Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo
vlees en bloed, met ’n hart wat warm daarin klop sodat sy arms teer om my kan vou en my kan wegvoer na onbekende plekke, na drome en eksotiese nagte onder ’n hemel vol skitterende sterre.
“Hoe voel jou migraine?” vra Sue Ellen in die advertensiepouse.
“Oukei,” sê Alinda heserig.
Sandy skreef haar oë. “Jy is die laaste tyd af, wat gaan aan?”
Alinda is lus en gee haar ’n dwars antwoord. Sandy het mos ook haar oog op Danie.
Gelukkig stuur Patience die sjokolade om. Daar is nog net drie in die boks oor.
“Liewer nie vir my nie, dankie,” sê Alinda.
“Beter so, sjokolade is baie sleg vir ’n migraine,” beaam Patience en vat vir haarself nog een.
Sue Ellen eet die ander twee. “Van môre af nie meer ’n tjoklit oor my lippe nie,” verklaar sy plegtig.
“Famous last words,” brom Sandy.
Sue Ellen kan niks sê nie, want dis die waarheid. En skielik kry Alinda Sue Ellen uit die diepte van haar hart jammer. Dis vreeslik as kos jou enigste troos is. Sy het darem nog vir Danie … gehad.
“Beste is, mens moet iets kry om te doen, soos … kraleborduurwerk of juwele maak.”
“Was al daar, het dit al probeer,” sug Sue Ellen. Gelukkig is die advertensieflitse verby en niemand hoef verder uit te brei nie.
Hulle kan vir ’n wyle vergeet van die nadele van vrouwees in ’n vreemde land waar vroue nie veel meer as vloermatjies is nie, en waar enkellopende mans wat dieselfde Westerse agtergrond en kultuur as hulle het so skaars is dat as jy een kry, jy hom – sy foto – kan raam en op jou kaggelrak uitstal. Sy vaste vorm sal nie lank vertoef nie, want hy is in transit, op pad na die volgende, beter, meer betalende internasionale werksgeleentheid.
Sy voete gaan nie rus vind nie voor hy te oud is om te besef dat verhoudings wat saak maak nie uit enkele nagte van passie bestaan nie, maar uit lewenslange verbintenisse. Teen daardie tyd is hy ook so afgetakel dat geen vrou hom meer wil hê nie.
6
“Vroue raak ook al so,” sê Regina toe sy en Alinda die volgende middag ná werk in ’n koffiekroeg in die Kingdom-inkoopsentrum sit en kuier.
Alinda roer haar koffie. “Soms voel ek so outyds, my ouma se dogter, byna Victoriaans.”
Regina giggel. “Ek ook.”
“Ek het altyd gedink ek’s bevry, ek sal loop waar ek wil en werk waar ek wil. G’n man of kind sal my ooit bind nie, ek doen my eie wasgoed en kook my eie kos, ek wil nie eens ’n kat of ’n hond hê nie – geen werkskontrak wat langer as ’n jaar hou nie. Maar deesdae voel dit so of ek besig is om op ’n los matjie te dans, een wat enige oomblik onder my voete uitgepluk gaan word.”
“Dalk is jy te lank in Riaad.”
“Ja, dalk het dit te veel soos ‘die huis’ begin voel, en nou raak ek skielik bang om weer aan te beweeg.”
“Nog ses maande vir jou …”
“Vyf.”
“Ek gaan Oktober terug.”
“Is jy nog hier vir my verjaardag?”
“Ek is bevrees nie, maar ons kan dit vier voor ek gaan.”
Alinda frommel die leë suikersakkies op en gooi dit in haar koppie. “Dit sal nie dieselfde wees nie.”
“Ek weet, mens wil graag op die regte dag verjaar.”
“Dis nie die verjaardag nie. Dis oor jy weggaan. Ek glo nie ek sal kan uithou sonder jou nie.”
“Sue Ellen en Sandy is nog hier.”
“Hulle is net woonstelmaats, nie vriendinne nie – nie soos jy nie.”
“Jy het nog vir …”
“Vir …?”
“Ek wou sê …
“Danie.”
“Jip.”
“Nee wat, Regina, ons vriendskap is iets van die verlede. Ek het hom vandag nie eens gesien nie, net in die verbyhaas en dis al.”
“Daar was darem al sulke dae, sulke tye.”
“Ja, maar nie onder sulke omstandighede nie.”
Regina krap die laaste krummels sjokoladekoek op haar bordjie bymekaar. Sy druk dit met haar vurk vas, maar eet dit nie. Sy kyk op en wys na Alinda se bordjie waar die dadelmuffin nog feitlik onaangeraak lê. “Eet jou muffin dat ons kan loop.”
“Ek sal ’n nuwe kamermaat moet kry,” sê Alinda.
“Ek hoop van harte dis ’n gawe mens.”
“Niemand kan gawer as jy wees nie.”
Regina kyk stip na haar. “Alinda, jý is die gawe een. Jy was al ’n jaar hier, toe kom ek eers hier aan – so affie plaas en so groen soos … soos ’n Granny Smith-appel. Was dit nie vir jou nie, het ek dit nie gemaak nie.”
Alinda lag. “Ek het genoeg ondervinding opgedoen vir twee.”
Regina se oë rek. “Praat van twee … Ek dag hulle gaan verbyloop. Moet jou waarsku. Hier kom hulle.”
“Wie?”
“Danie en Irmina.”
Alinda voel hoe sy warm word; haar kopvel begin tintel en haar keel trek styf. Sy gryp die piering van die koppie wat voor haar staan aan weerskante vas en pluk dit nader.
“Danie en … wie?”
Die koppie wankel gevaarlik en Regina moet oorbuk om te keer. “Prinses Irmina,” fluister sy.
“Is sy nie veronderstel om te slaap nie?”
“Sy het drie dae vry. Kyk jy nie op die rooster nie?”
“Ja, maar ek stel nie belang in haar nagskof nie.”
“Agter jou. Hulle het ons gesien.” Sy druk Alinda se hand. “Wees sterk, vriendin.”
Alinda voel hoe die bloed van haar onverskrokke James Norval- en Sarel Cilliers-voorsate in haar are begin kook. In haar kop tel sy tot tien in Afrikaans en dan weer tot tien in Arabies. Sy vleg haar vingers onder die tafel op haar skoot inmekaar om hulle bewing te bedwing.
Danie lyk soos ’n kat wat room gesteel het en Irmina is so swaar gesluier, g’n mens kan aflei of sy uit is op besigheid of plesier nie.
“Kyk wie’s hier!” groet Danie.
“Ons het vanoggend by die werk gegroet,” sê Alinda styf.
“O ja, ek het vergeet. Jy’t so vinnig by my verbygehardloop, al wat ek gesien het, was ’n vaal streep.”
“Ek hét gegroet.” Vaal streep, nogal. Vaal!
“Dan het ons seker.”
“Doen iets uit gewoonte, dan doen jy dit later sonder om te dink. Hello, Irmina, enjoying yourself?” Moet sy so stroperig-neerhalend klink?
Danie frons, maar Regina red die situasie. “Julle moet die sjokoladekoek probeer, dis baie beter as die dadelmuffins.”
“What is she referring to?”
“Chocolate cake.”
“O, such temptation,” sug die prinses.
Ja, Irminatjie, en sjokoladekoek is nie die enigste nie. Ek sien dit in jou oë, besluit Alinda.
“You can afford it,” sê Regina gesellig.
“I told Danny I can, but today is his treat.”
Alinda frons en Regina