Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo
Arabiese krale pak en huis toe pos. Dis nie ’n goedkoop geskenk nie, maar dit kos darem nie tweeduisend rand nie.
Die assistent draai dit toe in bruinpapier. Alinda sit die pakkie in haar inkopiesak en stap aan. Sy soek Arabiese krale uit in die kralewinkel skuins oorkant. Deur die winkelvenster sien sy die ou mannetjie met die Omanse tulband aan die oorkant rondbeweeg. Sy verbeel haar hy kyk reguit na haar.
Sy betaal vir die krale. Die geskenk vir haar ma werk uit op vyfhonderd rial.
Drie winkels verder is ’n boekwinkel met tweedehandse boeke. Sy begeer nog steeds die lampie, maar voel minder skuldig om tussen die boeke te snuffel. Sy koop ’n biografie, King Fahd, Great Reformer, en ’n stokou verflenterde sagtebanduitgawe van Stories from the Arabian Nights.
Daarna maak sy ’n draai in die supermark, koop alles wat Danie nie gekoop het nie en nog meer. In die winkel word sy oorval deur ’n vreemde verlange na hom.
Weer tref dit haar: die magic tussen haar en Danie is weg, daar is niks meer oor nie.
Was daar ooit … magic?
Alinda kyk op haar horlosie. Oorgenoeg tyd vir ’n ligte middagete. Belaai met pakkies soek sy die naaste restaurant. Dis klein en intiem – die plekkie waar sy en Danie laas hul grootste en mees bevredigende rusie gehad het. Waaroor was dit? Sy kan skaars onthou. Oor Stephen Jay Gould en Vladimir Nabokov se skoenlappers of JK Rowling en Harry Potter? Sy en Danie het selde saamgestem. Soms het hulle wel, maar dan het hulle bloot om die pret daarvan teenoorgestelde standpunte ingeneem en daarby gebly, kom wat wil. Dit kon handuit ruk en dit het – laas toe hulle hier geëet het. ’n Bietjie wyn by die ete sou dalk kalmerend ingewerk het, maar hier in Riaad is wyn water. Toe raak sy kinderagtig en gooi hom met haar water. Hy het haar uitgelag en toe lag sy maar saam.
Alinda herken die hoofkelner. Hy is hoflik, maar toon geen teken dat hy haar ken nie. Mooi so. Of dalk is hy van plan om haar hierdie keer baie goed dop te hou.
“Table for two?” vra hy en toe weet sy: hy weet.
“One.”
Die verligting wat op sy gesig verskyn, is ooglopend. Sy ignoreer dit en volg hom na die gesinsafdeling en ’n eensame hoektafeltjie wat jou waarlik gedek staan vir een. Sy het lanklaas alleen geëet, Danie of een van haar vriendinne is altyd saam. Sy hou van geselskap, maar dis goed om ’n slag op haar eie te wees. Buitendien – sy het haar boeke.
Alinda sit haar pakkies neer. ’n Kelner kom met ’n bottel koel water en ’n glas. Hy sit die spyskaart voor haar neer. Sy het vooraf besluit op iets ligs en bestel samke hara – ’n oondgebakte visgereg voorgesit met ’n sous van groen soetrissie, knoffel, uie, koljander en brandrissie, gebraai in olie en gegeur met tamatiepasta, balsamiese asyn, gemaalde kaneel, sout en peper. Die knoffel sal haar seker môre nog minder onweerstaanbaar maak, maar sy is lus vir samke hara en sy verdien ’n smaaklike ete.
Sy skroef die waterbottel oop en gooi haar glas vol. Wyn sou darem baie lekker gewees het, ’n ligte rosé, goed verkil. Die Arabiere weet nie wat hulle mis nie. Alhoewel, te oordeel aan die verslaafdes wat hulle al in die hospitaal aangemeld het, is hier iewers ’n lewendige sluikhandel aan die gang. Die rykes neem ook maar hulle kans waar – hetsy in ’n private straler of die eerste vlug wat hulle uit Riaad kan kry. Een prinses het by haar gespog dat hulle elke tweede dag Parys toe vlieg om Franse cuisine te geniet en dat die Franse wyne so uitstekend is.
Wat geld nie alles kan koop nie …
Beslis nie geluk nie.
Dis skemer in die restaurant. Die middaggebede is pas afgehandel en die Arabiere sal binnekort begin opdaag. Ver regs van haar sit ’n tafel vol Amerikaners. Hulle is blond, blosend, groot gebou en blykbaar besig om die hele spyskaart van bo tot onder deur te werk. Hulle praat en lag baie, maar die klanke daarvan word gedemp deur Arabiese sitermusiek.
