Sızanaq. Zuleyxa NaEl
zəngi onu susmağa məcbur elədi. O, köynəyinin qolları ilə üzünü silib bir az gözlədi. Heç kimi gözləmirdi. Onun evinə gəlib-gedən də yox idi. Qapının zəngi fasiləsiz çalırdı. Gələn hər kim idisə, inadkar biri idi. Zakir çağrılmamış qonaqdan canını qurtara bilməyəcəyinə əmin olub qapıya tərəf getdi. Gözlükdən baxdı, qapıdan aralanıb təəccüblə, gözlərinə inanmayaraq bir də gözlüyə baxdı.
– Səbinə? – astadan öz-özünə pıçıldadı. – Bu dəlinin bu saatda burda nə işi var? – düşündü. Qapıdan aralanıb sakitçə mətbəxə tərəf getmək istəyirdi ki, bayırdan Səbinənin səsi gəldi:
– Baxıb getmə, aç qapını. Bilirəm ki, evdəsən. Bayaq baxanda nəfəsini qapının bu tərəfindən hiss eliyirdim.
Zakir gizlənməyi özünə sığışdırmayıb qapını açdı və qapının kəndarında durdu:
– Nədi, nolub?
– Niyə bu gün işə gəlməmişdin?
– Sənə nə var?
– Telefonu da söndürmüsən, nə zəng çatır sənə, nə də bir xəbər vermirsən ki, bilək nolub. Xəstələnmisən?
– Səbinə…
– Ay can…
– Canıma azar olub, bax sənə nə var? Həm də sənin bu saatda burda nə işin var?
– Elə burda danışaq? – Səbinə Zakirin çiyinlərinin üstündən evə boylandı.
– Hardan bildin burda qaldığımı?
– Məəən…
Səbinə dili topuq vurdu:
– Mən… bir dəfə… təsadüfən… gördüm və…
– Və bildin ki, dördüncü mərtəbədə və bu mənzildə yaşayıram, hə?
–Yoox, yoox, onu indi öyrəndim aşağıdakı qonşudan.
Səbinə əsməyə başladı.
– Yaxşı, yalançını evinə qədər qovarlar, gəl, gedək görüm kimdən soruşmusan. Səbinənin yerə dikilən iri, qonur gözləri yaşla doldu, o, Zakirin çiynindən iki əlli yapışıb:
– Getmə.
– Niyə?
– Çünki heç kimdən soruşmamışam, özüm tapmışam, – Səbinə ağlamağa başladı. Zakir qapıdan çəkilib, Səbinənin qolundan tutub evə saldı. Sonra mətbəxə keçib ordan Səbinəyə səsləndi:
– Bura gəl görüm.
Səbinə ayaqqabılarını soyunub mətbəxə keçdi. Zakir masaya işarə elədi:
– Keç, otur görüm. Otur, danış.
Səbinə ağlaya-ağlaya:
– Nə danışım?
– Hardan bildin burda qaldığımı?
Zakir ona salfet uzatdı:
– Al, sil üz-gözünü.
Səbinə üzünü silib başını aşağı dikdi.
– Ay qız, sənnənəm. Zırıldıyıb baş-beynimi aparma, danış.
– Bir dəfə sən işə zəng eləmişdin, telefonun qalmışdı yaddaşda. Məlumat bürosuna zəng elədim, ünvanını aldım.
– Yalan danışma, Səbinə. Vallah sabah o məlumat bürosuna da gedərəm.
Səbinə hıçqırtı ilə ağlaya-ağlaya yerindən durdu və uca səslə dedi:
– Hə, izləmişdim səni, bildin indi, izləmişdim…
O ağlaya-ağlaya koridora qaçdı, ayaqqabılarını geyinib qapıdan çıxmaq istəyirdi ki, Zakir qapını tutdu.
– Niyə?
