Бабахан дастаны / Дастан Бабахана. Кылыч Сайяди

      И нурлы кояш йөзле яр, күрмәгән булсам әгәр,

      Күңлемне, гәүһәр күзле яр, бирмәгән булсам әгәр.

      Гыйшкыңдамын, и хәбәрсез, елап йөреп кич-иртә,

      Сагыш чигеп ялгызлыкта, мин йөрмәс идем һич тә.

      И гөлләр бакчасы Ирәм, миһербан гүзәл сурәт,

      Ирен шәрабың туктатмый мин эчмәс идем һич тә.

      Очрашу эзләп, гәүһәрем, теләнеп һәр ишектә,

      Һиммәт итәген билгә мин ормас идем һич тә.

      Сайяди рәхмәте белән тапты Аллаһ кылычын,

      Теләгенә хас гыйшыкка аяк басмас иде һич тә.

      Кил, и Сайяд, затлы былбыл, хуш моңнан,

      Ничек диеп язылды күркәм дастан?

      – Сөйләрмен Зөһрәнең гыйшык уенын,

      Очрашу алыштырды ялгызлыгын.

      Ишетте Зөһрә ханым шушы сүзен,

      Гыйшык уты эченә салды үзен.

      Бу сүзне ишетеп дивана булды,

      Аның өчен халыкта гайбәт булды.

      Һаман мәктәпкә барып килер иде,

      Бу серне бөтен шәһәр белер иде.

      Чарасы юк иде мәктәптән гайре,

      Бу мәктәптә иде шигъри кәсебе.

      Ягъни икесе – бер-берсенә үрнәк,

      Берсе – карчыга, берсе – үрдәк.

      Әмма бер-берсенә әйтмәс иделәр,

      Беленде икесенә дә бу серләр.

      Беркөн икесе уйнап йөри иде,

      Алларында бер хатын торыр иде.

      Диде: – Шаһзадәләр, мин сүз куермын,

      Аның өчен килеп, монда торырмын.

      Мин бичарадырмын, тол карчыктырмын,

      Илсез бер карчыкмын, ватансыздырмын.

      Сукбайларның догасыннан алыгыз,

      Шелтәдән ул тарафка юл салыгыз.

      Бу сүзләргә колак салмады Таһир,

      Бу җирдә әдәпсезлек булды ахыр.

      Шаяртып сөяк атты ул карчыкка,

      Һәм бу сөяк килеп тиде шул якка.

      Тиеп сөяк хатынга, булды көлке,

      Ул җирдә күп үзгә сүзләре килде.

      Диде хатын: – Уйнама минем белән,

      Уенда була күр Зөһрә ханым белән.

      Әгәр синдә акыл булса, угылан,

      Йөри күр инде Зөһрә ханым белән.

      Диде Таһир: – Миңа әйт, ни серең бар,

      Ул серләрне синнән башка кем ачар?

      Диде хатын: – Анаңнан сүзне ишет,

      Сабыр кыл, сабыр белән максатка җит.

      Бу сүзне ишетеп, ул мирза Таһир,

      Барып анасына, сүз кылды ахыр.

      Диде анасына: – И җаным ана,

      Минем җаныма миһербаным ана.

      Һич белмәм кайсы таудан кош очыптыр,

      Каз һәм торна буа-күлгә төшептер.

      Күңелем тели ул күлгә барырга,

      Бүген анда барып ауны салырга.

      Мәктәбемнән киләдермен, үзем ач,

      Бу