Պարապ վախտի խաղալիք. Խաչատուր Աբովյան

      Գնա՜, իմ խեղճ գիրք՝ գնա՛ մարդամեջ.

      Գլուխդ քաշ քցի՛ր, մի՛ նեղանար հեչ,

      Անկաջդ փակի՛ր, սիրտդ լեն բռնի՛ր,

      Ինչ ասեն, խոսին, տա՛ր ու համբերի՛ր:

      Ճամփորթի գլխին շատ փորձանք կգա:

      Անձրև, ձին, կարկուտ՝ հազիր համեշա,

      Դուման ու կայծակ, շոք, բուք ու կրակ

      Ամեն տեղ կըլին, ամեն ժամանակ:

      էսպես բանիցը, ով շուտ վախենա,

      Ու ճամփի կիսիցն վեր կենա, եդ գա,

      Ո՜չինչ չի շահվիլ, դարդակ կմնա:

      Փորձանքից՝ մարդը՝ լավ չի՝ նեղանա:

      Ի՞նչ ես դարդ անում, որ վրեդ խոսին,

      Յա քեզ ծաղր անեն, յա աչքից քցեն:

      Ամենի սրտին դուր գալ չի ըլիլ.

      Ամենի խաթրը ո՞վ կարա առնիլ,

      Աշխարքի բերանն ջվալի բերան:

      Առակ է ասած՝ ո՞ւմ ասես քո բանն:

      Հալբաթ մեկ օր էլ արև դուս կգա,

      Էն վախտն կիմանան, թե ուզածդ ի՞նչ ա,

      Գնա՛, աստված քեզ բարի ճամփա տա,

      Ում տուն էլ մտնիս, բարով տո՛ւր, գնա ,

      Մտքումդ պահի՛ր էն վաղի առակն,

      Որ չանես քեզ էլ ինձ էլ խայտառակ,

      Որ մեկ ծեր մարդ իր ջահել որդու հետ

      Դուս Էկավ, գնաց, աշխարք տեսնի, եդ

      էլ իր տունը գա: Ինքն իշի նստեց,

      Սնգսնգալով՝ նա որդին առաջ քցեց:

      Ճամփորթի մեկը էս տեսավ, ասեց:

      Ի՞նչպես հեր ա նա, որ որդուն թողել

      Ոտով, լիտր ու կես՝ ինքն իշին բազմել:

      Ասածը ծերը լսեց, վեր էկավ,

      Որդուն նստացրեց, ինքն առաջ ընկավ:

      Մեկն էլ Էն կողմիցն՝ իր զուռնեն փչեց,

      «Երկուսդ էլ նստիք, ի՞նչ բան ա էդ մեծ»:

      Սրան էլ լսեց լողլող հալևորն.

      Ոտներն ճոլոլակ էն մեծ միրքավորն:

      Հեր ու որդի որ իշի վրա բազմած՝

      Չմտան քաղաքն. էլ մարդ չի մնաց,

      Որ մատով նրանց ցույց չի տա՝ հանկարծ:

      Բեղ, միրուք բոլորն լավ սղալելով,

      Ծափ տվին քամակիցն, վրեն ծիծաղելով:

      Խղճի որ ճարը կտրվեց, վեր Էկավ,

      Իշի ոտները կապեց, մեկ փեդ լավ

      Միջովն անց կացրեց, մեկ տուտն իր ուսին

      Մեկը իր որդու՝ դրեց քամակին:

      Քար ու ձոր բերան, ու աչք բաց արին:

      Ճարն որ կտրվեց, ի՞նչ պետք է աներ,

      Սիրտը չտարավ աշխարքի բաներ,

      Հազար ուշունց ու անեծք կարթալով,

      Էշը վեր առավ, քցեց ջուրն՝ լալով,

      Գետի ղրաղին կանգնած՝ սուք արեց՝

      «Լիս դառնա հոգիդ ա՛յ իմ էշ»՝ ասեց:

      «Ի՞նչ կըլեր, տանից չէինք դուս էկել,

      Ո՛չ ուրշին լսել, ո՛չ մեր տունն քանդել:

      Ինձ տեսնողը՝ թո՛ղ՝ իր գլուխը լա,

      Ուրըշի դնչին հեչ մտիկ չտա»: —

      Ամենի խոսքին ականջ դնողը

      Գլուխը կկորցնի, յա էլած ղուղը:

      Ով լայաղ չանի, քեզ վերցնի, կարթա,

      Թո՛ղ իր շնորքը պահի, մոտ չգա:

      Քար