Qız qapıya söykənib ağlaya- ağlaya Zakirin gözlərinin içinə baxdı:
– Əgər hələ də başa düşmədinsə…
Zakir azca ordan çəkilib qapını açdı və nə düşündüsə, təkrar qapını bağladı. Otaqda divanın üstündən telefonunu götürüb zəng elədi.
– Salam, Mürvət dayı, buralardasız? Hə, zəhmət olmasa, qonağım var, onu evlərinə aparıb qayıdardıq. Oldu, gəlirəm.
O, gödəkçəsini, ayaqqabılarını geyinib qapını açdı:
– Gəl, düş qabağıma, bir də belə hoqqa çıxarma.
Səbinə acıqlı-acıqlı onu süzdü.
Taksi həyətdə onları gözləyirdi. Zakir maşına yaxınlaşıb arxa qapını açdı, Səbinə arxada, Zakir isə ön oturacaqda oturdu. Zakir Mürvət dayıya dedi:
– Əhmədliyə gedirik, Mürvət dayı. Xəzər tərəfə.
On-on beş dəqiqədən sonra onlar Səbinəgilin ünvanına çatdılar, Zakir maşından enib Səbinəni bloka qədər ötürdü. Blokda ayrılarkən dedi:
– Qalx, mətbəxin işığını yandır, əmin olum ki, evdəsən. Yoxsa sənə bel bağlamaq olmaz. Evdəkilər hardadı?
– Nənəmgilə qonaq gediblər, rayondadırlar.
– Hə… deyirəm axı, özbaşına olub getmisən. Gəl, onda qapıya kimi aparım.
Onlar bərabər beşinci mərtəbəyə qalxdılar, Səbinə əlləri əsə-əsə qapını açdı. Evə girdi, qapının arasından gülümsəyərək Zakirə baxdı:
– Sağ ol.
– Sən də sağ ol, – Zakir pilləkanlara tərəf döndü. Səbinə qapını bağlayıb, Zakir gözdən itənə qədər gözlükdən baxdı, daha sonra mətbəxə qaçıb işığı yandırdı və pəncərədən Zakirin taksiya doğru addımladığını gördü. Zakir maşının qapısını açdığı an başını qaldırıb Səbinəgilin pəncərəsinə baxdı, mətbəxin işığı yanırdı, Səbinə də pəncərədən baxırdı. O, başını yellədib maşına oturdu. Səbinə baxışları ilə gözdən itənə kimi onu yola saldı.
Səhər Yeganə Lalə ilə qapıdan çıxırdılar ki, Elmira birdən: “Lalə” – deyə səsləndi. O, cəld qapıya tərəf gəlib heyrətlə baxan qızına sarıldı. Yeganə də təəccüb içində idi. Elmira son zamanlar çox həssas, daxilən əsəbi və hər şeyə qıcıqlanan olmuşdu. Halbuki bütün bu sadalanan xüsusiyyətlər tamamilə Elmiranın xasiyyətinə zidd idi. Yeganə səbəbini bilməsə də, bu ani dəyişikliyin səbəbsiz olmadığını düşünürdü. Elmira Yeganəyə qəribə baxışlarla baxdı, sanki gözlərinin dərinliyində onun son zamanlar başqa biri olmasının cavabı gizlənmişdi. Sadəcə bir az diqqət yetərli idi ki, o sirri aşkar edəsən, amma nədənsə Yeganə heç cür olub-bitəndən başa aça bilmirdi. Bəlkə heç bilmək istəmirdi də, çünki nə zaman Elmira onunla danışmağa ehtiyac duyubsa, hər zaman ona könlünü açıb və ondan məsləhət, köməy istəyib. Yeganə Elmiraya görə narahat olsa da, yenə də səbrlə o anı gözləyirdi.
Elmira:
– Lalədən muğayat olun, – uşağın əlini Yeganəyə uzatdı. Onlar qapıdan çıxdılar. Elmira onların ardınca baxıb pıçıldadı:
– Allaha əmanət olun, – qapını bağladı. Onun gözləri dolmuşdu. Xalid onu belə görüb dedi:
– Ema,