Bağımsızlık Dönemi Özbek Edebiyatı. Анонимный автор

      Benimle savaşan

      Dünya muzaffer.

      Kan yutup çekildim

      kendime kadar.

      Kendi kendime inleyerek

      Tanrım, giderim…

      Söyle, ne kadar çekilirsem,

      Sana ulaşırım?

      Faqat o‘zingga suyan.

      Farzandlar aytadi

      “bizga suyaning” deb;

      do‘stlar yelkasini tutadi;

      tug‘ishganlaring dalda berar:

      Biz bormiz!

      Ularni xafa qilma:

      mayli,

      farzandlaring

      bizga suyandi, deb o‘ylasin;

      do‘stlar

      yelkalarida

      sezsin qo‘lingni;

      borligini

      his qilsin

      tug‘ishganlaring.

      Ammo sen o‘zingga suyan.

      Chunki inson juda og‘ir,

      juda ulkan,

      osmonlar qadar yuksak —

      uni

      o‘zidan boshqa

      hech kim

      ko‘tarolmaydi.

      Bir tek kendine güven.

      Çocuklar söyler

      “Bize güvenin” diye;

      dostların omzunu tutar,

      kandaşların destek çıkar:

      “Biz varız!” diye

      Onları üzme:

      olsun,

      çocukların

      bize güvendi diye düşünsün;

      dostların

      omuzlarında

      sezsin elini;

      varlığını

      hissetsin

      akrabaların.

      Ama sen kendine güven.

      Çünkü insan çok ağır,

      çok büyük,

      gökyüzü kadar yüksektir.

      Onu

      kendisinden başka

      kimse

      kaldıramaz.

      Bo‘ron.

      Falak to‘g‘onini ochdi.

      Shamol toshdi.

      Osmon xonavayron,

      bulutlar payhon.

      Quyosh qayerda?

      Qayerga qochdi?

      Chaqmoqlar olovlar sochdi.

      To‘polon!

      Yerda-chi?

      Yerda…

      Nimalarni ko‘rmagan bu bosh!

      Yashab turibmiz.

      Ha, jala yog‘di,

      ha, sel keldi,

      ha, to‘fon bo‘ldi…

      Xudo xohlasa,

      ko‘rmaganday bo‘lib ketamiz.

      Faqat osmon qayerda?

      Qayerda quyosh?

      Ayting, o‘z burchlarini

      o‘tayverishsin,

      Xavotir olishmasin bizdan.

      Boshimizga tosh yog‘dirishgan bo‘lsa ham,

      Biz

      yashab

      ketaveramiz.

      Boran.

      Gökyüzü barajını açtı.

      Rüzgâr çıktı.

      Asuman viran hane

      bulutlar ezilmiş.

      Güneş nerede?

      Nereye kaçtı?

      Şimşekler alevler saçtı.

      Kargaşa!

      Ya yerde?

      Yerde…

      Neler görmedi bu baş!

      Yaşıyoruz.

      Evet, sağanak başladı,

      Evet, sel oldu,

      Evet, tufan çıktı…

      Allah isterse,

      görmemiş gibi olur gideriz.

      Fakat asuman nerede?

      Nerede güneş?

      Söyleyin, kendi görevlerini

      yapıversinler,

      Merak etmesin bizi.

      Başımıza taş yağdırsa da,

      Biz

      yaşar

      gideriz.

      Olamlar ichinda

      bir olam

      yolg‘iz.

      Yulduzlar ichinda

      bir yulduz

      yolg‘iz.

      Daraxtzorlar aro

      bir daraxt

      yolg‘iz.

      Odamlar ichinda

      bir o‘zing

      yolg‘iz.

      Mening

      ko‘nglimda esa

      bir muhabbat

      yolg‘iz.

      Âlemler içinde

      bir âlem

      yalnız.

      Yıldızlar içinde

      bir yıldız

      yalnız.

      Ormanlar içinde

      bir ağaç

      yalnız.

      İnsanlar içinde

      bir tek sen

      yalnız.

      Benim

      gönlümde ise

      bir sevgi

      yalnız.