Танланган асарлар. Носир Фозилов
бизнинг иш нима бўлади?
– Қайси иш?
– Қалли ота билан учрашув…
– Ова, – деди у чўзиб. – Уми, у-ку бир гап бўлар, қорхатни нима қиламиз?
Унинг бу сўзи менга сал тегиб кетди. Гўё у бу сўзи билан: «Сен айтмаганингда бу гаплар йўқ эди», дегандай бўлиб эшитилди. Индамадим. Асет мени хафа бўлди деб ўйлади чоғи, тасалли бера бошлади:
– Хафа бўлма, милтиғимиз бор. Эрталаб тўқайга борсак, қуён, қирғовул деганинг тўлиб ётибди. Отамиз, келамиз.
Бу гапни эшитиб танимга қон югурди.
– Балиқни-чи?
– Балиқни ё дарёдан, ё Думалоқ кўлдан овлаймиз, – деди Асет, – зиёфатни қилиб бермасак бўлмайди. Ўғил болалар ёзганда унинг йўли бўлак эди. Энди келиб-келиб қиз болага кулги бўламизми?
Шу гапдан сўнг иккаламизга ҳам сал жон битгандай бўлди. Орқамиздан Сафаргуллар етиб келиб қолди.
– Ҳа, жуда орқа-олдиларингга қарамай жўнаб қолибсизлар? – деди Сафаргул кела солиб.
– Ўзимиз шундо-оқ, – деди Асет. – Қорхатни маслаҳатлашиб келаётувдик.
– Нима қарорга келдинглар?
– Қиламиз!..
Асет иккаламиз уйга қараб бурилиб кетдик.
Ов режалари
Қор бир меъёрда майдалаб ёғиб турибди.
Эрталаб мактабга кетиш олдидан Асет иккаламиз ҳовлини топ-тоза қилиб кураб кетган эдик. Қайтиб келгунимизча яна бир қаричча қор тушибди.
Кун туман босгандай хира, сал нарироқдаги нарса худди сояга ўхшаб, қорайиб кўринади. Уй ичини-ку чироқ ёқиб ёритиш мумкин. Аммо кўнгил қоронғи бўлса қандай қилиб ёритасан?..
Ташқарида қор ёғиб турибди. Мен ичкарида, дераза ёнидаги каравотда чўзилиб ётибман. Асет нима биландир овора, кириб-чиқиб юрибди. Нариги уйда бувиси билан синглиси ғўнғир-ғўнғир гаплашишар, уларнинг товуши худди тушдагидек қулоғимга узуқ-юлуқ кирарди. Деразага қараб хаёл суриб ётибман. Кўз олдимга ўртоқларим, синфдошларим келади… Самад, Розиқ, Ўринбой… Айниқса, Маҳфуза хаёлимдан кетмайди. Кўз ўнгимда кўзлари кулиб турибди… Қизиқ, бирга бўлсак, бирга юрсак ҳеч ҳам у билан келишолмайман-у, сал узоқлашсам нуқул кўргим келаверади. Нега ундай экан-а?..
– Ова, шоир, хаёл суриб қолдинг? Шеър ўйлаяпсанми? – деди Асет каравотга ўтириб.
– Ўзим, шундай… – дедим.
– Хафа бўлма, ҳамма иш жойида бўлади, – деди мени юпатиб. – Ҳозир чой ичиб бўлиб, овга тайёргарлик кўрамиз, хўпми?
Асет менинг хаёл суриб ётганимни қорхатнинг ташвиши деб ўйлабди. Қизиқ, менинг бу ерга нима учун келганим эсидан чиқиб кетди шекилли? Менга овдан ҳам зарури Қалли ота-ку, ахир. Уни учратолмасам, топшириқни бажаролмасам, синфдошларим олдига нима деб бораман. Маҳфузанинг кўзига қайси юз билан кўринаман ахир, каллаварам. Сен буни ўйлайсанми, йўқми?
Мен бу гапларни Асетга бақириб айтдимми, деб ўйлаб хижолат бўлиб турган эдим, хайрият ичимдаги гаплар экан. У менинг бу кайфиятимдан ҳайрон бўлиб сўради:
– Ҳа, юрагинг дов бермаяптими?
– Нега?
– Овга-да?
– Э-э… Нега энди? Чиқаверамиз. Бироқ…
– Бироқ-мироғи йўқ. Эртага ҳаво яхши бўлади. Доим қордан сўнг ҳаво