НАМОЗШОМ ХАЁЛИ. Муҳаммадали ҚЎШМОҚОВ
маши-нага ўтираётиб, Биринчи яна такроран:
– Ман сиза ишонаман, Раҳимов, – деди. – Ҳозирча!..
… эси жойидами ўзи бу одамнинг? – деб ўйлади Раҳимов, гангиброқ ортига қайтаркан, меҳр-мурувватга жонини ҳам аямайдиган, бир-биридан ширин бола-жонлар кўзўнггидан бир-бир ўтаётган кўйи, оғир энтикиб. – Тавба!.. Ҳар бири бир дунёга тенг болалардан кечиб-а?!. Йўқ… йўқ!..
Айни ўша аснода сочлари патила, юзлари дўмбоқ, ўн бир-ўн ики ёшлардаги бир парвардаси – Султонпошша – чопқиллаб яқинлашди, қўлидан ушлади, кўзларига жавдираб:
– Ота! – деди. Қизалоқнинг кўзлари тим қора эди, хиёл намли эди. – Манга уят айтмасинла – илтимос, ота?.. Мани беш кило пахтамни тарозибон, хом терибсан, деб ёзмади.
Султонпошша – етимча – ота деганидаёқ Раҳимовнинг кўкси одатдагидай бошқача жиз этган эди, ҳали жавоб айтишга улгурмай, ўртоғининг изидан югу-риб келаётган синфдоши – Мадамин:
– Султонпошша дўғри айтаётир, ота, – деди, сал нарида тўхтаб. – Ишонаве-ринг: беш кило пахтасини тарозибон ҳисобга олмади.
– Ина, Мадамин ҳам гапингни тасдиқлаётир, – деди Раҳимов, Султонпошша-нинг бошини силаб. – Хотиржам бўл, она-қизим, сани ҳеч ким уялтирмайди. Кеча қанча терган эдинг?
– Эллик кило, – деди Мадамин. – Ман ҳам эллик!..
– Эртага-чи?
– Эллик-да, ота, – деди Султонпошша.
– Йўқ! – деди Раҳимов, бошини чайқаб. – Йўқ… Бунақаси гетмийди. Эллик бешдан. Ҳали биринчи терим тугагани йўқ-ку!.. Эртадан пахтаси оқиб ётган далага ўтасизлар. Ман сизлара ишониб, ёшуллига ваъда қилдим: бу гал Бай-роқни биз олишимиз герак. Оламиз-а?
Ҳар иккалови ҳам, болаларча ишонч билан, баравар:
– Оламиз, ота! – деди.
– Балле! – деди Раҳимов, ҳар иккаловининг кифтига бир-бир қоқиб. – Боринг-лар, қароғларим. Саф тортинглар. Ман ҳозир…
Султонпошша ҳам, Мадамин ҳам болалар томонга бир-биридан ўзишга ин-тилганларича, шодумон югуриб кетди.
… йўқ, дейман, – деб ўйлади тағин Раҳимов, аллақачон ҳовуз бўйида ўйин-қароқлик билан саф тортишга чоғланаётган болаларнинг барини ажабтовур меҳр назари билан бағрига босгудай тикилиб. – Ҳа-да, бу гал… Асло!..
20
19–75й.
11
БИР КУНИ
Ажойиб дўст, гўзал шоир
Тошпўлат АҲМАДга
бағишладим.
Ҳар қандай киши ҳаётининг энг ёмон б и р к у н и – келажакда к и м бўлиб қолишида жуда жуда ҳам муҳим. Муҳим экан. У б и р к у н қачон ва қай йўсинда рўй беради – номаълум. Демак, одамнинг бир куни эмас, ҳатто ҳар бир лаҳзаси ҳам бири-биридан азизроқ, бири-биридан муҳимроқ.
Ниҳоят, Султонбой шундай хулосага келди. Лекин, ушбу хулосага келганида афсуски, кеч бўлган – қачонлардир ўша б и р к у н н и… ўша бетакрор лаҳза-ларни бой бериб қўйган экан.
Дарвоқе, Султонбой, – ўртана-ўртана! – тағинда жиддийроқ бир хулосага ҳам эришади. Ҳикоямиз шу ҳақда.
* * *
Султонбой бошқармага институт йўлланмаси билан борган эди.
Бошқарма бошлиғи пахтачилик бўлими