Պարապ վախտի խաղալիք. Խաչատուր Աբովյան

      Երկուսն էլ մեկ օր էլի ֆորս գնացին,

      Շատ որ ման էկան, բան չճարեցին.

      Էկան մեկ ծառի շվաքի տակին

      Քրտինք սրբելով՝ ծանր նստեցին:

      Շատ ու քիչն աստված գիտե՝ ի՞նչ ասեմ.

      Քոռաղադինա՝ մեկ ճանճ, չգիտեմ,

      Ի՞նչ կողմից էկավ, մեկի ճակատին

      Նստեց ու արինն ծծեց իր քեֆին:

      Ղոչաղ ընկերը էս որ հենց տեսավ,

      Մատը բերնին դրեց, շվացրեց, ասավ,

      «Հե՛ Հանի՝ քյը մա՛տաղ՝ մեկ ժուկ սաբր արա՛,

      Աստված մեր նյասիբն հյասցրեց յէս ա՛»

      Ասեց ու թվանքն դոշին դեմ արեց,

      Նա ոտը քաշեց, մյուսն գլուխը թեքեց:

      Ընկերի մահը՝ հանաք իմացավ,

      Մեռած մեյիդը կապեց, վեր կապեց, վեր կալավ

      Գոմշի քամակին դրած՝ մեկ ջրի

      Որ մեջը մտան, շոքն առավ գոմշի

      Ջանն. աղավարի կուզեր, որ պառկեր,

      Ախմախ ընկերը՝ էն կողմիցն ուսեր

      Քաշելով՝ գոռաց, մեռլին վեր հատեց,

      «Ատյա քյու նանի միսը շոն ծյամի.

      Հենց մեռել յես, յոր բերանդ զորում չի՛.

      Մեկ հա՛, տպփռյու էլ ա անես Էդ կյոմշին,

      Չթողաս նստինք, հոր քյնանք մեր պյանին»:

      Մեկ քանիսն էլ մեկ օր կացին ուսին

      Գնացին, փեդ անեն ու ճամփի կիսին

      Մեկ ձիավորի որ ռաստ չէկան,

      կտրեցին աղաքն, խնդրեցին նրան,

      Որ տեսնին՝ թե ո՞ւմ կացինն է լավ սուր:

      Ղոյմաղոչում դու խելոք ձիավոր

      Բոլորի կացինն որ մոտ չի արեց,

      Ղամշեց ձիուն ու դարնըվեր քաշվեց:

      Փալան ու նոխտա կորցրած իշի պես

      Կանգնած՝ ճմբոեցին նրանք աչք ու երես:

      Սատանին նալաթ՝ ձիու քուռակը

      Մնացել էր եդ: Բռնեցին աղաքը:

      Ինչ շոր ունեին, բոլորն հանեցին,

      Նրան բարձեցին, որ սատկի տակին,

      Որ նրանց սիրտը մի քիչ հովանա:

      Բայց ղոչաղ քուռակն՝ բարգ ու բարխանա

      Հետն առավ, վազեց՝ տրտինգ անելով:

      Լոռըցոնց աչքը սառած մնալով,

      Հենց իմացան, էս տեսածն հրաշք էր:

      Քորելով անսաս՝ գլուխ ու բեղեր.

      Ընչանք տուն