A Student's Commentary on Ovid's Metamorphoses Book 10. Shawn O'Bryhim

A Student's Commentary on Ovid's Metamorphoses Book 10 - Shawn O'Bryhim


Скачать книгу
repellit

      ver hiemem Piscique Aries succedit aquoso, 165

      tu totiens oreris viridique in caespite flores.

      te meus ante omnes genitor dilexit et orbe

      in medio positi caruerunt praeside Delphi,

      dum deus Eurotan inmunitamque frequentat

      Sparten. nec citharae nec sunt in honore sagittae. 170

      immemor ipse sui non retia ferre recusat,

      non tenuisse canes, non per iuga montis iniqui

      ire comes, longaque alit adsuetudine flammas.

      iamque fere medius Titan venientis et actae

      noctis erat spatioque pari distabat utrimque. 175

      corpora veste levant et suco pinguis olivi

      splendescunt latique ineunt certamina disci.

      quem prius aerias libratum Phoebus in auras

      misit et oppositas disiecit pondere nubes.

      reccidit in solidam longo post tempore terram 180

      pondus et exhibuit iunctam cum viribus artem.

      protinus inprudens actusque cupidine lusus

      tollere Taenarides orbem properabat. at illum

      dura repercusso subiecit pondere tellus

      in vultus, Hyacinthe, tuos. expalluit aeque 185

      quam puer ipse deus conlapsosque excipit artus.

      et modo te refovet, modo tristia vulnera siccat,

      nunc animam admotis fugientem sustinet herbis.

      ut, siquis violas riguoque papavera in horto 190

      liliaque infringat fulvis horrentia linguis,

      marcida demittant subito caput illa gravatum

      nec se sustineant spectentque cacumine terram,

      sic vultus moriens iacet et defecta vigore

      ipsa sibi est oneri cervix umeroque recumbit. 195

      ‘laberis, Oebalide, prima fraudate iuventa,’

      Phoebus ait ‘videoque tuum, mea crimina, vulnus.

      tu dolor es facinusque meum. mea dextera leto

      inscribenda tuo est. ego sum tibi funeris auctor.

      quae mea culpa tamen, nisi si lusisse vocari 200

      culpa potest, nisi culpa potest et amasse vocari.

      atque utinam pro te vitam tecumve liceret

      reddere. quod quoniam fatali lege tenemur,

      semper eris mecum memorique haerebis in ore.

      te lyra pulsa manu, te carmina nostra sonabunt, 205

      flosque novus scripto gemitus imitabere nostros.

      tempus et illud erit, quo se fortissimus heros

      addat in hunc florem folioque legatur eodem.’

      talia dum vero memorantur Apollinis ore,

      ecce cruor, qui fusus humo signaverat herbas, 210

      desinit esse cruor, Tyrioque nitentior ostro

      flos oritur formamque capit quam lilia, si non

      purpureus color his, argenteus esset in illis.

      non satis hoc Phoebo est (is enim fuit auctor honoris).

      ipse suos gemitus foliis inscribit et AI AI 215

      flos habet inscriptum funestaque littera ducta est.

      nec genuisse pudet Sparten Hyacinthon honorque

      durat in hoc aevi celebrandaque more priorum

      annua praelata redeunt Hyacinthia pompa.

      at si forte roges fecundam Amathunta metallis 220

      an genuisse velit Propoetidas, abnuat aeque

      atque illos, gemino quondam quibus aspera cornu

      frons erat, unde etiam nomen traxere Cerastae.

      ante fores horum stabat Iovis Hospitis ara.

      ignarus sceleris quam si quis sanguine tinctam 225

      advena vidisset, mactatos crederet illic

      lactantes vitulos Amathusiacasque bidentes.

      hospes erat caesus. sacris offensa nefandis

      ipsa suas urbes Ophiusiaque arva parabat

      peccavere meae? quod’ dixit ‘crimen in illis?

      exilio poenam potius gens inpia pendat

      vel nece vel si quid medium est mortisque fugaeque.

      idque quid esse potest, nisi versae poena figurae?’

      dum dubitat, quo mutet eos, ad cornua vultum 235

      flexit et admonita est haec illis posse relinqui

      grandiaque in torvos transformat membra iuvencos.

      sunt tamen obscenae Venerem Propoetides ausae

      esse negare deam. pro quo sua numinis ira

      corpora cum fama primae vulgasse feruntur. 240

      utque pudor cessit, sanguisque induruit oris,

      in rigidum parvo silicem discrimine versae.

      quas quia Pygmalion aevum per crimen agentis

      viderat, offensus vitiis quae plurima menti

      femineae natura dedit, sine coniuge caelebs 245

      vivebat thalamique diu consorte carebat.

      interea niveum mira feliciter arte

      sculpsit ebur formamque dedit, qua femina nasci

      nulla potest operisque sui concepit amorem.

      virginis est verae facies quam vivere credas 250

      et, si non obstet reverentia, velle moveri.

      ars adeo latet arte sua. miratur et haurit

      pectore Pygmalion simulati corporis ignes.

      saepe manus operi temptantes admovet, an sit

      corpus an illud ebur, nec adhuc ebur esse fatetur. 255

      oscula dat reddique putat loquiturque tenetque

      et credit tactis digitos insidere membris

      et metuit pressos veniat ne livor in artus.

      et modo blanditias adhibet, modo grata puellis

      munera fert illi: conchas teretesque lapillos 260

      et parvas volucres et flores mille colorum

      liliaque pictasque pilas et ab arbore lapsas

      Heliadum lacrimas. ornat quoque vestibus artus,

      dat digitis gemmas, dat longa monilia collo,

      aure leves bacae, redimicula pectore pendent. 265

      cuncta decent. nec nuda minus formosa videtur.

      conlocat hanc stratis concha Sidonide tinctis

      adpellatque tori sociam adclinataque colla

      mollibus in plumis tamquam sensura reponit.

      festa dies Veneris tota celeberrima Cypro 270


Скачать книгу