Kafes. Неизвестный автор

      Ben şimdilik bu konuşmayı heder olmasın diye yayımlamak istiyorum.

      Dinliyor musunuz?

      Oturup roman yazayım dedim. Konu çok. Senelerden beri roman yazarım. Hepsi yarımdır. 78’de bir romanın üç bölümünü bitirmiştim. Biri bekâr evinde ya ders notları arasında kaybolup gitti ya da mühürlü bir torbada, kim bilir hangi arşivdedir. Bir otopsi masasının başında cereyan ediyordu olay, ilk bölümde. Sonra cenaze alınıyor ve kilometrelerce uzaktaki bir Anadolu kasabasına götürülüyor. Yollar… Gözyaşları… Anne feryatları filan…

      Birini daha hatırladım. “Hanife’nin Çeyiz Sandığı” Köyden şehre göç hadisesi içinde Hanife isimli bir Anadolu kızının genç yaşta çektiği dramı. Sevdası… Cahilliği… Çevre… Akrabalar… Gecekondu… Babası… Necati’yi sevmesi, Necati’den nefret etmesi, Necati’ye teslim oluşu, Necati’nin gidişi… Kızı geneleve düşürsem mi düşürmesem mi? Arkadaşlarla tartışıyoruz. Düşmeli. Düşenler var çünkü. Düşmeli. romancı vazifelerini unutamaz.

      Bir başkası, kendi sevdam. Şiirsel mi şiirsel… Karşılıklı mektuplar… Roman baştan aşağı mektuptur. Ben ona yazmışımdır. O da bana… Normal dağılım eğrisi gibi. Başlar. Gelişir. Zirveye ulaşır. Giderek düşer… Ve son mektup… 20. yüzyılda, 18. yüzyılın belki de daha eski zamanlardaki gibi bir aşkı yaşamaya çalışan iki gencin zamana, şartlara, şehre ve insanlara boyun eğişi… Unutmak, kaskatı, kupkuru iki insan olarak sürgit bir hayat… Alvin Toffler’ın insanları olmak.

      Bir de tarihî roman denemesi. Alp Almanbet, Manas’ın en yakın arkadaşıdır. Günümüzde millî bir roman meydana getirebilmek için destanlarımızı diriltmek ve günümüz insanının aradıklarına ışık tutabilmek… Alp Alman-bet destanda es geçilmiştir. Oysa din değiştirmiş ve Manas’ın en yakın arkadaşı olmuştur. Arkadaşlık… Sonra kendi kavmine karşı savaşmıştır kâfirler diye. Kolay mı din değiştirmek? Sonra Alp’in aşkı. Sonra dedikodular. Arkadaşlığın iftiralarla bozulması. Almanbet küser gider. Almanbet; destandaki silik Almanbet gün ışığına çıkarılmalı. Onun büyük bunalımları, arayışları, yüreği vardı, biliyorum. Onu oradan alıp günümüze getirmeli.

      Hep yarım kaldı işlerim…

      Artık konum, hürriyetimdir. Bunu anladım. Yazdıklarımın da roman olup olmadığı kimseyi ilgilendirmez. Benim sanatçı yanım bile! O yanım ne kadar zorlarsa zorlasın bu yazdıklarıma bir disiplin getiremeyecektir. Ben bu yazdıklarımla bir esere kavuşamayacağım ama bir of diyecek ve nefes alamadığım zamanlar için şimdi derin bir nefes verişle, içimde kırık dökük ne varsa dökeceğim orta yere. Bir cümleden nice hatıralar çıkaracak kimseler olacak. Onlar gül yüzlü çocuklardır. Onlar kolay açar, kolay solarlar. Onlar çeşitli renklerdedirler ama hepsi güldür ya… Kökleri, ayrık otları kadar derine inmez. Bakım ister, ihtimam ister. Dikenleri elinize battığı zaman kızarsınız, çünkü bedeniniz yanmıştır, kan akmıştır. Ama gülü sevmezseniz hiçbir şeyi sevemezsiniz. Hem nasıl sevmezsiniz! Tarihtir o. Her şeyimizdir o.

      Gül açmadan bahar gelmez bahçeye.

      “Evi arayacağız.”

      Sanki niye geldim bugün? Annemin dediğini niye tutmadım? Güya gece yarısından sonra gelmezler diye düşünmüştüm. Geldiler işte! Bu sesi bir yerden tanıyorum. Evi arayacaklarmış. Sabahleyin inmiştim arabadan. Dün gece de uyumadım. Ne olursa olsun. Burası benim memleketim. Nereye kadar? Koskoca İstanbul’da herkesin beni takip ettiğini zannediyordum. Nereye kadar? Oturup bir odada akşama kadar kitap okunur mu? Sabaha kadar yıldızlar seyredilir mi? Şiir yazılır mı?

      “Başkalarının Kanı”

      Simon de Beauvoir sosyalistmiş. Niye okuyacak mışız? Okurum arkadaş. “Başkalarının Kanı” beni takip ediyor. Kan kokusu geliyor bu İstanbul sokaklarında burnuma. Ankara beni niye çekti bugün. Niye kalkıp geldim durduk yere. Arkadaşları özlemişim. Gördüm ne oldu? Herkes şaşkın. Kızgın, küskün. Niye küsüyoruz? Hani ne olursa olsundu? Nutuk attım, miting yaptım. Yazı yazdım. Sloganlarda imzam var? Resim yaptığımı kim bilecek? Tablolarımı ne zaman sergileyeceğim. Resme yeni bir boyut kattığımı bir ben biliyorum. Fırça kullanmıyorum. Parmaklarım… Parmak izlerimden tuvale ruhumu işlerim. Kim bilecek? Her taraf tırı vırı sanatçı ile dolu. Her tarafta korkak katiller. Hani yürekleri putlaşıp zulmün siperlerinden atlayanlar?