Sızanaq. Zuleyxa NaEl
açıb içəri girdi. Elmira yatmışdı, əynini soyunub yatağına uzandı. Çox yorğun olduğundan uzanan kimi onu yuxu apardı.
Səhər Elmira telefon zənginə oyandı. Xalidin Emillə iş barəsində danışığı aydın eşidilirdi. Xalidin getməyə hazırlaşdığını anlayan Elmira cəld yerindən qalxdı. Artıq ayaqqabılarını geyinən Xalid, Elmiranı görüb dedi:
– Puaaah, naz-qəmzəyə bax, oyatdım səni?
– Sabahın xeyir, zəngə oyandım, hə.
– Bay, bay, bay. Bağışdiceysüz, xanım.
– Ləhçənə quzu kəsim, bağışladım. Tələsirsən?
Xalid ayaqqabılarını soyunaraq qımışdı:
– Belə də, nədi ki? İstiyirsən heç getmiyim?
Elmira guya Xalidin eyhamını anlamadı, sakitcə dedi:
– Yoo, get, eybi yoxdu. Amma axşam tez gəl də, nolar, vacib sözüm var.
Xalid Elmiraya yaxınlaşıb onu belindən qucaqladı, qulağına pıçıltı ilə dedi:
– Mənim çilli, kürən göyərçinim nə istiyir?
Elmira onu azca itələyib:
– Get işinlə məşqul ol, axşam gələrsən danışarıq. Sənin zarafatlarına heç halım yoxdu.
– Axşamı niyə gözləyək ki? Gəl söhbət eliyək, sənə qəşəng…
Elmira əsəbi halda Xalidin sözünü kəsib qolları arasından çıxdı.
– Eehh, bəsdi, sən canın.
– Nolub sənə? Tərs tərəfindən durmusan bu gün?
– Dünən sənə deyə bilmədim, həkimə getmişdim. Ürək bulanma, döş ağrılarıma görə.
Xalid gülərək:
– Aha, sonra?
– Sonrası odur ki, heç də biz gözlədiyimiz kimi deyil.
– Hamilə deyilsən?
– Yox.
– Bəs bu ağrılar, qusma nədəndi?
– Deyəsən, məndə pis xəstəlik var.
– Necə yəni pis xəstəlik?
– Bu həftə döşümdən analiz üçün toxuma götürməlidirlər.
Xalidin rəngi ağardı, dodaqları qupquru oldu. O, dəhlizdə ayaqqabı geyinmək üçün qoyulan tumbanın üstündə oturdu. Səsi boğula-boğula dedi:
– Nə gicdiyirsən səhər-səhər? Nə xəstəlik?
– Analizdən sonra xərçəng olub-olmadığı bilinəcək.
– Bu axmaq fikirləri kim doldurub sənin beyninə? Nə xərçəng, ay qız, dəli olmusan?
Elmiranın gözləri doldu:
– Neyniyim? Məgər mən istiyirdim ki, belə olsun?
– Nə olsun? Sən lap yüz faizlik eləmisən ha. Başın xarab olub ee sənin.
– Sənə də bir söz demək olmur.
– Bu sözdü? Sözdü dediyin? Səhər tezdən qanımı it qanına döndərirsən.
Elmira ağlayaraq:
– Bu həftə getməliyəm analiz üçün, istəyirəm yanımda olasan.
– Ooofff, Emaa, bəsdi!
– Xalid… mən qorxuram.
Xalid məyus halda ayağa qalxıb arvadına yaxınlaşdı, onu qucaqlayıb saclarını sığalladı:
– Gedərik, amma inan ki, səndə heç nə yoxdu. Sən sağlamsan, o ağrılar da özünü soyuğa vermisən, yəqin ondandı. Yadın-dadı, Laləni süddən təzə kəsmişdin, onda da döşündə şiş var idi, masajnan keçib getdi.
– Bu ağrı o ağrıdan deyil axı.
