Zbawiciel. Leszek Herman

      Rozdział 4

      Piątek 26 lipca,

      Bazylika archikatedralna św. Jakuba,

      późnym wieczorem

      Plac Orła Białego na Starym Mieście rozbrzmiewał śmiechem i muzyką dochodzącymi z licznych restauracji i kawiarenek. Powoli pogrążał się w aksamitnym półmroku długiego letniego wieczoru. Na wschodzie, nad wysokimi dachami budynków z lat sześćdziesiątych całkiem udatnie wpisanymi w miejsca po dawnych kamieniczkach, rozlewała się już czerń, na zachodzie, nad pałacem Pod Globusem, siedzibą Akademii Sztuki, niebo jaśniało jeszcze czerwienią i fioletem.

      Południową pierzeję placu zamyka ogromna bryła katedry, morze czerwonych cegieł nakryte oceanem blachy miedzianej. Nad wzniesioną w dwunastym wieku bazyliką góruje stujedenastometrowa wieża, która czyni szczecińską świątynię najwyższym kościołem w Polsce. Nie licząc oczywiście Lichenia, ale kto by tam brał pod uwagę Licheń. Przed wojną wieża była jeszcze wyższa, ale zbombardowana przez aliantów runęła malowniczo i katastroficznie na korpus kościoła, niszcząc kilkusetletnią drewnianą więźbę, część gotyckich sklepień, a także dachy sąsiednich kamienic. Odbudowano ją dopiero w dwa tysiące ósmym roku.

      Główne, używane dzisiaj wejście do katedry usytuowane jest w bocznej elewacji, od strony placu, ale tego lata prace konserwatorskie przy północnej ścianie kościoła spowodowały, że do wnętrza wiodły tylko ogromne wierzeje z brązu w fasadzie zachodniej. Pod samą wieżą, wznoszącą się nad niewielkim placykiem, na którym do wojny, na wysokim postumencie stało popiersie szczecińskiego kompozytora Carla Loewe. Dzisiaj stoi tutaj posąg Matki Boskiej.

      Na powoli pogrążający się w mroku placyk przed wejściem do katedry przez otwarte drzwi wylewało się światło z wnętrza kościoła. Pod ścianami świątyni stało parę osób zatopionych w cichych rozmowach, a ze środka dobiegały dźwięki muzyki. Międzynarodowy Festiwal Organowy jak co roku przyciągnął do katedry tłum miłośników muzyki poważnej, którzy słuchali właśnie w skupieniu preludium organowego Johanna Sebastiana Bacha.

      Dwie kobiety oderwały się od niewielkiej grupki palących papierosy osób i ruszyły w kierunku wejścia. Minęły wykute z brązu otwarte na oścież wrota, nad którymi wyryty był napis „Otwórzcie drzwi Chrystusowi”, weszły do nawy głównej i, starając się robić jak najmniej hałasu, zajęły swoje miejsca. Środkowa nawa, nakryta niebotycznymi sklepieniami, z których zwieszały się żyrandole, biegła wprost ku prezbiterium, gdzie nad współczesnym stołem ołtarzowym wisiał tryptyk zbudowany ze zniszczonych ołtarzy z kilku pomorskich kościołów. Do roku czterdziestego czwartego stał w tym miejscu ogromny, sięgający aż do sklepienia barokowy ołtarz wykonany przez pomorskiego rzeźbiarza Erharda Löfflera.

      Muzyka przelewała się nad głowami pogrążonych w ciszy słuchaczy, rozbrzmiewający od dłuższego czasu główny temat utworu właśnie powoli zbliżał się do kody. Głębokie tony organów cichły, przygotowując słuchaczy do finału, gdy nagle wnętrzem katedry targnął wybuch.

      Właściwie nie był jakiś spektakularny, bardziej przypominał wystrzał z pistoletu lub odpalenie ogni sztucznych, ale w ogromnym, sklepionym wnętrzu przypominał detonację.

      W kościele rozległy się krzyki kilku przestraszonych kobiet, a siedzący najbliżej wybuchu poderwali się w ławkach i rozglądali z przerażeniem dookoła.

      Do preludium Bacha wkradł się fałszywy ton, po czym organy zamilkły.

      W nawach katedry narastała panika. Kilka osób siedzących po zewnętrznych stronach ław kościelnych rzuciło się pospiesznie do wyjścia.

      Jakaś kobieta nagle zadarła głowę i krzyknęła głośno, patrząc na szczyt nawy głównej. Kilka osób powędrowało wzrokiem za jej spojrzeniem, a po chwili cała zgromadzona w kościele publika z osłupieniem obserwowała przedziwne widowisko.

      Z kołyszącego się z cichym skrzypieniem żyrandola, wirując i migocząc w światłach kinkietów, na głowy zdezorientowanych gości festiwalu organowego spadał deszcz malutkich kolorowych iskierek.

      Dopiero gdy kilka sfrunęło na elegancką czarną suknię jakiejś nobliwej starszej pani i osiadło na jej ramieniu, okazało się, że to płatki kwiatów.

      To były setki migotliwie łopoczących płatków kwiatów, które po chwili miękkim dywanem zasłały kamienną posadzkę kościoła.