Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства. Алег Грушэцкі

      – І яны тут існуюць?

      – Насамрэч яны не такія і злосныя, хоць і з рознымі характарамі сустракаюцца. Але чаму гэты Цмок выступае на баку Волха, ніхто не ведае. Звычайна цмокі нікому не падпарадкоўваюцца. Пэўна, у Волха нешта ёсць, што змушае таго слугаваць яму.

      – Ведаць бы што.

      – О, тады гэта надта падважыла б магутнасць ведзьмака.

      – Скажыце, пане Вуж, – звярнулася з павагай да змяі Мілана, – няўжо ва ўсім каралеўстве Сварга няма ніводнага мудраца, у якога можна было б атрымаць адказы на тое, як можна даць рады чарадзею і даведацца пра Цмокавы сакрэты. Хоць нехта ведае гэтыя таямніцы?

      – Мудраца?.. Зрэшты, ёсць у нас адзін такі мудры Пугач.

      – Гэта ўжо цікава.

      – Але… Не любіць ён ні з кім размаўляць.

      – А што так?

      – Замкнёны ён, як пустэльнік. Разумееце?

      – Занадта разумны, каб весці размовы з простымі людзьмі?

      – Так, – зразумеў жарт Вуж. – Нешта накшталт таго. З людзьмі не любіць размаўляць, ды і ні з кім наагул. Ведае, калі не ўсё, дык дужа багата, а вось гутарыць пра тое ні з кім не мае ахвоты.

      – А мо не так спрабавалі завесці з ім гаворку? – запыталася Мілана.

      – У сэнсе? – не зразумеў Вуж.

      – Можа, усе прыходзілі да яго толькі з пытаннямі, як да бяздушнага даведніка? А ён жадае, каб да яго прыйшлі проста шчыра паразмаўляць, як да цікавага сябра і суразмоўцы.

      – Авохці мне! – здзівіўся Вуж такому нечаканаму падыходу. – А ведаеце, мажліва, вы і маеце рацыю. Усе прыходзілі да яго адно таму, што ім усім было нешта трэба, але ніхто не прыходзіў да яго проста на госці, па-сяброўску. Паспрабуйце, а раптам з вамі ён падзеліцца сваімі ведамі…

      – А як жа нам трапіць да яго?

      – Я завяду вас, калі жадаеце, – зычліва прапанаваў Вуж.

      – О, як гэта велікадушна з вашага боку, – усцешыліся Мілана з Янкам. – Мы будзем вельмі ўдзячныя.

      – Ну што вы, – збянтэжыўся Вуж. – Калі ў вас нешта атрымаецца, гэта нам самім на карысць.