Man van Cirene. F.A. Venter
polse.
Simon en Debora kan nie praat nie; staar net na die litteken op sy wang, wat hom ouer laat lyk.
Alexander praat eerste. “Vader … Moeder!” roep hy uit. Hy gryp Simon aan die skouers en groet so.
“My seun,” snak Simon, “jy is terug!”
Alexander spring na sy moeder toe, druk haar teen hom vas, want sy huil en lag tegelyk. Toe hy haar eindelik los, gaan sit sy en kyk deur haar trane na hom. “Ons het al so baie na die skepe gekyk … en gewag,” sê sy.
“Sit!” beveel Simon en sleep ’n bankie nader. “Sit, Alexander, dat ons kan praat.” Die kaal skouer, die Romeinse gewaad val hom op, maar hy stoot dit van hom weg.
“Ek is by die huis. Ek kan dit nie glo nie!” roep Alexander uit en kom langs die tafel sit.
“Ek het eerder my dood verwag,” beken Debora en vee haar oë droog.
Simon se baard bewe. “Drie jaar … drie jaar het ons jou nooit gesien nie, my seun … Bring wyn, Moeder,” vra hy en slaan op die tafel. “Bring wyn dat ons kan vier.”
Hy lag en vee sy baard van sy lippe af weg. “Twee groot gebeurtenisse op dieselfde dag – ek oes klaar en my oudste kom terug …”
Alexander gryp sy vader se hande vas. “Drie jaar is lank,” sê hy ná ’n rukkie. “Ek was bly om die kus van Cirene weer te sien.”
Debora draf opgewonde rond, bring die erdekraf met wyn, die swaar bronsbekers. Snuif, loer telkens na Alexander.
“Jy het ’n man geword, en ek en jou moeder het oud geword,” sê Simon.
“Vader,” sê Debora in die woel, “jy moet vir ons gou ’n vet lam slag – ons vleis is min; en ek het jou gesê jy moet ’n skepel koring bring.”
“Jou moeder is nog altyd baas – en ek die slaaf,” terg Simon en lag dawerend. Alexander lag saam en knipoog vir Debora. Dié klein gebaar, so intiem en liefdevol, laat Simon vry en gelukkig voel. In Alexander se laggende gesig sien hy sy eie jeug.
Simon skink die bekers oorhaastig vol. “Op jou koms, my seun!” sê hy en lig sy beker hoog. “Moeder, op die koms van ons kind …”
Sy kom sit by hulle en voel lus om die litteken op Alexander se wang aan te raak. Net een maal.
“Dis vir my ’n groot dag,” sê Alexander opgewonde.
“Ja, dit is ’n groot dag.” Simon se stem is hees. “Moeder, ons hou hom nou hier.”
Alexander kyk in sy beker af. “Is Rufus dan nie hier nie?” vra hy.
Simon lag spottend en praat kamma vertroulik, met sy hand op Alexander se skouer. “Rufus – hy leer in Alexandrië onder Philo, die groot man … Ek dink hy wil ’n senator word.”
Debora se oë versomber.
“Ek sal hom graag wil sien,” sê Alexander bloot om iets te sê, want skielik is daar spanning.
“Ja, hy leer onder Philo,” antwoord Simon skielik ernstig. “Vir wát, weet ek nie. Die Wet van Moses en die woord van die profete is al wat ons hoef te ken.”
“Jy’s te ernstig, Vader,” sê Debora gespanne. “Alexander se beker is leeg.”
Simon skink hul bekers vol.
“Ek is so bly my ouers is nog gesond,” sê Alexander, want hy het opgemerk hoe Simon se gesig verander het.
“Ons is gesond en die Allerhoogste het ons geseën, ja,” antwoord Simon. “Hy het ons liggame en ons arbeid geseën.” En toe heel onverwags: “Drie jaar … Drie volle jare … Waar het jy die hele tyd rondgedwaal, Alexander?”
Alexander praat rustig, trots. “Ek het ver gereis, Vader. Ek was al ’n paar maal in die hawens van Spanje, het deur die Poort van Herkules gevaar. Dáár olie, heuning en velle gaan haal. Was al ’n paar maal Tarsus toe om sederhout vir die bouwerk van keiser Tiberius te laai. Ek was al dikwels in Joppe vir leer uit Jerusalem se kuipe; en in Alexandrië, waar ons elke jaar ’n paar maal papirus gaan laai, en seil, linne, katoen, sy – en koring.”
