АСАРЛАР (II жилд). Сирожиддин Саййид

      Йўлимиздан тоғлар кетди, боғлар кетди,

      Бу боғлардан доғлардайин зоғлар кетди,

      Кўнглимиздан зоғлардайин доғлар кетди,

      Ўртамизда ярқираган сой қолди.

      Чекиндилар дунёнинг армонлари,

      Йиқилдилар айрилиқ қўрғонлари,

      Яқин бўлди ишқимиз осмонлари,

      Ўртамизда бир юлдуз, бир ой қолди.

      Қисмат менга қанча алам-ўй берди,

      Дунё янглиғ туганмас бир куй берди.

      Иккимизга торгина бир уй берди,

      Ўртамизда бир бешикка жой қолди.

      Қўлларим шохлардай зор қолган кунлар,

      Дил кетиб, валекин ор қолган кунлар,

      Узун мижгонларда қор қолган кунлар

      Сен кетдинг, музлади ўнг ила сўлим,

      Аламли дунёда аламли гулим.

      Сувларда садосиз синдилар ойлар,

      Афсундай жим, сокин оқдилар сойлар.

      Тугунларин очиб йиллар ва ойлар

      Ўтдилар, сен ҳамон тили тугуним,

      Аламли дунёда аламли гулим.

      Сендин сўнг кўнглимни беомон янчиб,

      Не сулувлар ўтди ўзича ранжиб,

      Баланд пошналарин кўксимга санчиб,

      Бевақт сўлдирдилар сеҳру жунуним,

      Аламли дунёда аламли гулим.

      Мунғайиб қолдилар умид боғлари,

      Мангу зирқирайди бағир доғлари,

      Боғларнинг дудлари ҳамда зоғлари

      Менинг фиғонимдир ҳам менинг кулим,

      Аламли дунёда аламли гулим.

      Бу ҳолим кўрганлар тақдир, дейдилар,

      Тақдир азал-азал ҳақдир, дейдилар.

      Чин қалблар ҳамиша тоқдир, дейдилар.

      Қандай санъатдир бу, қандайин илм?

      Аламли дунёда аламли гулим.

      Сенга хотиралар мунглар келтириб,

      Менга тирикликдан айтиб, билдириб,

      Куйган кўкламларим ўрнин тўлдириб,

      Кўксимда яшайди энг гўзал ўлим,

      Аламли дунёда аламли гулим.

      Тахир бўлди муҳаббатим мевалари,

      Ғубор ичра қолди яшил тепалари.

      Қаёнларга тарқаб кетди тевалари?

      Сарсондирман тополмайин карвонимни.

      Дунё ҳазин, дунё ҳазин кўзларима,

      Одамлари ҳайрон ғамгин сўзларима.

      Боқиб алам из қолдирган юзларима,

      Ҳеч ким билмас дардимни ҳам дармонимни.

      Шудринг эмас, тун ичра кўнгил йиғлаган,

      Бир тун эмас, бу кўнгил минг йил йиғлаган.

      Сингилларим сўйлашиб сел-сел йиғлаган,

      Исми надир, билмайдирман, армонимни.

      Уни гулу савсанлардан тиклагандим,

      Хаёллари равшанлардан тиклагандим.

      Ярқираган оҳанглардан тиклагандим,

      Мунг босди-ку чарақлаган қўрғонимни.

      Жимирлайди кўкда кузак юлдузлари,

      Зирқирайди кўксимда ишқ илдизлари.

      Нола қилсам кечалари, кундузлари,

      Қайдин топгум кетган давру давронимни?

      Ё раб, нечун