Racer. Katy Evans

      Wchodzę na trybuny zadowolona, że nie ma zbyt wielu ludzi – to dzień ćwiczeń, a nie wyścigu.

      Na drugim końcu trybun siedzi ciemnowłosy mężczyzna o przyprószonych siwizną skroniach, ubrany w dżinsy i białą koszulę. Idę w jego stronę i zajmuję miejsce dwa siedzenia przed nim.

      – Synu! – woła ów facet, przekrzykując warkot silników, a mnie serce zamiera, bo po schodach idzie nieznajomy, któremu staranowałam samochód.

      Potem serce zaczyna mi bić tak głośno, że aż spuszczam głowę, ale i tak przyglądam się idącemu mężczyźnie kątem oka.

      Odchrząkuję i wyjmuję marker oraz listę kierowców. Mam na niej nazwiska ośmiu mężczyzn, którym chciałabym się przyjrzeć. Na samym dole zapisałam też dane wszystkich pozostałych kierowców IndyCar. Tak na wszelki wypadek.

      – Nie byłeś dziś na siłowni – mówi siedzący za mną mężczyzna.

      – Jezu, tato, perspektywa skończenia ze zmasakrowaną twarzą jakoś do mnie nie przemawia.

      Rozlega się niski śmiech jednego z mężczyzn, a potem znów odzywa się ten, którego auto dziś uszkodziłam. Ma bardzo głęboki głos.

      – Gdzie jest Iris?

      – Poszła po wodę.

      Na schodach pojawia się około osiemnastoletnia dziewczyna, która zmierza w stronę mężczyzn siedzących za moimi plecami. Odwracam się przez ramię i mój żołądek robi fikołka, kiedy widzę, jak ona i humorzasty przystojniak się przytulają. Potem dziewczyna siada u jego boku.

      Wydaje się przy nim taka drobna.

      On jest wielki, muskularny i zbyt cudowny, abym potrafiła to opisać.

      Okej, a więc ma dziewczynę. Wielka mi rzecz. Oboje są niesamowicie piękni – mają ciemne włosy i wyglądają tak, że mogliby pracować w modelingu. No i co z tego? Pozostaje tylko pogratulować. Nie przyjechałam na Florydę romansować. Jestem tu w sprawach zawodowych.

      Lecz przelotny romans nagle zaczyna mi się wydawać atrakcyjną perspektywą. Nic poważnego. Poważne związki nie wchodzą w grę. Ale może coś… co pozwoliłoby mi się zrelaksować. Oderwać rozszalałe myśli od spraw związanych z potrzebami ciała.

      Nie mogę jednak stłumić w sobie zaciekawienia tym mężczyzną. Mam wrażenie, że patrzy na mnie. Studiuję listę i czuję, jak jego wzrok wwierca się w moją czaszkę niczym wiązka lasera.

      Nerwowo wciągam powietrze do płuc i ukradkiem oglądam się za siebie. Młodszy z mężczyzn wkłada ręce do kieszeni i nasze spojrzenia się spotykają. Przyłapawszy mnie na spoglądaniu, unosi brwi i uśmiecha się.

      Jego tata też się w niego wpatruje. Z marsową miną.

      Mówi coś do syna, ale nie doczekuje się odpowiedzi. Przystojniak posyła mi kąśliwy uśmieszek.

      Nie odwzajemniam go. Nie potrafię jasno myśleć.

      Młody mężczyzna wstaje i rusza schodami w moją stronę.

      „Cholera”.

      Wracam wzrokiem do kartki. Przystojniak podchodzi do mnie, pochyla się nad moim ramieniem i zaczyna czytać sporządzoną przeze mnie listę, a ja nagle czuję, że jego ciało znajduje się zbyt blisko mojego.

      Pachnie mydłem. Nie perfumami, tylko mydłem.

      Czysty i męski. Tak po prostu.

      Coś w tym naturalnym zapachu sprawia, że do ust napływa mi ślina. Przełykam ją nerwowo.

      – Ten jest zbyt wolny na prostych. – Nieznajomy stuka palcem w nazwisko na szczycie mojej listy. W odpowiedzi usiłuję schować kartkę pod swoją torbą, ale jej część wystaje spod spodu.

      – Wiesz dużo o samochodach, co? – Krzywię się, walcząc z ciepłem, które ogarnia moje ciało, gdy przystojniak obdarza mnie uśmiechem i podchodzi do siedzenia obok mnie. – Tym bardziej szkoda, że nie potrafisz się kulturalnie zachować za kółkiem – dodaję.

      Nieznajomy uśmiecha się jeszcze szerzej i siada obok mnie, całej miękkiej i słabej. Znów spogląda na moją kartkę.

      – Lista pozycji do zaliczenia przed śmiercią? – pyta.

      „Co?”

      – Nie! – Wybucham śmiechem. – Nie, to… Nie! – Nagle zdaję sobie sprawę, o co mu chodzi.

      – Czy mogę wysunąć sugestię?

      – Możesz, ale to nie oznacza, że ją przyjmę.

      Przystojniak wyciąga listę spod torby, a potem bierze długopis z mojej dłoni i przekreśla wszystkie nazwiska jedną linią. Następnie kładzie kartkę na swoich na oko bardzo twardych udach, aby napisać na niej jedno słowo: „Racer”.

      – Czy to… Co to oznacza? – pytam zdezorientowana.

      Puszcza do mnie oko, oddając mi kartkę.

      – Bądź mądra i potraktuj tego gościa jako numer jeden na swojej liście pozycji do zaliczenia.

      Śmieję się. I rumienię. „Boże, czy on mnie prosi, abym go zaliczyła?” Czy „Racer” to jego imię? Nie, niemożliwe.

      – To nie jest lista pozycji do zaliczenia. Szukam kierowcy.

      – Tak się składa, że znam najlepszego kierowcę na świecie.

      – Czyżby?

      – Owszem.

      – Chciałabym go poznać. A potem zobaczyć w akcji. Wtedy będę mogła zdecydować, czy przyznać ci rację.

      – Zrobisz to bez wątpienia. – Nieznajomy nie odrywa ode mnie wzroku. Kiedy tak unosi kąciki ust, wygląda pyszałkowato. – To może zrobimy tak, że jeśli przyznasz mi rację, to będziesz musiała naprawić moje auto, okej?

      – A jeśli nie przyznam?

      – To ja kupię ci nowiusieńki samochód.

      – Nieźle. Widzę, że jesteś bardzo pewny swego.

      Przystojniak tylko uśmiecha się z przekąsem, a te cholernie obłędne oczy znów zaczynają migotać.

      Parskam śmiechem i całe moje zmęczenie ulatuje.

      – To kim jest ten Racer? To ty? Czy ten kierowca, o którym mówiłeś?

      Uśmiech mojego rozmówcy blednie, a jego oczy znów zaczynają pochłaniać moją twarz. Kiedy ponownie się odzywa, jego głos wydaje się niższy i zachrypnięty.

      – Zjedz ze mną kolację, to omówimy ten temat tak dogłębnie, jak tylko będziesz chciała.

      „Boże, czy on gapi się na moje usta?”

      „Czy ja gapię się na jego usta?”

      – Nie mogę. To znaczy mogłabym, ale… Jestem tu służbowo. Nie mam czasu na kolacyjki. Nawet jeśli umieram z głodu.

      Przystojniak