Bağımsızlık Dönemi Özbek Edebiyatı. Анонимный автор

      Kimi yağmaktadır,

      Kimler dinmekte, Vatan,

      Kimi ezilip kimi sevinmekte, Vatan.

      Biz yağmur gibi

      Yağmıştık, eyvah,

      Toprağında neler bitmekte, Vatan.

      “Daryo it tegsa ham halol”. Mahmud yozadi.

      Pahlavonning har aytgani ganjdir, tozadir.

      Lek vodarig‘, gohi-gohi bu charxi dunda

      Daryo – it tekkach, oqmaydi, o‘zin osadi.

      Tizimdan darmonim ketib, o‘tiraman lol,

      Itlar goho g‘ingshir, goho qilib turar daf.

      Men ne deyin, goh arslonni qilgan-u poymol,

      Itlarin qantarolmagan DUNYOGA qarab.

      Mahmud yazar: “İt değse de derya helaldır.”

      Pehlivanın her bir sözü devlettir, temizdir.

      Ne yazık ki, bazen bu dünya-yı dünde

      Derya, it değince, akmaz, durur, kendini asar.

      Dizlerimden derman gider, dilim olur lal,

      İtler bazen ürür, bazen ısırmaya yeltenir.

      Ben ne diyeyim, bazen aslanları perişan edip,

      İtler üstesinden gelemeyen DÜNYA’ya bakıp.

      Endi ket!

      Kutdirding, yomon kutdirding,

      Xijron zaharini shavq-la yutdirding,

      Yiqildim! Boshimda ustivor turding!

      Endi ket!

      Hijron yo‘llarida sochildi zarim,

      Kutdim ishqim yarim, umidim yarim.

      Bir-bir sinib bitdi qobirg‘alarim,

      Endi ket!

      Endi ket, shavkatu-shon ortiqchadir,

      Chanqab qulagach, ummon ortiqchadir,

      Tilanib to‘kilgach, non ortiqchadir,

      Endi ket!

      Endi ket, boshqaga dilingni yorgin,

      Alvido, ko‘nglimda na gina, na kin,

      Endi kimga borsang, vaqtida borgin.

      Endi…

      Ket!

      Artık, git!

      Beklettin, yaman beklettin,

      Hicran zehirini zevkle yutturdun,

      Düştüm! Başımda üstüvar durdun!

      Artık, git!

      Hicran yollarında saçıldı zerim,

      Bekledim, aşkım yarım, umudum yarım.

      Bir bir kırılıp gitti kaburgalarım,

      Artık, git!

      Git, artık, şevket ve şan gereksiz,

      Susuzluktan yıkılınca, umman gereksiz,

      Dilenerek dökülünce, ekmek gereksiz.

      Artık, git!

      Git, artık, başkasına anlat derdini,

      Elveda, gönlümde kalmadı garez,

      Artık kime gideceksen vaktinde git.

      Artık…

      Git!

      Maysa qayta ko‘klar,

      Yo‘llar qayta o‘rlar,

      Daraxt qayta gullar

      Ko‘klam, ko‘k payti.

      Birgina odamlar,

      Peshonasi sho‘rlar

      Ketgancha ketadi,

      Kelmaydi qaytib.

      Atrofda osoyish,

      Sokindir to‘rt yoning,

      Sen shoshil, onangning

      Oyoqlarin o‘p.

      Sochlari oqarib

      Jim o‘tirgan onang

      Qaytmas yo‘lda ketib

      Bormoqda ship-ship.

      Seni o‘payotib,

      Usting yopayotib

      Shirin ta’mlar totib

      Onang ketmoqda.

      Tunda toshdan qattiq

      Boshi yostig‘iga

      Bolishiga botib

      Onang ketmoqda.

      Ogoh bo‘l! Qachonki

      Biz undan tolamiz,

      U qushday beozor

      Uchib ketar jon.

      Ucharki, uchganin

      Sezmay qolamiz.

      Quvib yetolmaymiz

      Keyin hech qachon!

      Bitki yine biter,

      Yollar yine geçer,

      Ağaç yine açar

      Bahar geldiğinde.

      Ancak insanlar,

      Kötü kaderliler,

      Gitse dönmezler,

      Geri gelmezler.

      Etraf sakindir,

      Sakindir her yan,

      Sen çarçabuk, annenin

      Ayaklarından öp.

      Saçları ağarmış,

      Sessiz oturan annen

      Geri dönüşsüz

      Yola koyulmuş.

      Seni öperken,

      Üstünü örterken

      Huzura doyup

      Annen gidiyor.

      Gece taştan sert

      Başı yastıkta

      Yastığına batıp

      Annen gidiyor

      Agâh ol! Ne zaman

      Biz yorulursak,

      O kuş gibi ürkek

      Uçup gider can.

      Uçar da uçtuğunu

      Sezmeden kalırız.

      Kovalayıp tutamayız

      Sonra hiç bir zaman!

      Ona,