A Student's Commentary on Ovid's Metamorphoses Book 10. Shawn O'Bryhim

A Student's Commentary on Ovid's Metamorphoses Book 10 - Shawn O'Bryhim


Скачать книгу

      miratur magis. et cursus facit ipse decorem. 590

      aura refert ablata citis talaria plantis,

      tergaque iactantur crines per eburnea, quaeque

      poplitibus suberant picto genualia limbo.

      inque puellari corpus candore ruborem

      traxerat, haud aliter quam cum super atria velum 595

      candida purpureum simulatas inficit umbras.

      dum notat haec hospes, decursa novissima meta est

      et tegitur festa victrix Atalanta corona.

      non tamen eventu iuvenis deterritus horum 600

      constitit in medio vultuque in virgine fixo

      ‘quid facilem titulum superando quaeris inertes?

      mecum confer’ ait. ‘seu me fortuna potentem

      fecerit, a tanto non indignabere vinci.

      namque mihi genitor Megareus Onchestius, illi 605

      est Neptunus avus, pronepos ego regis aquarum,

      nec virtus citra genus est. seu vincar, habebis

      Hippomene victo magnum et memorabile nomen.’

      talia dicentem molli Schoeneia vultu

      aspicit et dubitat, superari an vincere malit. 610

      atque ita ‘quis deus hunc formosis’ inquit ‘iniquus

      perdere vult caraeque iubet discrimine vitae

      coniugium petere hoc? non sum, me iudice, tanti.

      nec forma tangor (poteram tamen hac quoque tangi)

      sed quod adhuc puer est. non me movet ipse, sed aetas. 615

      quid quod inest virtus et mens interrita leti?

      quid quod ab aequorea numeratur origine quartus?

      quid quod amat tantique putat conubia nostra

      ut pereat, si me fors illi dura negarit?

      dum licet, hospes, abi thalamosque relinque cruentos. 620

      coniugium crudele meum est. tibi nubere nulla

      nolet, et optari potes a sapiente puella.

      cur tamen est mihi cura tui tot iam ante peremptis?

      viderit. intereat, quoniam tot caede procorum

      admonitus non est agiturque in taedia vitae. 625

      occidet hic igitur, voluit quia vivere mecum,

      indignamque necem pretium patietur amoris?

      non erit invidiae victoria nostra ferendae.

      sed non culpa mea est. utinam desistere velles,

      aut, quoniam es demens, utinam velocior esses. 630

      at quam virgineus puerili vultus in ore est.

      a, miser Hippomene, nollem tibi visa fuissem.

      vivere dignus eras. quod si felicior essem,

      nec mihi coniugium fata importuna negarent,

      unus eras cum quo sociare cubilia vellem.’ 635

      dixerat, utque rudis primoque cupidine tacta,

      quid facit ignorans amat et non sentit amorem.

      iam solitos poscunt cursus populusque paterque,

      cum me sollicita proles Neptunia voce

      adsit’ ait ‘nostris et quos dedit adiuvet ignes.’

      detulit aura preces ad me non invida blandas.

      motaque sum, fateor, nec opis mora longa dabatur.

      est ager, indigenae Tamasenum nomine dicunt,

      telluris Cypriae pars optima, quem mihi prisci 645

      sacravere senes templisque accedere dotem

      hanc iussere meis. medio nitet arbor in arvo,

      fulva comas, fulvo ramis crepitantibus auro.

      hinc tria forte mea veniens decerpta ferebam

      aurea poma manu nullique videnda nisi ipsi 650

      Hippomenen adii docuique quis usus in illis.

      signa tubae dederant, cum carcere pronus uterque

      emicat et summam celeri pede libat harenam.

      posse putes illos sicco freta radere passu

      et segetis canae stantes percurrere aristas. 655

      adiciunt animos iuveni clamorque favorque

      verbaque dicentum ‘nunc, nunc incumbere tempus.’

      Hippomene, propera. nunc viribus utere totis.

      pelle moram. vinces.’ dubium, Megareius heros

      gaudeat an virgo magis his Schoeneia dictis. 660

      o quotiens, cum iam posset transire, morata est

      spectatosque diu vultus invita reliquit.

      aridus e lasso veniebat anhelitus ore

      metaque erat longe. tum denique de tribus unum

      fetibus arboreis proles Neptunia misit. 665

      obstipuit virgo nitidique cupidine pomi

      declinat cursus aurumque volubile tollit.

      praeterit Hippomenes. resonant spectacula plausu.

      illa moram celeri cessataque tempora cursu

      corrigit atque iterum iuvenem post terga relinquit. 670

      et rursus pomi iactu remorata secundi

      consequitur transitque virum. pars ultima cursus

      restabat. nunc’ inquit ‘ades, dea muneris auctor.’

      inque latus campi, quo tardius illa rediret,

      iecit ab obliquo nitidum iuvenaliter aurum. 675

      an peteret, virgo visa est dubitare. coegi

      tollere et adieci sublato pondera malo

      impediique oneris pariter gravitate moraque.

      neve meus sermo cursu sit tardior ipso,

      praeterita est virgo. duxit sua praemia victor. 680

      ferret, Adoni, fui? nec grates inmemor egit

      nec mihi tura dedit. subitam convertor in iram,

      contemptuque dolens ne sim spernenda futuris

      exemplo caveo meque ipsa exhortor in ambos. 685

      templa, deum Matri quae quondam clarus Echion

      fecerat ex voto, nemorosis abdita silvis,

      transibant et iter longum requiescere suasit.

      illic concubitus intempestiva cupido

      occupat Hippomenen a numine concita nostro. 690

      luminis exigui fuerat prope templa recessus,

      speluncae similis, nativo pumice tectus,

      religione sacer prisca, quo multa sacerdos

      lignea contulerat veterum simulacra deorum.

      hunc init et vetito temerat sacraria probro. 695

      sacra


Скачать книгу