Жаллод аёл. Наби Джалолиддин

Жаллод аёл - Наби Джалолиддин


Скачать книгу
– акасидан қандайдир бошқача гап кутибми, синчков қараш қилди Жела.

      – Уни ёмон одам дейишади. Ўзига ишонқирамайроқ деди у.

      – Нега? – деб юборди қизалоқ Ринатнинг тарафини ола бошлаганини ҳам сезмай.

      Лёня қўлидаги печеньени «қирс» эткизиб тишлади, аммо нигоҳи ўйчан эди.

      – Озиқ-овқатимиздан ўғирлармиш, – деди еётганининг қолганини оғзига тиқиб. – Тағин билмадим.

      – Ёлғон бўлса керак… – дея қўлини силтади Жела акасига яна печенье узатиб. – Унақа бўлса, менга манавинақа қиммат нарсани берармиди, текинга?!

      – Бу гапларни қўй! – Леонид гитарасини тинғирлатаркан, асосий бинога тикилиб қолди.

      Сингил индамай печенье ямларди.

      – Жела, – деди акаси аллақандай майин куйни бармоқларидан учириб. – Бизнинг ҳам ота-онамиз, уйимиз бўлганмикин-а?!

      Желанинг жағи тинди-да, акасига мунгли боқаркан, беихтиёр оҳанг оғушига сингди.

      – Энди-чи, энди бўлармикин, ака?! – дея куйнинг тўхтамаслигини истади.

      Лёня унинг гапини эшитди, аммо парво қилмай, созини авжлантирди. Ортидан ёқимли овозда русча қўшиқ куйлай бошлади:

      – Учиб кетар турналар ахир,

      Биз қоламиз маҳзун, кўзда ёш.

      Соча бошлар аёзлар қаҳр,

      Узоқлашар бизлардан Қуёш.

      Қайда бадар ота-онамиз?

      Биз оҳлари самолардамиз!

      Лёнянинг овози дилчертар ва ҳазин эди: нақоратни нолавор оҳангда бир неча бор қайтарди. Унга қўшилиб, Жела ҳам ўзича минғирларкан, юраги эзилиб, инграётганини ҳис этди. Акаси қўшиқ сўнгида созига зўр бериб, савдойиларча силтана-силтана куйни тугатди.

      Жела унинг қўлларига, гитарага маҳлиё бўлиб тикиларкан, паст овозда хиргойи қиларди:

      – Қайда бадар ота-онамиз?

      Биз оҳла-арии са-амоо-ла-арда-амиз!..

      Кўзларининг остида ёш йилтиради.

      – Шеъри кимники? – сўради мунгли хаёллар етовида вужуди ўртаниб.

      – Ўзимники.

      У чўчиб уйғонгандек «ялт» этиб акасига қаради.

      – Нима?!

      Лёня гердайиб, қошларини керди.

      – Ҳа, нима, сиз аллақандай ақлли китоблар ўқиганда, биз ҳеч йўқ шеър тўқиёлмаймизми! – деди шўхчан жилмайиб.

      – Зўр! Куйиям ўзингникими, а, ака?

      – Ўзим… ўзимники.

      Жела бирдан ўзгариб, Лёняга эркаланиб суйкалди.

      – Менгаям гитара чалишни ўрга-ат! – деди ялингандай.

      – Йўқ, сен яхшиси китобингни ўқи, – дея зўраки дўқ урди ака.

      – Э-э, Лермонтовнинг «Замонамиз қаҳрамони» кутубхонамизда йўқ экан. Адабиёт ўқитувчимиз дарсда айтганидан буён роса ўқигим келади. Лекин… – У тағин акасига ёпишди. – Бу гапларни қўй энди. Гитара чалишни ўргата қол, жо-он, ака!

      Лёня синглисини жуда яхши кўрар, гоҳо қаттиқ-қуруқ гапирса ҳам, уни кўрди дегунча бағри сим-сим эрирди. Балки ўзидек ғирт етимча, бирор яқини йўқлигини ўйлаб, раҳми келармиди? Ўзи эса… Бу ўғил бола-ку, ахир! Боз устига, Желани яхши билади, бир мақсадни олдига қўйдими, унинг уддасидан чиқмагунча тўхтамайди.

      – Бўпти-бўпти, – деди нигоҳи билан синглисини


Скачать книгу