Жаллод аёл. Наби Джалолиддин
– акасидан қандайдир бошқача гап кутибми, синчков қараш қилди Жела.
– Уни ёмон одам дейишади. Ўзига ишонқирамайроқ деди у.
– Нега? – деб юборди қизалоқ Ринатнинг тарафини ола бошлаганини ҳам сезмай.
Лёня қўлидаги печеньени «қирс» эткизиб тишлади, аммо нигоҳи ўйчан эди.
– Озиқ-овқатимиздан ўғирлармиш, – деди еётганининг қолганини оғзига тиқиб. – Тағин билмадим.
– Ёлғон бўлса керак… – дея қўлини силтади Жела акасига яна печенье узатиб. – Унақа бўлса, менга манавинақа қиммат нарсани берармиди, текинга?!
– Бу гапларни қўй! – Леонид гитарасини тинғирлатаркан, асосий бинога тикилиб қолди.
Сингил индамай печенье ямларди.
– Жела, – деди акаси аллақандай майин куйни бармоқларидан учириб. – Бизнинг ҳам ота-онамиз, уйимиз бўлганмикин-а?!
Желанинг жағи тинди-да, акасига мунгли боқаркан, беихтиёр оҳанг оғушига сингди.
– Энди-чи, энди бўлармикин, ака?! – дея куйнинг тўхтамаслигини истади.
Лёня унинг гапини эшитди, аммо парво қилмай, созини авжлантирди. Ортидан ёқимли овозда русча қўшиқ куйлай бошлади:
– Учиб кетар турналар ахир,
Биз қоламиз маҳзун, кўзда ёш.
Соча бошлар аёзлар қаҳр,
Узоқлашар бизлардан Қуёш.
Қайда бадар ота-онамиз?
Биз оҳлари самолардамиз!
Лёнянинг овози дилчертар ва ҳазин эди: нақоратни нолавор оҳангда бир неча бор қайтарди. Унга қўшилиб, Жела ҳам ўзича минғирларкан, юраги эзилиб, инграётганини ҳис этди. Акаси қўшиқ сўнгида созига зўр бериб, савдойиларча силтана-силтана куйни тугатди.
Жела унинг қўлларига, гитарага маҳлиё бўлиб тикиларкан, паст овозда хиргойи қиларди:
– Қайда бадар ота-онамиз?
Биз оҳла-арии са-амоо-ла-арда-амиз!..
Кўзларининг остида ёш йилтиради.
– Шеъри кимники? – сўради мунгли хаёллар етовида вужуди ўртаниб.
– Ўзимники.
У чўчиб уйғонгандек «ялт» этиб акасига қаради.
– Нима?!
Лёня гердайиб, қошларини керди.
– Ҳа, нима, сиз аллақандай ақлли китоблар ўқиганда, биз ҳеч йўқ шеър тўқиёлмаймизми! – деди шўхчан жилмайиб.
– Зўр! Куйиям ўзингникими, а, ака?
– Ўзим… ўзимники.
Жела бирдан ўзгариб, Лёняга эркаланиб суйкалди.
– Менгаям гитара чалишни ўрга-ат! – деди ялингандай.
– Йўқ, сен яхшиси китобингни ўқи, – дея зўраки дўқ урди ака.
– Э-э, Лермонтовнинг «Замонамиз қаҳрамони» кутубхонамизда йўқ экан. Адабиёт ўқитувчимиз дарсда айтганидан буён роса ўқигим келади. Лекин… – У тағин акасига ёпишди. – Бу гапларни қўй энди. Гитара чалишни ўргата қол, жо-он, ака!
Лёня синглисини жуда яхши кўрар, гоҳо қаттиқ-қуруқ гапирса ҳам, уни кўрди дегунча бағри сим-сим эрирди. Балки ўзидек ғирт етимча, бирор яқини йўқлигини ўйлаб, раҳми келармиди? Ўзи эса… Бу ўғил бола-ку, ахир! Боз устига, Желани яхши билади, бир мақсадни олдига қўйдими, унинг уддасидан чиқмагунча тўхтамайди.
– Бўпти-бўпти, – деди нигоҳи билан синглисини