ДУРР УЛ–МАЖОЛИС. Сайф уз–Зафар Навбаҳорий
даргоҳида сабр қилинглар, шунда сизларга қиёмат куни жаннат ичида хилма–хил таомлар беради.
Яҳудий бу сўзни эшитиб, уйига қайтиб келди ва хилма–хил таомларни олиб, уларга келтириб берди. Узр айтиб: “Мен буларни билмас эдим” деб ортига қайтди.
Аёл бошини саждага қўйиб деди:
– Илоҳим, бу яҳудий бизга таом берди, сен ўз лутфу караминг билан унга иймон ато қилгайсан.
Аёл ҳануз бошини саждадан кўтармаган эдики, овоз келди:
– Эй заифа, бошингни кўтар, дуойинг мустажоб бўлди.
Бошини дарҳол саждадан кўтарди. Ул яҳудийни кўрди, зуннорини ташлаб, содиқ ихлос билан мусулмон бўлди.
Байт:
Иноят қилди ул дам лутф Аллоҳ,
Саодатга мушарраф бўлди гумроҳ.
Яхудий мусулмон бўлиб уйига борди. Хотини кўриб:
– Эй ёри мувофиқ1 (1 мос, лойиқ эр), бугун юзингни ғоятда нуроний кўрмоқдаман.
Яҳудий деди:
Эй хотин, мен иймон халқига мушарроф бўлдим.
Хотин деди:
– Менга ҳам иймон арза қил.
У ҳам иймон келтириб, мусулмон бўлди. Демак, мўъмин банда шундай бўлиши керакки, ҳамиша саховатли бўлсин.
Аллоҳ иноят ва тавфиқ бериб, мен шикаста дуогўйни ва барча мўъминларни саховатпеша қилиб, тинчлик давлатидан маҳрум қилмағай.
Учинчи боб
МЕҲТАР ШУАЙБ АЛАЙҲИС САЛОМНИНГ ФАЗИЛАТЛАРИ ҲАҚИДА
Ривоят қилишларича, меҳтар Шуайб алайҳис салом Худойи таолонинг қўрқинчидан шундай йиғлар эканки, охири кўз кўр бўлиб қолди. Ҳазрати Воҳиб ул–атоё (Аллоҳ) дан фармон бўлди:
– Эй Шуайб, нега йиғларсан?
Ҳазрати Шуайб деди:
– Худовандо, дўзахнинг олови мени йиғлатмоқда.
Худойи таолодан фармон бўлди:
– Эй Шуайб, барча пайғамбарларга дўзах ўтини бекор қилдим. Кўзингни равшан қилиб, ўзингга лутфимни ато қилурман.
Меҳтар Жаброил унинг кўзига қанотини суртди, кўзлари очилди. Неча вақтдан кейин яна йиғлай бошлади. Шунчалар йиғладики, яна икки кўзи кўр бўлди. Жаброил алайҳис салом ундан:
– Эй Шуайб, энди нечун йиғларсан? – деб сўради. Ҳазрат Шуайб жавоб берди:
– Эй Жаброил, энди Ҳақ субҳонаҳу ва таолонинг жамоли орзусида йиғларман, шоядки, унинг боқий дийдорини кўрсам. Фармон бўлди:
– Эй Шуайб, ҳар доим йиғлагилки, кўз ёшининг мукофоти дийдордир.
Байт:
Жамоли шавқидин гар йиғласанг зор,
Жазо1 (1 мукофот) бергай санга Аллоҳ дийдор.
ҲИКОЯТ
Келтирилишларича, ҳазрати пайғамбар замонида бир соҳоба бор эди. Икки кўзи кўр эди. Бир куни ҳазрати пайғамбар қошиға келди ва деди:
– Ё расулуллоҳ, масжидга бориб, жамоат намозинининг савобини олай десам, қўлимдан тутиб, етаклаб юрувчи киши йўқ.
Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи вассалам унинг уйидан то масжидгача таноб тортиб қўйишни тайинлади. Таноб тортдилар. Шу тариқа намозни масжидда ўқий бошладилар.
Аммо бир неча мунофиқлар: “Бу кўр бўлса ҳам Муҳаммаднинг суҳбатидан қолмайди”