– Mənə qulaq as, ağlını axmaq fikirlərlə doldurma. Həkimlərə də elə anketlərini doldurmaq üçün xəstə lazımdı. Ağıllarına gələni deyirlər, özlərindən diaqnozlar uydururlar. Sən onlara fikir vermə, yaxşı? Hər şey yaxşı olacaq, oldu? Xalid Elmiranın gözlərini sildi. – Yaxşı, amma sən yanımda ol. – Yanında olacam, narahat olma. Sakitləş, gəl gedək balkona, bir az hava dəysin sənə. Cibindən dəsmalını çıxarıb Elmiraya uzatdı, – Al, burnunun suyunu sil.
Xalid fikirli – fikirli şəhərdə addımlayırdı. Uzaqdan gələn azan səsi onu səksəndirdi. O lap məscidin yanında idi, məscidin yuxarı qapısının önündə iki dilənçi dayanıb, səssizcə əllərini uzadıb məsum-məsum gəlib-gedənlərə baxırdılar. Xalid ayaq saxladı, darvazaya yaxınlaşıb dilənçilərə pul uzatdı, gözlərini minbərdəki azan verən axunduna zilləyib ürəyində: “Allah, məni eşidirsənsə, məndən xəbərin varsa… Səndən heç vaxt, heç nə istəməmişəm, indi isə birinci və axırıncı dəfədir ki, səndən nəisə istiyirəm: Laləmə rəhmin gəlsin, Elmirama dəymə. Yalvarıram sənə!” – dedi.
Onun burun pərdələri əsdi, gözləri qızardı, göz yaşlarını gizlətmək üçün gözlərini ovuşdurdu. Gözlərini yumub burnu ilə bir-iki dəfə nəfəs aldı və ağzından dərin bir nəfəs verdi. Bir neçə dəfə bunu təkrarladı. Elə bil nəyisə üfürür, bununla ruhuna qonmuş ağırlığı qovurdu.
Telefonu götürüb Elmiraya zəng elədi.
Elmira Laləni bağçadan götürüb atelyeyə gəlmişdi. Qızcığaz bir-bir kəsilmiş parçanı götürüb, üstünə tutub güzgünün qabağında o yana-bu yana fırlanırdı. Elmira qızının ərköyünlüyü görüb dedi:
– İndi Naza xala gələr canınçın. Apar onları qoy yerinə.
Lalə üz-gözünü büzdü:
– Axı mən moda göstərirəm.
Elmira gülümsədi:
– Axı sənə heç baxan da yoxdu, kimə göstərirsən? Hamı iş görür.
Lalə pərt olmuş halda işçilərə bir-bir nəzər saldı. Doğurdanda hamı nə iləsə məşğul idi. Bayaqdan ana-balanın söhbətinə diqqət kəsilən Zakir uzaqdan gülə-gülə onlara yaxınlaşdı:
– Mən baxıram, bayaqdan gözüm səndədi. Çox əladı, Lalə, – əlindəki ipək parçanı uzatdı: – Gəl, başına bir “bant” da vuraq, olacaqsan əsl model.
– Zakir əmi, model yox, modelyer. Özüm tikəcəm, sonra özüm də göstərəcəm.
– Hə də, əgər göstərəcəksənsə, deməli, həm də model olacaqsan.
– Yox, moda göstərəcəm, amma model olmayacam.
– Hə, lap yaxşı, nə deyirəm ki?!
Elmira başını yellədi:
– Bəxtəvər başıma! Nə isə, mən getdim otağıma. Əmi-bala söhbətinizi eləyin.
Elmira pilləkanlarla ikinci mərtəbəyə qalxanda Zakir əlindəki ipək, mavi şərfi Lalənin başına bağlaya-bağlaya Elmiranın ardınca baxırdı. Elmira otağına gəlib divanda uzandı. Üzü pəncərəyə olduğundan bayırda yağış yağdığını gördü. “Oturmuşuq içərdə, bayırdan xəbərimiz yoxdu. Gözəlliyə bax!” – düşündü.
Yağış