Шигырьләр / Стихи (на татарском языке). Габделджаббар Кандалый

      Че хушемән мийайәд тарильдә орех.

      Вә ин ләм йөэкәл булырса грех.

      Дийә кат ки: – Читек кимә,

      Гаед елда ике килә;

      Мона угълың йитеп килә, –

      Аңарга калсын ул мирас.

      Бабаңдан калмыш атаңа,

      Атаңдан соң дәхи сәңа.

      Ки сәндин калсын угълыңа, –

      Нәселгә калсын ул мирас…

      Мажик дигәндә, без динлек,

      Нә дөньясы, нәдер динлек[116]?

      Аны йар әйләмәк шинлек[117]

      Сәнең кебек матур затка…

      Бу юха ла, бу юха ла, бу юха,

      Гүйә охшады ла имрәти Нуха[118];

      Пылута[119] ла, пылута ла, пылута,

      Гүйә охшады ла имрәти Лута.

      Къәләмгөл атлыдыр карчык,

      Хөбәйбәнең йөзе ачык;

      Киленне хурлыйдыр: «Малчук,

      Гөлестанны, бар, алып чык!»

      Әфзале нисани[120] булдичә,

      Хөснине хурлыйдыр Хәдичә;

      «Къәдичә – къөндичә», –

      Диеп әйтә Хәлимәкәй.

      «Килсен, дигәндә, бедняшка[121],

      Утыралмыйдыр, йоклашка[122],

      Кимерә коры муклашка», –

      Диеп әйтә Хәлимәкәй.

      Мажик кия аршын ярым чабата,

      Чабатасын кия-кия таң ата.

      Унике күркә бер әтәчне кайчан җиңмәс?

      Әтәч дәхи күркә берлә бер тиң ирмәс,

      Алай да һәм анларга серен бирмәс,

      Артка чигеп: «Ки-крик!» – дип кычкырыр имди.

      Каләм әйтер: караң улса, тагын яз,

      Абыстайга укырга булмасын аз.

      Каләм әйтер: тагын әзрәк язасы,

      Абыстайның китә төшсен мазасы.

      Фатыйма, сән, сеңелем,

      Бүген әллә нишләгән:

      Тышы күгән[123] камырыңның

      Эче генә пешмәгән.

      Ашап карачы бер кашык ашымны,

      Кара кашларың ашады башымны.

      «Мөхәммәдия» алып кулга,

      Даим кызлар көйләр микән?

      «Мөхәммәдия» каты серле,

      Сезең берлән сөйләр микән?

      Әгәр, җаным, барыр булсаң наданга,

      Салам салып, ябып куяр аранга.

      Сәнең башың ирер мисле пудаука[124],

      Колакларың гүйә торыр ылаука[125],

      Күзең елтырыйдыр сулы чиләкти,

      Авызың