Кая чабасың, гомер юртагы? / Куда мчишься, рысак жизни?. Рафкат Карами
юри үпкәләгән булып:
– Хәлне белергә килмәдең дә, – диде.
Эш шунда: егетләргә көрәш алымы күрсәткәндә, ул аягын каймыктырган иде.
– Белмәдем бит, – диде кыз, акланып. – Егетләр килеп әйтсен иде.
– Бу аксак-туксак хәлдә килеп күренәсем килмәгән иде дә, бик сагындым, – диде егет, юри чатанлаган булып.
Мәнвиянең ачуы килде:
– Хәзер мин гаепле.
– Үпкәләмә, үпкә бәлеше ашатырмын.
– Үзең аша!
– Ярый, бар, кер, – диде Хөрмәт, кызы ни әйтер икән дип, һәм, яннан карап, аның реакциясен белергә теләде.
– Ашыгасыңмыни?
– Юк та. Исән булсам, бер килермен әле, – диде егет, һаман аны үртәп.
– Бар, – диде кыз, иренен турсайтып, аннары дымланган күзләрен тутырып Хөрмәткә карады: – Хәзер хәлең ничек соң?
– Врач әйтте, өч көннән үләсең, диде.
– Ай Ходаем! – дип кычкырып җибәргәнен Мәнвия сизми дә калды, егетнең сүзләрен чынга алып.
– Хәзер шундый машина бар: предсказать может. – Ул эчтән генә көлде һәм мескен Мәнвияне кызганып та куйды. – Ярар, шаярттым гына, үпкәләмә. Гафу ит.
– Гафуың белән сату ит, акчасын миңа сдавать ит, – диде Мәнвия, иренен турсайтып, ләкин ачуы тиз басылды.
Урамда эре, йомшак кар ява, бөтен тарафта ак мамык оча сыман. Егет кызның иңбашыннан тотты да юл читендәге карга екмакчы булды.
– Юк, кирәкми, – диде кыз, ялварып. – Тагын аягыңны авырттырырсың.
Алар Гагарин урамы буйлап югары таба менәләр иде. Ике йорт арасыннан эчкә үттеләр, берсенең подъездына керделәр. Берәүнең пианинода уйнаганы ишетелә.
Хөрмәт, кызны сак кына тотып, яулык астыннан күренеп торган йомшак чәчләрен, аннары бер-бер артлы күзләрен, битен һәм, ниһаять, иреннәрен үпте. Музыка көчлерәк, дәртлерәк көй уйнарга тотынды. Егет тә, кыз да тагын да дәртлерәк кочаклаштылар, үбештеләр. Мәнвия бөтен гәүдәсе белән сылангач, егетнең тәнендә дәрт уянды. Кыз үзе дә шундый ук хәлдә: бөтен барлыгы яшьлек дәрте белән тулган. Ул егеттән башын аерып карап торды да кинәт аны кысып алды, башын егетнең башына терәде. Аннары егет тагын, суырып-суырып, Мәнвиянең тулышып-күпереп торган алсу иреннәрен үпте.
Югарыдан ишетелгән музыка тынды. Ара-тирә кешеләр кереп-чыгып йөри башлады. Алар йөрүдән туктагач, кыз читенсенсә дә, түзеп тора алмады – үзе дә Хөрмәтне яратып һәм якын итеп йөзенә, күзләренә карады. Аның озын керфекләре әле өскә күтәрелә, әле аска төшә. Хөрмәт юри күз карашын читкә төбәгән була, ләкин Мәнвиянең үзенә текәлгәнен сизеп тора.
– Ни уйлыйсың? – дип сорады кыз.
– Берни дә.
– Ник ачуланасың?
– Юк.
– Кайтыйк инде, – диде Мәнвия һәм ике-өч тапкыр яулыгын рәтләде.
– Аскарак төшер, чәчеңне күп күрсәтә, – ди егет, аны үртәп.
– Юк.
Алай итсә, шәһәрчә була, ә ул белми, ахры.
Урам. Җил бик көчле. Чыккач та җылы иде, салкынлык сизелә башлады. Хөрмәт, кызны үзенә таба борып, кочаклап алмакчы булды, кыз карыша, егетнең кулыннан тота, җибәрми – шаяралар.
Як-ягына карап алгач, Мәнвия:
– Без