Sızanaq. Zuleyxa NaEl
arxasını Xalidə çevirib:
– Bağlaya bilmədim, zəhmət olmasa…
Xalid əlindəki diski masaya qoyub qızın paltarının arxasını bağladı. Qara, dar paltarda düymələr beldən boyuna qədər sıralanmışdı. Xalidin əlləri əsirdi. Onun üçün qızın bu hərəkəti gözlənilməz oldu. Alnını xırda tər damlaları basdı. O, boğazını arıtdayaraq, diski kompüterə saldı və şəkilləri diskə yüklədi. Qız kompüterə yaxın əyilib:
– Bəs şəkillərə baxmayacağıq? Axı bir neçəsin çıxartdırıb çərçivəyə salmaq istəyirəm.
– Yaxşı, onu da eliyərik.
Qız ədalı-ədalı gülümsəyib:
– Zəhmət olmasa.
– İşimizdi, nə zəhmət?
Xalid nəsə götürmək bəhanəsi ilə masadan qalxdı və:
– Siz baxın, şəkillərdən hansın istəsəz, nömrəsini yazın, mən gəlib çıxar-daram.
Axşam atelyedə Zakir və Səbinədən başqa heç kim yox idi. Səbinə qəsdən sabah görəcəyi işlərə başlamışdı ki, Zakirlə baş-başa qalsın. Zakir bir deputat üçün hazırladığı kostyumu ütüləyib, səliqəylə çuxola keçirdib asdı. Səbinə isə altdan-altdan onu izləyirdi. Zakir işini bitirib Səbinəyə yaxınlaşdı:
– İşin çoxdu hələ?
– Yox, az qalıb. Nədi ki?
– Bəlkə sabaha saxlayasan?
– Tələsirsən harasa?
– Yox, yorğunam, evə gedib dincəlmək istəyirəm.
– Yaxşı, onda çıxaq.
Səbinə əlindəki parçaları yığıb rəfə qoydu. Plaşını, şərfini və çantasını götürüb hazırlaşa-hazırlaşa dedi:
– Bəlkə teatra gedək?
Zakir müraciətin ona ünvanlandığını anlamayaraq küt-küt Səbinəyə baxırdı. Səbinə əlini onun gözünün qabağında yellədərək:
– Eeeyy, səninləyəm.
Zakir elə bil yuxudan ayıldı:
– Hə, nədi?
– Sən, deyəsən, ayaq üstə yatırsan, nolub sənə?
– Yorğunam, Səbiş. Nə deyirdin ki?
– Deyirdim bəlkə teatra, ya kinoya gedək?
– İncimə, halım yoxdur. Başqa vaxt gedərik, yaxşı?
– Mən səndən nə vaxt incimişəm ki? Yaxşı, necə istiyirsən.
– Çox sağ ol.
– Sən də sağ ol, getdim mən.
– Qaranlıqdı, gözlə, yola salım .
– Yox, yorğunsan, get evə. Özüm gedərəm.
Səbinə qapıdan çıxdı. Zakir onun ardınca çıxıb:
– Bəs inciməmişdin?
Səbinə arxaya dönmədən əlini yellətdi. Zakir onun arxasınca baxa-baxa öz-özünə:
– Mən adam deyiləm ki, xalis eşşəyəm.
Lalə mətbəxdəki divanda oturub gəlinciyi ilə oynayırdı. Elmira əynində hamam xalatı, başı dəsmalla bağlı hamamdan çıxdı. Soyuducudan yeməyi çıxarıb qazın üstünə qoydu. Çörəy doğramaq üçün bıçaq götürdü. Lalə anasının süfrə hazırladığını görüb:
– Ana, mən də salat eliyim?
– İstiyirsən elə.
Lalə oyuncağını divanda qoyub, soyuducudan salat üçün yuyulub qaba yığılmış tərəvəz və göyərtiləri götürdü. Anası ona tərəvəzləri doğramaq üçün taxta və bıçaq, salat üçün isə dərin şüşə qab verdi. O, fərəhlə qızına baxırdı. Lalə balaca əlləri ilə taxtanın üstündə xiyar, pomidor doğradı, bibərə çatanda:
– Ana, bunu necə təmizləyirdin?
Elmira bibərin saplağını içəri salıb dartdı, saplağı tumları ilə bərabər çıxdı.
– Bax, belə. Al, indi doğra.
Lalə həvəslə işinə davam elədi. Sıra göyərtilərə çatanda qızcığaz yenə nazlana-nazlana boynunu büküb:
– Anaa…
– Ay can…
– Göyərtiləri sən doğra da, sürüşürlər, doğraya bilmirəm.
– Yaxşı, onda sən boşqab, çəngəl düz.
Elmira göyərtiləri doğrayıb bitirmişdi ki, koridordan Xalidin səsi gəldi:
– Atanı heç kim qarşılamıyacaq? Hə, qızlar?
Lalə atasının səsini eşıdıb:
– Atam gəldi, atam gəldi, – deyib mətbəxdən koridora qaçdı. Atasının qucağına tullanıb onun boynunu qucaqladı. Xalid qızını oynada-oynada mətbəxə keçdi, Elmira ilə öpüşüb görüşdülər. Masada əyri-üyrü doğranmış tərəvəzlərdən salatı görüb:
– Bəəh-bəh-bəh. Bu nə gözəl salatdı belə, bunu kim hazırlayıb?
Lalənin sevindiyindən səsi titrədi, əllərini yuxarı qaldırıb
– Mən, mən hazırlamışam.
– Maşallah, mənim qızım salat da hazırlayır, afərin. Yeyək, baxaq.
O, salatdan çəngəllə götürüb çeynəyib yedikdən sonra:
– Bəh-bəh-bəh. Necə ləzzətlidi, mənə də öyrədərsən?
– Hə, öyrədərəm.
– Ema, səndə nə var, nə yox? İşdə vəziyyət necədi?
– Salamatçılıqdı, şükür.
– Getmişdin işə?
– Hə, getdim, amma heç işdiyə bilmədim.
– Niyə?
– Nə bilim? Nə halım var idi, nə də istəyim.
– Ürəyini sıxma, canım, hər şey yaxşı olacaq.
– Sənin qədər arxayın deyiləm.
– İnan mənə, gözəlim, inan ki, hər şey yaxşı olacaq. Yarpaq dolması bişirmisən?
– Mən? Bilirsən ki, bu dolmanı bükməkdən zəhləm gedir, Yeganə eliyib.
– Yegiş xanım da ləzzətli bişirir. Əli duzludu.
Elmira qəhqəhə çəkərək:
– Yegiş xanım ha. Çaşıb yanında deyərsən, tava gələr başına.
– Az, bəsdi güldün, kişi işdən gəlib, acdı, boooy. Gərək yumruq vurum masanın üstünə?
Lalə valideynlərinin belə zarafatlarına alışmışdı. Onlara qoşulub o da gülürdü. Gəlinciyini götürüb:
– Mən gedim Jaləni yatızdırım, gəlirəm, yaxşı?
Xalidin ağzı dolu idi, başını yellədi, Elmira gülümsədi:
– Jaləni yatır, sonra gəl südünü iç, oldu?
– Yaxşı…
Elmira