê hy moet haar vreugde steel, want sy’t myne gevat.”
Toe lyk Regina ernstig. Sy sit haar hand op Alinda se skouer en druk dit liggies. “Ag, Alinda …”
“Ek het nie besef ek sal hom so mis nie.” Alinda sug sidderend. “Hy was my vriend, Regina, my beste vriend.”
Regina kyk haar ernstig aan. “Ek sou nie my hoop op lampies en towergeeste stel nie. As ek jy was, sou ek self iets doen.”
9
Regina was reg oor die slaaf van die lamp. Want hy rig net mooi niks uit nie al borsel en vryf Alinda sy lampie so blink dat dit skitter, of die lig daarop skyn of nie. Al toets sy hom uit, gooi olie in en steek die lampie aan die brand, die rokie bly grys en dunnerig. En daar is nie die geringste teken van die slaaf wat veronderstel is om in die lampie te skuil nie.
In die dae en weke wat volg, moet Alinda saam met die ander verpleegsters toekyk hoe Danie Hartstog en die mooie Irmina al meer en al langer in mekaar se geselskap vertoef. Daar hang ’n sagte gloed om hulle en Irmina se glimlag word by die dag ouer en wyser, haar mond al sagter.
“Soos ryp pruime, so papperig en perserig,” sê Regina eendag katterig. Dit troos Alinda nie, want vir haar klink dit soos ’n baie raak beskrywing van ’n sexy, soenbare mond.
Een Saterdagoggend is hulle besig om ’n pasiënt vir ’n hartomleiding te prep en hulle praat saggies met mekaar. Die man is van die Al Sa’ud-familie en seker maar een van die prinse. Hy gluur hulle met sy donker oë aan, en te oordeel na die frons tussen sy oë is hy glad nie gediend met die twee uitlandse verpleegsters en hul vreemde taal nie. Hy reageer onwillig op Engels, terwyl Afrikaans sy oë senuweeagtig aan die knip sit. Alinda beduie vir Regina dat hulle liewer moet stilbly.
Die man het Donderdagnag ’n hartaanval gehad en omdat hy betyds by die hospitaal uitgekom het en heel Vrydag gemonitor kon word, was dit nie nodig om hom op die heilige dag te opereer nie. Alinda ken heelwat Arabiese woorde en troos hom in kort sinnetjies.
Hy kyk haar wantrouig aan, maar sy verduidelik in Arabies dat hy niks het om te vrees nie. Insha Allah stap hy oor drie weke hier uit – fris en gesond en sonder al die masjiene waaraan hy op die oomblik gekoppel is.
Die gedagte versterk hom blykbaar innerlik. Sy mond ontspan, hy maak sy oë toe en lê stokstil, sy hande op sy bors gevou – ’n waardige man, maar oorgewig en kortasem.
“Wie opereer – Danie?” vra Regina ná ’n ruk.
“Ja, Danie. Abdel Mahmoud en daai nuwe dokter Kassas assisteer.”
“Ek kyk vanoggend na hom.”
“Wie? Dokter Kassas?”
“Nee, Danie.”
“En?”
“Dink jy nie hy lyk besonder goed nie?”
“Ek sal nie juis kan sê nie.”
“Hoekom nie?”
“Ek stel nie belang in hoe hy lyk nie, dis al.”
“Jy sien hom tog elke dag.”
“Kan nie anders nie, ons werk saam.”
“Hy het verander.”
“Ja, sy nuutgevonde geluk moet seker iewers uitstraal.”
“Hy oefen.”
“Hy draf mos van altyd af.”
“Hy oefen met gewigte.”
“Eindelik. Hoe weet jy?”
“Ek’t gehoor hoe hy en Naguib praat. Nooit gedink Danie is ernstig nie, draf is nou eenmaal sy ding. Hy word so fris, dit raak ooglopend.”
Alinda maak of sy nie weet nie. Sy het wel deeglik opgelet, ’n paar keer al as hy klaar geopereer het en sy sien hom in sy operasiejas, moue opgerol. Ook sy skouers as hy wegstap nadat sy hom weer ’n slag ’n goeie afjak gegee het. Hy laat hang hulle nie meer nie, hy lig hulle en loop asof hy die koning van die oerwoud is, aanstaande skoonseun van ’n ryk oliesjeik.
Die waarheid is, hy is nog vriendelik met haar. Hy het haar ’n paar keer weer geSMS en gebel, maar dan antwoord sy nie. Hy probeer soms nog geselsies aanknoop, maar sy knip dit kort. Sy wil eenvoudig nie naby genoeg aan hom kom nie. Wanneer hy haar vra wat verkeerd is, antwoord sy met een woord: “Niks.”
Hy het haar drie dae nadat sy hom en Irmina in die restaurant betrap het, in die gang voorgekeer.
“Wat gaan aan met jou?”
“Hoe bedoel jy, wat gaan aan met my?”
“Jy loop sulke wye draaie om my, ek moes letterlik voor jou inspring om jou te keer.”
“Dis nie die eerste keer dat jy voor my inspring nie.”
Konstabel, het sy altyd geterg. Jy moes ’n verkeerskonstabel geword het, hulle maak so – stop jou in jou spore.
“Dis die eerste keer dat ek so sukkel om jou te vang. Jy vermy my. Hoekom?”
“Jy verbeel jou, Danie. Ek kan jou nie vermy nie, ons sien mekaar byna elke dag.”
“Ons praat nie meer nie.”
Jy het iemand anders gekry om mee te praat.
Sy het dit nie gesê nie, net weggekyk. Sou hy iets in haar houding agtergekom het?
“Wat pla jou?”
“Niks.”
“Het jy gister my SMS gekry?”
Sy het. A smile is a light in the window of the soul, indicating that the heart is at home. Vreeslik sentimenteel, maar paslik. Sy het dae laas reguit in sy oë gekyk en dae laas vir hom geglimlag.
“My foon was af.”
“Sit dit aan en lees jou SMS’e.”
“Ja, baas. Nog iets?”
“Moenie dat ons vriendskap skipbreuk ly nie.”
“Jy preek en dit pas nie by jou nie.”
“Ek moet iets sê, die stilte aan jou kant raak ondraaglik.”
“Danie, wat wil jy hê?”
“Die ou Alinda.”
“Goed, die ou Alinda. Wat is sy vir jou werd?”
“Ons