Həyat sandığı. Zaur Pənahov
qapıya çırpmağa başlayanda, Eçso növbəti otağın sütunlarının dözümlülüyünü yoxlayırdı. Çoxu birtəhər ayaq üstə dururdu. Uçurmağı bacarardı, amma əsas o idi ki, özü uçqunların altında qalmasın.
Qılıncını qınına salan gənc nakrin bu dəfə qapını bağlamadı. Otağın düz girişində durub gözlədi. Olduğu otaqla birlikdə yalnız üç dənə otaq qalmışdı. Sahib olduğu həyat enerjisi az olsa da iki-üç zərbə dalğasına kifayət edirdi. Riskli, amma təsirli plan qurmuşdu.
Qapı kiliddən qırılaraq açıldı. Vidraların çıxmağı ilə qaçmağa başlayan Eçso, ilk sütunu sehr dalğası ilə aşırdı. Elə həmin an çökən tavan bir neçə vidranı yerindəcə öldürmüşdü. Yenə də, sağ qalanlar Eçsonu hələ də təqib edirdilər. Eçso arxasınca gələn vidralardan daha da uzaqlaşaraq otağın qalan iki sütununu birdən uçurdu və özünü çətinliklə növbəti otağa atdı.
Mədəsi bulanırdı və gözünə qırmızı nöqtələr görünürdü. Bədənində hələ sehr qalsa da əzələləri tamam gücdən düşmüşdü. Birtəhər ayağa qalxıb geri çevrildi. Böyük daş parçalarının altında qalan vidralar çoxdan ölmüş, sağ qalanlar isə incə bir zingilti ilə can verirdilər. Qulağına sürtünən daş səsləri gələn Eçso, birtəhər növbəti otağa keçdi, sonra axırıncı otağa kimi qaçdı. Sonuncu otaqdan başqa bütün otaqlar onun ardınca yavaş-yavaş uçmağa başlamışdı. Sütunlar və böyük daş parçaları gurultu ilə çökərkən Eçso sakitcə baxmaqdan başqa heç nə etmədi.
Hər şey qaydasına düşüb, tozla birlikdə sükut çökən zaman nakrin təngnəfəs dizləri üzərinə çöküb “Bu nə işdir başıma gəlir?” öz-özünə deyinməyə başladı. “Belə sınaq olar?! Bunlar dəli olub nədi! Məni öldürmək istəyirlər?!”
Su qabını çıxarıb başına çəkdi və qab boşalana kimi içdi. Gözünü açdıqda qarşısında üzü örtülü bir döyüşçü görüb cəld ayağa qalxdı.
“Sən kimsən!” deyə soruşdu.
Döyüşçü bir neçə döyüntü dayanıb qapıya tərəf getməyə başladı. Metha paltarına bənzər geyimi, çiyinlərindən yerə kimi uzanan qara mantiyası vardı.
“Kimsən sən?” Eçso yenidən arxasından səsləndi “Dayan. Müşahidəçisən? Bütün bunlar nə deməkdi?”
Yad döyüşçü qapını açan zaman Eçso əlini onun çiyninə atdı. Sualını təkrarlamağa macal tapmamış döyüşçü elə onun əlinin altındaca qara alovlara çevrilib yox oldu. Bu, gənc nakrin üçün gün ərzində baş verən bir çox hadisədən daha gözlənilməz olmuşdu. Sanki yorğun zehni ona oyun oynayırdı. Geri addımlayaraq dəli kimi ətrafına baxarkən nə etdiyini heç özü də bilmirdi. Sonra həmin səsi yenə eşitməyə başladı. Getdikcə artan saysız vidranın ayaq səsləri. Səs aralı qapıdan gəlirdi. Eçso qapını açıb daha diqqətlə dinlədi və qəfil ağır taxta qapını çırparaq pilləkənlə meydana düşdü. Ayağını torpağa yenicə basmışdı ki, taxta qapı elə ilk zərbədə tikələndi. Bu səs, son çarə kimi qəfəsə doğru qaçan gənc nakrinin sürətini daha da artırdı. Vidralar sudan qaçan siçan sürüsü kimi qaynaşırdılar.
Eçso qaçarkən tikilinin digər hissələrinə baxırdı. Demək olar ki, hər qapıdan vidra sürüləri qaynaşırdı. Onu təqib edən vidraların ayaq səslərini az qala iyirmi addım arxadan eşidirdi. Qəfil dayanıb əlini qılıncına atdı… əli boşa çıxdı. Qılıncını necə itirdiyini xatırlamırdı. Xəncərini çıxarmaq istəsə də gecikmişdi. Özünü çatdıran gümüşü gözlü vidra, Eçsonun sol qolundan tutaraq dəmir biləkliyini gəmirdi. Eçsonun güclü yumruq zərbələrinə və biləkliyin iti tikanları ağzını qanatmağına baxmayaraq vidra qolunu buraxmırdı. Nəhayət Eçsonun son yumruq zərbəsi, vidranı qopan biləkliklə birgə kənara atdı.