Alinda grawe in haar inkopiesak, die een van die boekwinkel. Sy blaai deur koning Fahd se biografie. Die foto’s is almal van hom en sy seuns, hom en sy kabinet, hom en oorsese besoekers. Geen gesinsfoto’s waar sy vrou of vroue ook poseer nie, geen dogtertjie in die omgewing nie, seuntjies net waar jy kyk. Daar is selfs foto’s waar hy hulle soen. Sy wonder of daar ooit foto’s geneem word van prinsesse, of hulle ooit liefde kry by hulle vader die koning?
Sy wil-wil Irmina jammer kry, maar onthou dan dat sy en haar susters bogemiddeld geseënd is. Daar mag dalk nie amptelike foto’s wees nie, maar hulle pa het hulle lief. Sal hy teleurgesteld wees as sy dogter die land verlaat agter ’n jong dokter van Afrika aan? Alinda kners op haar tande. Sy hoop nie hulle besluit om hulle in Suid-Afrika te vestig en dan loop sy haar in hulle vas in ’n hospitaal waar sy graag wil werk nie.
Die restaurant word voller. Sy hoor hoe mense inkom en plaasneem, maar steur haar min aan hulle. Sy bêre eers die koning se biografie. Eintlik het sy dit gekoop omdat sy nuuskierig is oor Irmina se pa, die prins. Sy wil weet hoe naby hul verwantskap aan die koning is, sodat sy Irmina kan ontmasker as sy nie ’n regte prinses is nie … Nee, sy sal dit nie doen nie. Dis nie in haar geaardheid nie. Maar nuuskierigheid is, en sy sal nie rus voor sy meer oor Irmina uitgevind het nie.
Stories from the Arabian Nights het ’n rooi lapomslag. Dis vuilgevat en uitgerafel. Eintlik moet sy dit eers met bensien of iets dergeliks skrop voor sy daaraan vat. Die omslag is eenvoudig: ’n geopende boek op gekrulde blare, skippies op ’n stormsee. Binne is daar outydse pentekeninge, ook mooi kleurprente. Al kry sy nie tyd om een van die stories te lees nie, kan sy dit solank deurkyk. Wanneer sy klaar is, sal sy eers moet kleedkamer toe gaan en haar hande was. Sy moet, want hulle is nie skoon nie – nie ná haar inkopies nie.
Aladdin and the wonderful lamp, lees sy die opskrif.
Ag, daardie lampie in die glaskas! As sy nie geweet het dis ’n storie nie, sou sy maklik kon dink daai een is die oorspronklike Aladdin-lampie.
Alinda glimlag. Sy het nou wel nie die lampie nie, maar sy het die storie en nou kan sy dit weer lees. Haar blik vang ’n paragraaf:
Aladdin took the wonderful lamp, rubbed it in the usual place, when the genie instantly appeared before him. ‘What do you wish?’ said he to Aladdin. ‘Attend to me, then,’ answered Aladdin, ‘you have hitherto brought me only what I wanted to eat and drink. I have now business for you of more importance. I have demanded of the sultan the Princess Badroulboudour, his daughter, in marriage.’
Alinda giggel.
Badroulboudour … Wat ’n naam vir ’n prinses! En die Engels is so sjarmant. Sy gaan hierdie weergawe dubbel en dwars geniet.
Die kelner bring skoon eetgerei, dek die tafel, ruil die waterglas om. Alinda lees hoe Aladdin deur die sultan gekul word, hoe hy sy dogter wat hy aan Aladdin beloof het met die seun van die grootvisier laat trou. En hoe Aladdin die gees beveel:
‘As soon as the bride and bridegroom shall be married, bring them instantly here.’
‘Master,’ replied the genie, ‘I will obey you.’
Vaagweg onthou Alinda hoe die arme bruidegom nagte lank in Aladdin-hulle se koue stoorkamertjie opgesluit was en hoe hy nooit sy huwelikspligte kon volvoer nie. Darem ’n lelike poets, een wat ’n mens kan oorweeg as jy op wraak ingestel is.
Sy klap die boek toe en bêre dit. Sy los haar pakkies op die vloer onder die tafel, vat haar handsak en stap ruskamer toe.
Daar is niemand behalwe sy nie. Die gebedskamertjie in die hoek se deur is toe. Sy voel altyd so aardig: om te dink die vroue moet hier kom bid en mans kry die geleentheid om na die naaste moskee te gaan. Hierdie ruskamer is aangenamer as die meeste – vroulik en geurig en versier met vars blomme. Sy was haar hande, trek die kopdoek reg. Dis so lastig.
Daar is donker kringe onder haar oë. Seker die skaduwees, want sy voel nie regtig soos sy lyk nie – of is sy besig om haarself te troos? Die res van die middag liewer omslaap, ’n gesigmasker gebruik, langer in die bad lê as gewoonlik. Vriendeliker wees met Danie, dan onthou hy dalk dat hulle laas nog vriende was.
Sy is besig om haar hande onder die droër te hou toe die deur van die hoekkamertjie oopgaan. Sy draai