BIR ACAYIP KEHANET. BUKET TAHMAZ SAVAS

      Prensesin anlattıklarına dudak büktü Mert.

      “Ne kadar tozpembeymiş hayatınız Defne. İçinizde bir tane güçlü kuvvetli şövalye yok muydu kara şövalyenin karşısına dikilip onunla dövüşecek?”

      “Dövüş mü? Biz dövüşmeyi bilmeyiz.”

      “Nasıl bilmiyorsunuz, anlamadım! Kılıçlarınız ne için o zaman?”

      “Ne kılıcı?”

      Mert eliyle kendi sırtında asılı duran kılıç kınını göstererek çokbilmiş bir şekilde sırıttı. Prens kıyafetleri giydiğini fark ettiği sırada eliyle sırtını yoklamış ve vücuduna çapraz şekilde bir kılıç kını asılı olduğunu anlamıştı.

      “Sırtımda asılı kılıçtan bahsediyorum. Aynı kılıç kını senin sırtında da asılı…”

      “Benim sırtımda asılı olan kın boş ki. Dev beni buraya hapsederken aldı içindekileri. Ayrıca sırtımızda asılı olan şey kılıç kını değil. Kın olduğu doğru ama içindeki kılıç değil.”

      Mert’in yüzü asılmıştı. Bu saçma sapan rüyada, mutlaka o kının içinde de saçma sapan bir şey vardı.

      “Ne yani, biz abuk sabuk bir şeyin hamallığını mı yapıyoruz?”

      “Hiç de abuk sabuk değil!” diyerek tersledi Mert’i Prenses Defne.

      “O bir kale kını…”

      “Kale kını mı? Sen iyice kafayı yemişsin prenses…”

      “Bak, senin eğitimini kim verdi bilmiyorum ama hiç terbiye öğretmemişler sana. Çok kaba, şımarık ve saygısızsın!”

      Prensesten yediği azar yüzünden utandı Mert. Ailesi tabii ki onu iyi yetiştirmeye çalışmıştı. Ancak ortaokula başladıktan sonra arkadaş çevresi yüzünden Mert’in huyu suyu değişmişti. Hiçbir şeyi beğenmeyen, eleştirildiğinde sinirlenip etrafındakileri tersleyen, derslerini önemsemeyen, şımarık ve saygısız biri olup çıkmıştı.

      İlk defa birisi yüzüne karşı pat diye bunları söylemiş, saygı ve terbiye zayıflığı yüzünden ailesini suçlamıştı. Çok üzüldü Mert, çünkü bu durumun sorumlusu ne annesi ne babası ne de diğer aile büyükleriydi. Ortaokulda yeni edindiği arkadaşları yüzünden böyleydi. Şu anda gördüğü bir rüyaydı, uyandığında bitecekti her şey. Ama demek ki gerçek hayatta da Mert’in şımarıklığı ve saygısızlığı yüzünden ailesi suçlanıyordu. Hiç bu açıdan düşünmemişti. Anne ve babası bu suçlamayı hak etmiyordu ki! Prenses bu uyarıyı kibarca, net ve dümdüz yapmıştı. Ya gerçek hayatta ailesi ve kendisi için başkaları daha ağır sözler konuşuyorsa?.. Umarım uyandığımda bunları hatırlarım, diye düşündü. Çünkü ailesine yapılan bu yakıştırmayı ortadan kaldırmak için kendine bir çekidüzen vermeli, hâl ve hareketlerini bir an önce düzeltmeye çalışmalıydı.

      Mahcup bir hâlde özür diledi prensesten ve kının içinde ne olduğunu sordu kibarca.

      “Kının içinde portatif bir kale var. İki adet minyatür kale direği ile bunlara sarılıp rulo yapılmış bir file.”

      “Harikaymış!”

      “Elbette harika. Sövaltop bizim millî sporumuz ve en büyük tutkumuz olduğu için her an her yerde kalemizi kurup şövaltop oynayabiliriz. O yüzden de kalemizi sırtımızda taşırız.”