Iets flits in Simon se oë, maar hy praat nie.
“… En ek was al baiemaal in die hawens van die Griekse eilande – Rhodos en Chios en die ander. Dis daar waar hulle die fyn klere vir vroue maak.”
Debora is die ene bewondering.
Simon streel bloot sy baard, sy oë uitdrukkingloos.
Skielik staan Alexander op en gaan na buite.
Hy kom dadelik terug met ’n groot bondel, sit dit op die tafel neer.
“Ek het ’n paar goedjies huis toe gebring.” Hy knoop die seil los. Die eerste wat hy uithaal, is ’n swart kierie. “Elke keer as Vader hiermee loop, moet Vader aan my dink.”
Simon verwonder hom aan die mooi kierie. Laat gly dit deur sy growwe hande.
In die Persiese Golf gekoop, vertel Alexander. Dis van swart ebbehout uit Afrika – en die handvatsel is van ivoor.
Simon loop ’n draai, swaai die kierie windmakerig, en Debora verkneukel haar in sy kinderlikheid.
“Hy’s mooi, Alexander,” spog Simon. “Ek sal hom mooi oppas en aan jou dink wanneer ek hom gebruik.”
“En hier is iets vir Moeder.” Alexander oorhandig ’n Romeinse armband van geelkoper. Sy kyk waarderend na die fyn handewerk, na die breë slangkop daarop afgedruk. Alexander skuif dit oor haar pols, en sy soen sy kneukels.
“… En hierdie het ek in Joppe gekoop. By Simon die leerlooier – die beste looier en skoenmaker in die hele Judea.”
Dadelik spot Simon toe Alexander die pragtige paar sandale in sy hande lê: “Met my nuwe kierie en my nuwe sandale kan ek vir die goewerneur gaan kuier!”
Alexander vroetel in die bondel en haal nog goed uit – ’n ronde waterfles vir Simon, ’n stel Romeinse vishoeke en ’n stel Romeinse messe met breë lemme; en vir Debora ’n fyn vaas van Romeinse glas, ’n klein vaatjie geurige salf en ’n bronslamp in die vorm van ’n swaan.
Sy raak aan alles en weer is sy in trane. Simon voel-voel met sy duim aan die meslemme, betrag die vishoeke en ruik in die waterfles.
En hy verbeel hom Alexander se hart behoort tog nog aan hulle.
“Hierdie het ek vir Rufus gebring, maar nou is hy nie hier nie.” Alexander haal ’n vergulde harp te voorskyn.
Debora trek haar asem in en neem die harp by hom. “O, dis pragtig! Ek sal dit vir Rufus hou – dit bewaar.”
Simon trek sy duim oor die snare en die klanke tril fyntjies. “Nou kan jy altyd vir my speel, Moeder – wanneer ons alleen is,” sê hy.
Maar Debora hoor hom skaars, staan hygend daar. “Alexander, my kind!” is al wat sy kan sê.
Alexander hou sy hande hoog en sprei die ragfyn kledingstuk uit. Dit is sag soos ’n wolk, deurskynend, purper.
“Dié het ek in Efese gekoop,” sê hy trots. “Hulle noem dit Tirrheense purper, wat in Babilonië gemaak word – spesiaal vir Moeder.”
Debora omhels hom, druk haar gesig teen hom vas. Simon se oë brand en hy bekyk sommer die harp.
“Jy het ons tog nie vergeet nie,” huil Debora, neem die kleed en druk dit teen haar gesig.
“Dis pragtig,” fluister sy.
Deur haar trane sien sy weer die litteken wat sy jeug ontsier, wat hom anders maak as die jongeling wat drie jaar gelede met die Romeinse galei weggevaar het toe sy en Simon verlore op die houtkaai vir hom gestaan en wuif het.
Debora sit haar hande op sy wange, baie liggies asof sy bang is daardie litteken pyn nog. “Dankie, my Alexander,” sê sy sag. “Ons