Məktəbə dəvət. Рашид-бек Исмаил оглы Эфендиев

      Sarı gül, ağ gül, qızılgül,

      Bağda-bağçada açıb gül,

      Hər sabah səni dərim mən,

      Ətrini dağıt, yayıl, gül.

      Çəmənə zinət olan gül,

      Ömrü az olub, solan gül,

      Bülbülün şərqilərini

      Qulaqardına vuran gül.

      Gülüm, nə gözəl açıbsan,

      Gözəl ətir saçıbsan.

      Bürünüb kola tikana,

      Hansı zalımdan qaçıbsan?

      Gül budağında quş yuvası durur,

      Quş balası nizam ilə oturur.

      Müntəzirdir, anası bir gəlsin,

      Ağzına bircə-bircə yem versin.

      Hifz qılsın bəladan öz balasın,

      Oxusun layla, çalsın öz havasın.

      Hanı bu quşların havadarı?

      Bir talançı gəlir yuvaya sarı.

      Balalar səslərin kəsib yatır,

      Anası o zaman gəlib çatır.

      Zülmə adət edən yaman bir uşaq

      Dutuban92 eyləyər quşu dustaq.

      Yuvada quşları qoyub ağlar,

      Kim onların anasını bağlar.

      Burax ol binəvayi-məzlumu,

      Etmə bədbəxt böylə məsumu.

      İki quşdur: xoruzu, həm fərəsi,

      Ayrı-ayrı cəfa çəkir hərəsi.

      Sazlayırlar ağac budağında,

      Ağacın handa baş budağında.

      Yumuşaq, isti bir zərif yuva,

      Eyləyib ona hər biri məva93.

      Fərəsi bir neçə yumurta salır,

      Gecə-gündüz yumurta üstə qalır.

      Sonra yarılıb hər yumurta sınır,

      Cücələr başlayıb zühura çıxır.

      Bu sayaq ərsəyə gəlir quşlar,

      Sifəti xeyli xoş, səsi xoşlar.

      Bu iki quş: xoruz, fərə indi

      Quş balalarından ötrü bil kimdi.

      Fərəsidir ana, xoruzudur ata,

      Gecə-gündüz durub yanında yata.

      Növbə ilə əmək çəkir quşlar,

      Cücəsinə yemək tapır quşlar.

      Qırqovul necə gözəl quşdu,

      Biri bir gün koldan uçdu,

      Camalına gözüm düşdü.

      İstədim, onu səsləyim:

      Qaçma, gəl səni bəsləyim.

      Qırqovulum – halal heyvan,

      Boynu, başı, döşü əlvan,

      Dağdan qaçıb düzdə uçan.

      İstədim, onu səsləyim:

      Qaçma, gəl səni bəsləyim.

      Qırqovulum cüt-cüt gəzər,

      Dağı-düzü hüsnü bəzər,

      Yerdə səkər94, göydə süzər.

      İstədim, onu səsləyim:

      Qaçma, gəl səni bəsləyim.

      Çox quraqlıq göyərtini qurudur,

      Çox yağınlıq da aləmi çürüdür.

      Bir zaman payıza yaxın yay idi,

      Yağmamışdı yağış neçə ay idi.

      Çox quraqlıq çəkirdi hər bir can,

      Hər cücü, hər göyərti, hər heyvan.

      Qurumuş yer cadar-cadar idi,

      Hava hər yerdə tozlu, tar idi.

      Ağacın yarpağı saralmış idi,

      Quruyub meyvəsi qaralmış idi.

      Yatmış idi çəmən, çiçək, lalə,

      Görən ağlar idi qan bu halə.

      Quşların nitqi bağlanıb lal idi,

      Tövşüyənlər qoyun idi, mal idi.

      Nə gülürdü gülün üzü fələyə,

      Nə də salmış idi bülbülə kölgə.

      Taxılın sünbülündə dən yox idi,

      Kökündən yanan taxıl da çox idi.

      Nagahdan bir bulud zühur etdi,

      Yayılıb hər yanı tamam örtdü.

      Göy üzün qapqara bulud aldı,

      Göy gurladı, ildırım çaxdı.

      Saçdı göydən yerə yağış rəhmət95,

      Yer üzü döndü oldu bir cənnət.