Окна / Тәрәзәләр. Рафаил Газизов
белән төлке эзеннән башканы күрмәгән, көньяк-көнбатыштан урман белән каймаланган кырны директор белми сайламагандыр. Офицер кеше бит!
Малайларга автомат, сапёр көрәкләре өләшү, кәчтерүл, тәлинкәләрне имгәтеп, каска ясау дисеңме, кызларга ак халат, санитар сумкалары, аларга кызыл хач һәм ярым ай билгеләре тегү дисеңме. Яралыларны табу һәм эвакопунктка ташу өчен мендәрләр салынган кул чаналары хәстәрләү дисеңме, Яңа елдан соң гел шулар белән матавыкландылар.
Совет армиясе көненә хәзерлектә дә «Аҗаган» уены үзәктә иде. Мәктәптәге Б класслары һөҗүм итүчеләр булды, А класслары крепость төзүчеләр һәм аны саклаучылар. Монысын жирәбә хәл итте.
6 А ларның җитәкчесе, хезмәт укытучысы Габделхәй абыйлары «дошман» һөҗүм итәсе крепостьны шундый шәп итеп төзетте! Аның биеклеге, аның матурлыгы, аның манараларының дәһшәте! Берничә атна дәвамында крепостьның һөҗүм буласы ягына текә үр ясалды, ул су сибеп катырылды. Анда чебен дә аягына басып тора алмый, кая анда Миннәхмәтләр!! Ул ату тишекләре, ул җепшек карны әвәләп ясаган, атака дип йөртелүче кар йомарламнары, атышканда тисә дә, тимәсә дә, һәр дошманны кырыкмаса-кырык үтерерлек иде.
– Иван Грозный Казанны алган, тик бу крепостьны ала алмас иде, – дигән кирмәнне күрү өчен махсус рәвештә ерак басуга менгән тарих укытучысы Фәүзия апалары. Билләһи менә!
Уенның катгый кагыйдәләре бар. Габделхәй Васыйлович гарнизоны саклаган крепость бары маңгайдан, авыл ягыннан гына һөҗүм ителергә тиеш. Кар йомарламы тиеп сафтан чыккан һәр сугышчыны санитарлар госпитальгә ташый. Уен барышын, кагыйдәләр үтәлешен класс җитәкчесе булмаган укытучылар бик таләпчән хөкем итәчәкләр, имеш.
Һөҗүм итүчеләрне, саклаучыларны ашату белән интендант взводы шөгыльләнә: учак хәстәре, бәрәңге пешерү, ипи кисү, чәй эчертү – алар өстендә. Барысы да исәпләнгән, чөйләнгән-көйләнгән. Һөҗүм итүчеләрнең авылдан өстерәп менгән озын баскычлары да бихисап иде.
Уен башланырга сигнал биреп, ракета чөелүе булды, биш-ун минуттан уен бетте дә. Шунысы кызык: 7 класстагы Рафаил: «Үтерә генә күрмәгез, сатылам!» – дип кычкырып, һөҗүм итүчеләр ягына чыкты. Аның инде өч ел буе дусты Миннәхмәт укыган класска күчәсе килә, һич җае гына чыкмый иде.
Бөтен эшне «Аҗаган» уены кагыйдәләрен укымаган, әллә сакламаган, Бөек Ватан сугышы белән чагыштырганда чүпкә санаган мәктәп директоры бозган икән. Ул һөҗүм итүчеләрдән торган утыз кешелек удар төркем оештырган да, крепостьны тылдан алу өчен, әйләнгеч урман юлыннан җибәргән. Партизан-диверсантлар уен башланганчы ук юлга чыккан, берничә чакрым кар ерып, крепостьның тылына төшкән, урман эчендә сигнал ракетасын шакаллар кебек көтеп ятканнар.
Ракета оча гына, уен шарты буенча тылдан һөҗүм көтмәгән гарнизонны аптырашта калдырып, ике яклы һөҗүм башлана. Габделхәй Васыйловичның коточкыч тавышы да берни майтара алмый. Дәһшәтле крепость алына һәм тар-мар ителә.
Әллә кайдан директорга ысылдап килгән Габделхәй Васыйлович: «Уеныгыз уен түгел, мәче ние», – дип, авыз тутырып әйтә дә кул селтәп, төшеп китә.
Директор: