Bağımsızlık Dönemi Özbek Edebiyatı. Анонимный автор

      Ne kadar alçaklaşmış

      olsa hainlik,

      O kadar yaklaşır kıyamet kaim

      Seni alkışlıyorum

      büyük cesaret,

      Sen benim şanım, sen benim namusum!

      İnsanoğlunun kalbini

      terk edersen eğer,

      Âlemi sarardı cehennem gibi bir azap.

      Manasız yaşardı

      yeryüzünde beşer,

      sonsuz alkış sana, ey kurtarıcı ruh!

      Peygamber de zikr etmiş onu,

      Halkım aldı sonsuz hürlük mührünü!

      O, Turan toprakları,

      O, Turan halkları,

      Nice seleflerin alkışını işitmemişsiniz.

      Bugün uçup geldi

      beklediğiniz rüzgârlar,

      Hiçbir zaman bu kadar istememişsiniz.

      Anamız Tomaris,

      Atamız Şirak,

      Ekmek sunuyorlar avuçlarında

      Azatlık yegâne,

      Azatlık bayrak,

      Büyük Asya’nın bozkırlarında!

      Bugün alkışlıyoruz nazlı ruhunu,

      Halkım aldı sonsuz hürlük mührünü!

      Memleket kadrini soruver

      gariplerden,

      Özgürlüğün kıymetini kölelere sor.

      Sultanın nesli hardır,

      evet, kâfir zülmünden,

      Celaliddin arslan yürek, erkeklere sor!

      Ecdadlar yoludur

      İstiklal yolu,

      Onların sözü bize güç verir.

      Sahipkıran durur,

      Sağı solunda çiçek,

      Sureti de sireti de görkemli, payidar!

      Özbekistan metheder şanını, şevketini

      Halkım aldı sonsuz hürlük mührünü!

      Vatan, tarihinde

      Türkistan olup

      Ne büyük devletler kurup yaşadın.

      Serhatsız serhatlar,

      deniz gibi dolup,

      Nice saltanatlar kurdun, parladın!

      Benim pirimdir

      Kul Hoca Ahmed,

      Ana dilimin aslı “hikmet” dilidir.

      Nevayi, Allah tarafından

      verilmiş devlet,

      Milletimin kâmili, milletin piridir!

      Ah, bugün dinliyorum pirlerin şükrünü,

      Halkım aldı sonsuz hürlük mührünü!

      Bitti yolsuzluk

      Döndü şan- şöhret,

      İpek yollarında muazzam kervan,

      Ah, geri geldi Kur’an’ım

      İlahi kudret,

      Döndü Ferganîler, fazıl-ı cihan.

      Çiçeklere, alkışlara

      müşerref, müyesser

      Ey Özbek çiftçisi, ey altın dede,

      Gelip geçmiş

      bir buçuk asır,

      Kendisi kendi yerine dönene kadar!

      Unutmak olur mu düşmanların kahrını,

      Halkım aldı sonsuz hürlük mührünü!

      Ben fikir alıyorum

      uzak yüzlerden.

      Gönül, gönlüm Tanrı’nın mekânıdır.

      Şehitler meydanı,

      yürüdüm izlerinden,

      Kadirî, Çolpanlar gözlerinde nur.

      Onların kalemi

      Kalmadı yerde,

      Hayır, sözleri kalmadı garip.

      Söyledi kasaskar

      hür ahenklerde

      Yüksek minberlerden Abdulla Arif!

      Öperim yurdumun toprağını, tuğunu

      Halkım aldı sonsuz hürlük mührünü!

      Bugün kurulmakta

      büyük İnşaat,

      Büyük kurucuya sonsuz teşekkür!

      Kutlu meydan üzre

      Minberde azat

      Milletimin başkanı konuşur gurula

      Ona minnettardır

      Dost, kardeş, ecdat.

      Tanrı, halkı hâkimiyete baş kıldı.

      Onu alkışladı

      Gelecek nesil,

      O sonsuz dâhildir ebediyete!

      Ey Allah’ım! Döndürdün yurdun Timur’unu,

      Halkım aldı sonsuz hürlük mührünü!

      Dün şahit idim

      zulme, zulmete,

      Görmüşüm memleketin ağlamasını: şahidim.

      Bugün ise şahidim

      Tac u tahta, bahta,

      Agâhlar içinde agâhım!

      Azim Suyun, tattım,

      Özgürlüğün tadını,

      Evet, bahtlı şairim, bahtiyar insanım

      Gördüm imparatorluğun

      yıkılışını,

      Gelecek zamanlara iletirim, kesin!

      Yazdım gelecek nesillere kalbimin korunu,

      Halkım aldı sonsuz hürlük mührünü!

      Men bilan bu jangda

      Dunyo