Пярэваратні ў пагонах і без. Сяргей Пляскач
цяпер Віцька!..
З усяе ж міліцэйскай прафілактычнай гутаркі Ірка зрабіла зусім не тыя высновы, якіх дабіваліся ўчастковы ды дзіцячы міліцыянт: найперш, чужыя мабільнікі браць нельга ні ў якім разе, бо ва ўсіх тэлефонах цяпер ёсць нейкія штучкі, якія дазваляюць бачыць іх месцазнаходжанне. Гэтых дробных ідыётаў толькі і знайшлі праз тыя мабільнікі. Па-другое, скрадзенымі грашыма нельга адразу ж карыстацца! Гэта ж аксіёма! Яны што, кіно зусім не глядзяць? І самае галоўнае: ні ў якім разе не прызнавацца! Як бы ні выпытвалі – маўчаць! Паспрабавалі б тыя бадзёрыя следчыя даказаць, што хлопчыкі трацяць не свае грошы, а скрадзеныя з месца злачынства: збіралі ўлетку грыбы ды чарніцы і прадавалі. Паспрабуй дакажы! Асабліва калі астатнія надзейна схаваць… І яшчэ: чым меней людзей ведае, тым лепей! Значыць, тое, што Ірка заўсёды гуляе сама па сабе, – надзейная перасцярога. Так трэба і надалей. Застаецца толькі дачакацца сваёй машыны… Дзесяць мільёнаў!.. Хаця б пяць… І адзін мільён – гэта крута!..
IV
Старэнькі «фольксваген» усё часцей і часцей падводзіў свайго гаспадара: ледзь не праз дзень што-небудзь псавалася. Было відавочна, што кожны рамонт патрабуе ўсё большых і большых выдаткаў. Надышоў той перыяд жыцця аўтамабіля, калі ён больш прастойваў у саматужных ды афіцыйных майстэрнях, чым ездзіў. А сказаць папраўдзе, ён ужо проста раздражняў!
І Юры Уладзіміравіч Белы пачаў рыхтаваць глебу пад замену старой машыны. Ён любіў вадзіць і вельмі цяжка пераносіў дзень без аўтамабіля. Але ў Круглым усё пад рукою, і машына – не самая неабходная рэч у гаспадарцы. Ды ён і на службовай заўсёды мог душу адвесці… Але казённая ёсць казённая: куды хочаш не паедзеш. Да таго ж і перад калегамі сорамна: ва ўсіх машыны як машыны, толькі ён на антыкварнай ездзіць…
Жонка, зразумела, супраць новай машыны, бо трэба дзецям на вучобу адкладаць, крэдыт за кватэру выплачваць ды ўсё такое. Але ёсць у Юрыя Уладзіміравіча бясспрэчны аргумент – цешча! Да яе на грамадскім транспарце не наездзішся, да таго ж туды нічога прамога і не ходзіць. Вось і выбірай, жонка: новая машына ці спатканні са старэнькай маці раз на год!
У сямейнай скарбонцы Белых назбіралася пяць тысяч долараў. Цэлых пяць тысяч! Не жартачкі! За тысячы дзве можна прадаць старую машыну, і за сем тысяч набыць… крыху навейшую, якая літаральна праз год-два пачне таксама, як і цяперашні «гольфік», літаральна развальвацца на хаду. Юры Уладзіміравіч таемна пасміхаўся з тых сямі тысяч, якія іх сям’я нібыта збіраецца выдаткаваць на навейшую машыну: перспектыва змяніць шыла на мыла яго зусім не вабіла. На шчасце, у ягонай асабістай схованцы ўжо даўно назапасілася больш за пятнаццаць тысяч, і калі скласці іх з тымі сямю тысячамі, пра якія ведае жонка, можна смела ехаць у які-небудзь сталічны аўтасалон, а не на рынак з патрапанымі старымі аўтамі, па абсалютна новенькую машыну. Што скажа Галя, калі ўбачыць новы аўтамабіль замест «бэушнага»? Нічога не скажа: жонка, як і большасць жанчын, адрознівае аўтамабілі толькі па колеры. Якія там ужо маркі, мадэлі, гады выпуску…
Нейкім