Yenicə başını qaldırmağa macal tapan gənc nakrin, sinəsinə dəyən şiddətli bir zərbə ilə geri uçaraq qəfəsə çırpıldı. Gözlərinə çökən qaraltı tezliklə yox olsa da nəfəs ala bilmirdi. Var gücü ilə ciyərlərini şişirməyə çalışırdı, amma alınmırdı. Hər tərəfdən yaxınlaşan vəhşi məxluqlar Eçsonu əhatəyə almışdılar və ovlarına addım-addım yaxınlaşırdılar.
Eçso sürünərək qəfəsin qapısını açıb özünü içəri atdı. Onun girməyi ilə sürü hücuma keçərək ağır qəfəsə ard-arda zərbələr endirirdilər. Əlini sinəsinə tutan Eçso, bir yandan nəfəs almağa çalışarkən digər yandan barmaqlıqlardan içəri girən vidra pəncələrindən qorunurdu. Gümüşü gözlərini bərəltmiş vidralar selikli ağızları ilə dəmir barmaqlıqları gəmirirdilər. Sonra yavaş-yavaş qaranlıq çökməyə başladı. Qaranlığa səbəb olan günəş, ya da buludlar deyildi. Eçsonun havasız qalmış bədəni təslim olurdu. Ürək döyüntüləri azalır, bədəni sürətlə taqətdən düşürdü.
Eçso başqa çarəsinin olmadığını qəbul edərək qaranlıq sehri oyadan kəlmələri söyləməyə başladı.
“Zixan dif raxun set. Zixan dif raxun ruk raxas kimju.”
“Zixan dif raxun set. Zixan dif raxun ruk raxas fiyun yin mazatu.”
Bir anlıq durğunluq oldu. Sonra Eçso, ürəyinin əvvəlki kimi döyünməyə başladığını nəfəsinin qayıtdığını və ölümcül yorğunluğun yox olduğunu hiss etdi. Bu sanki dərin bir yuxudan ayılmaq kimi bir şey idi. Fərq onda idi ki, Qaranlıq Günəşdən istifadə zamanı yaşadıqları ona yuxu kimi gəlirdi. Elə bil həyata təhlükəsiz bir pəncərədən baxırdı. Çoxdandır dadmadığı bu ölməzlik duyğusu möhtəşəm idi.
Eçsonu örtən qara alovlar çoxdan qəfəsin ətrafını bürüyərək bir çox vidranın həyat enerjisini əmmişdi. Ayağa qalxıb qara gözləri ilə qəfəsə, sonra onu vidra cəsədlərinə baxdı. Elə bil baş verən hadisələr heç onun vecinə deyildi. Qəfəsdən çıxmaq üçün sıçrama sehrini işlədərək bir neçə addım kənarda qara alovlardan peyda oldu. Eçso daha bir sıçrama sehri ilə istədiyi yerə gedəcək qədər enerjisinin olduğunu bilsə də əyləncə xətrinə qalıb döyüşmək istəyirdi. Ardı kəsilməyən vidra sürüsü demək olar ki, hər yerdən gəlirdi. Qısa müddətdə tikilinin qapılarından axışan vidralar meydanı doldurmuşdular.
Məxluqların hücumunda heç bir nizam yox idi. Nə vaxt və necə gəldi hücum edirdilər. Sanki qorxu hissini itirmişdilər və tərəddüd haqda düşünmürdülər. Bir neçə hücum həmləsi ilə üstünlüyü ələ almağa çalışan Eçso, çoxalan cəsədlər ucbatından meydanın müxtəlif yerlərinə sıçramaq məcburiyyətində qalırdı. Bol işlətdiyi ağır sehrlər artıq onu yormağa başlamışdı. Təhlükəsiz bir yerə sıçramalı və mümkün qədər tez sınağı başa vurmalı idi. Ən məntiqli çıxış yolunun bu olduğunu bilməyinə baxmayaraq dayanmaq istəmirdi. Hətta özünə hakim ola bilmirdi. İşlətdiyi hər sehr, öldürdüyü hər məxluq sağ qolunu bəzəyən solğun qara zolaqları daha da tündləşdirirdi.
Daha bir neçə vidranın enerjisini çıxaran Eçso, qara alov topuna çevrilmiş yumruğunu var gücü ilə yerə vurdu. Çıxan səs gurultulu ildırım səsindən fərqlənmirdi. Meydan, getdikcə uzanan və genişlənən çatlarla birlikdə dağılaraq çökməyə başladı. Meydanı saxlayan sütunlar, mərkəzdən kənarlara doğru dağılmağa, meydanla birlikdə tikili də çökməyə başlamışdı.
3. Həqiqət